Rib and Sea

"Κλεμμένο" από το εξαιρετικό Πανθρακικό έντυπο γνώμης "Αντιφωνητής" - Αρ. Φύλλου 428, Δεκέμβριος 2015.

Πρό ἡμερῶν ἀναρτήσαμε στήν ἱστοσελίδα μας ἕνα κείμενο γιά τό νεοδημοκρατικό ἐκλογικό φιάσκο μέ τίτλο «Ὁ Καραγκιόζης Νεοδημοκράτης». Ἐκεῖ γράφαμε γιά τήν κατάντια τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης πού κατάφερε νά μᾶς πείσει ὅτι ὑπάρχουν καί χειρότερα ἀπό τήν «κυβερνώσα Ἀριστερά»:

«... Δεν ήταν μόνο οι κωμικές υποψηφιότητες λοιπόν, ούτε μόνον η ολική έκλειψη πολιτικού λόγου, ούτε μόνον η ακυβερνησία του συντηρητικού χώρου επί τόσους μήνες. Είναι που οι ίδιοι φελλοί, τα ίδια σούργελα που δεν έχουν πει στη ζωή τους ούτε μια κουβέντα άξια προσοχής – για... έργο ας μην αναφερθούμε καλύτερα – ετοίμαζαν επί δύο μήνες το απόλυτο φιάσκο. Μα κανένας τους δεν νιώθει προσβεβλημένος στα όρια της διαπόμπευσης, ώστε να φύγει από αυτόν τον θίασο αν όχι κι από τον πολιτικό στίβο; Είναι όλοι τόσο κλινικά κρετίνοι, τόσο αθεράπευτα μωροφιλόδοξοι, τόσο οργανικά διαπλεκόμενοι;...»

Ταυτόχρονα ὅμως θέσαμε καί τό εὐρύτερο πρόβλημα πού δείχνει νά ταλανίζει τή χώρα μας. Ἐντάξει, πειστήκαμε πώς οἱ ἐλίτ μας εἶναι γιά δυσθανασία: χωρίς γνώση, χωρίς ἠθικό, χωρίς φιλοπατρία, χωρίς ἦθος. Ὅταν καταρρεύσει ἡ συριζοκυβέρνηση θά ἔρθει ἡ «τεχνοκρατική» ἤ ἡ «οἰκουμενική» λύση, γιά νά ἀποδείξει πώς εἶναι φτιαγμένη ἀπό τά ἴδια σκατά. Καί μετά; Ὑπάρχει καμμιά ἐφεδρεία γιά τήν Ἑλλάδα, στά λαϊκά ἤ στά μικρομεσαῖα στρώματα, ἤ πᾶμε γιά σομαλοποίηση;

Πηγή : http://www.rodiaki.gr/article/325696/otan-oi-anthrwpoi-se-apogohteyoyn

Γράφει η  ψυχολόγος Μαρία Καρίκη.

Ξεκινάς από μικρός τη συνειδητή διαδρομή σου και έχεις τόση δίψα για τη ζωή... Έχεις ανάγκη να γνωρίσεις ανθρώπους, να εμπιστευτείς, να πιστέψεις στο καλοπροαίρετο, να ρουφήξεις τη γνώση, να κάνεις κάτι σημαντικό, να βρεις απαντήσεις σε ό,τι σε βασανίζει υπαρξιακά, να ερωτευτείς, να νιώσεις πλήρης. Ανυπομονείς για τη στιγμή που θα μεγαλώσεις και θα βρεις το «δρόμο» σου, όπως όλοι σου λένε.

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις ότι όλα εκείνα που κάποτε σου φάνταζαν απλά, δεν είναι και τόσο απλά τελικά.
Στην πορεία βιώνεις ματαιώσεις, προδοσίες, κακίες, ψέματα και παρόλο που πονάς, πείθεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά γίνονται για να δυναμώσεις, για να αποκτήσεις δεξιότητες, για να ωριμάσεις.

Του Ελευθέριου Ρήνου.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος ντρέπεται. Συνήθως αν δεν ντρέπεσαι δεν είσαι καλός για απάτες και συμπαιγνίες. Γι' αυτό είναι τρομακτικά σημαντικό σε δύο ομάδες πληθυσμού να μην ντρέπονται. Η μία είναι οι πολιτικοί. Η άλλη είναι οι απατεώνες. Όταν όμως οι απατεώνες θέλουν να γίνουν πολιτικοί τότε δεν πρέπει να έχουν ούτε τσίπα.

Είναι σαφές πως όταν ο δημοσιογράφος κάνει αποκαλύψεις, οι θιγόμενοι δεν είναι και ιδιαίτερα ευχαριστημένοι. Θέλει όμως τρομακτική προσοχή, όσο κι αν θίγεσαι, να μη μετατρέψεις την παρουσίαση στοιχείων και την προστασία του κοινού, σε μια προσωπική αντιμαχία, γιατί πολύ απλά αυτό επιθυμούν όσοι βρίσκονται στη δύσκολη θέση της κριτικής.

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "ELLE" (Οκτώβριος 2015), η υπεύθυνη έκδοσης κυρία Φλώρα Τζημάκα έγραψε το editorial που ακολουθεί. Δεν συνηθίζω να διαβάζω τέτοιου είδους περιοδικά, έπεσε όμως τυχαία στα χέρια μου το τεύχος αυτό και διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το σχόλιο της κυρίας Τζημάκα, με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Διαβάστε το και πείτε μου αν έχω δίκιο.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Η άλλη Ευρώπη".

Σκέψου ότι ζεις μια κανονική ζωή. Σε σπίτι με στεγαστικό. Με δύο παιδιά. Έχεις σπουδάσει. Μιλάς τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα. Εργάζεσαι. Έχεις όνειρα και φιλοδοξίες. Στον ελεύθερο χρόνο σου πηγαίνεις σινεμά, διαβάζεις βιβλία, χαζεύεις στο διαδίκτυο. Σκέψου δηλαδή μια ζωή σαν τη δική σου. Μια κανονική ζωή. Και ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά, γύρω σου γίνεται κόλαση. Φίλοι και συγγενείς πεθαίνουν από τυφλές βόμβες. Πρέπει να φύγεις. Σκέψου μια βάρκα μέσα στην οποία πρέπει να χωρέσεις εσύ και τα παιδιά σου, ο άνθρωπός σου και όλα τα όνειρα που είχατε σε μια χειραποσκευή. Το σπίτι σου χαμένο για πάντα. Οι γονείς σου μόνοι, παρατημένοι στο χάος. Δίνεις τις τελευταίες σου οικονομίες για να αγοράσεις μια θέση γι αυτούς που αγαπάς σε μια φουσκωτή βάρκα. Για να τους σώσεις. Και τώρα σκέψου αυτό το πλάσμα στα παράλια της Τουρκίας, μισό στο νερό με τα χεράκια του πίσω, σαν κούκλα σπασμένη στην άμμο. Το μικρό σώμα που χωρά σε μια χούφτα, αλλά δεν μπόρεσε να χωρέσει στον κόσμο αυτό. Σκέψου, λοιπόν, ότι δεν θέλει και πολύ για να τουμπάρει από τη μια στιγμή στην άλλη ολόκληρη η ζωή σου σαν βάρκα μέσα στη μαύρη νύχτα.