Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Σταχυολόγησα μερικά από όσα κατά καιρούς είχαν γραφτεί  για τον Φωτίγκο, κατά κόσμον Φώτιο-Φανούριο Κουβέλη, ο οποίος από τα υπόγεια καφενεία της πρέφας στην οδό Σόλωνος ανελίχθηκε στην Προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, σε υπουργό Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τζανετάκη [θυμηθείτε τη φωτογραφία, όπου συνδικαληστές είχαν κάνει κατάληψη στο υπουργικό γραφείο, εκείνος δε, ως δημοκράτης, συνέχιζε να εργάζεται υπουργικώς δίπλα στους καθήμενους οκλαδόν συνδικαληστές], σε συγκυβερνήτη στην 3η μνημονιακή κυβέρνηση, όπου ίσχυε το γνωστόν 4-2-1, στην πωλητική απομόνωση τα τελευταία χρόνια και τώρα στη θέση του αναπληρωτή  ΥπΕθΑ.

Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος γυρολόγος της πωλητικής. Εκ λόγων αηδίας δεν θα έγραφα τίποτε για τον συμφοιτητή μου, αν δεν με ενοχλούσε η θυγατέρα του, η οποία μας είπε με μήνυμα στα σόσιαλμύδια να πιούμε ξύδι, αν δεν μας αρέσει η υπουργοποίηση του πατρός της.

Αθάνατη Μαλβίνα. Πολλά χρόνια πριν τα είχε πει όλα για όλους.

"Ο Συνασπισμός δεν είναι κόμμα. Είναι δέκα κ@λοι που γυρεύουν καρέκλα", είχε πει για τον τότε Συνασπισμό την κυριότερη συνιστώσα του σημερινού κυβερνητικού κόμματος, χωρίς όμως να εξηγήσει αν εκείνο το "κ@λοι" ήταν κυριολεκτικό ή μεταφορικό.

Πολλά χρόνια μετά, και μετά τον Αύγουστο του΄15, ξεκαθαρίστηκε και αυτό: ήταν και τα δύο.

Κι εδώ δίπλα βλέπουμε το πρόσωπο της Νέας Τάξης και της Ευρωπαϊκής "Ένωσης". Παίρνουμε απ' τους πολλούς που δεν έχουν και τα δίνουμε στους λίγους που έχουν, για να έχουν περισσσότερα.

Η κυρία δίπλα (και ο θολός κύριος) μπορεί να μοιάζουν με κάποιους  άλλους, κάποια απ' τα πολλά φυντάνια της κυβερνητικής φάρμας των ζώων, αλλά δεν είναι. Είναι η πλεονεξία, η αδηφαγία, η ανηθικότητα, ο καιροσκοπισμός, με δυό λόγια: ο νεοφιλελευθερισμός αυτοπροσώπως.

Και φυσικά η κυρία παίρνει το δεύτερο βραβείο αμοραλισμού, παχυδερμισμού, φαρισαϊσμού και υποκρισίας. Γιατί το πρώτο βραβείο, το παίρνει ο θολός κύριος, αυτός που ενθάρρυνε την αδηφαγία και την κοινωνική αλητεία, φέρνοντας προς ψήφιση στην Βουλή τον θλιβερό Αύγουστο του '15 μαζί με το αριστερό μνημόνιο που όριζε μεταξύ των άλλων και τις πρώτες αριστερές περικοπές συντάξεων, το άρθρο που έδινε δικαίωμα επιδόματος ενοικίου στους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς και υφυπουργούς, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΩΝ Ή ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ.

Στην Γερμανία, ένας σύγχρονος πολιτικός, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πριν από μερικά χρόνια, χωρίς φόβο, είχε αναφερθεί στον ναζί πατέρα του. Είχε εκμυστηρευτεί πως έμαθε σε ηλικία 18 ετών ότι ο πατέρας του, Βάλτερ Γκάμπριελ, ήταν ένας αμετανόητος Ναζί. Από τότε διέκοψε κάθε επαφή μαζί του.

Στην Ελλάδα, ένας πρώην πρωθυπουργός, δεν αποκήρυξε ποτέ δημόσια τη δοσιλογική δραστηριότητα του πατέρα του. Τον είδαμε τις προάλλες να δακρύζει μιλώντας στο βήμα της Βουλής ως εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο Novartis. Και πράγματι, εμείς που οι παππούδες μας είχαν αγωνιστεί μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους ναζί κατακτητές,... "συγκινηθήκαμε" πάρα πολύ με τους απογόνους των Γερμανόφιλων και δοσίλογων που - σε αντίθεση με τους δικούς μας παππούδες οι οποίοι βρέθηκαν στη συνέχεια στα ξερονήσια-  έγιναν πρωθυπουργοί και συγκροτούν σήμερα την εγχώρια ελίτ. Φυσικά δεν πιστεύουμε στην οικογενειακή ευθύνη, αλλά δεν είδαμε μέχρι σήμερα τον ευσυγκίνητο πρώην πρωθυπουργό να κάνει αυτό που έκανε στην Γερμανία ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Ωστόσο, η ντόπια ελίτ συγκινήθηκε και συγκλονίστηκε κι εκείνη με το δράμα του πρώην πρωθυπουργού και κυρίως συγκινήθηκαν και συγκλονίστηκαν διάφοροι γελωτοποιοί του Χριστοφοράκου της Siemens. Άλλη "γερμανική" ιστορία αυτή...