Rib and Sea

Ν’ αγιάσει θέλει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά μερικές φορές τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν τον αφήνουν! Κι’ εκεί που περπατάς κανονικά και κοιτάς τη δουλειά και την καμπούρα σου, κάποιοι προσπαθούν να σου βάλουν τρικλοποδιά. Δεν θα κλαψουρίσω όμως. Ούτε θα τα πω της πεθεράς για να τ’ ακούσει η νύφη. Ούτε θα στείλω ραβασάκια στους εν δυνάμει πελάτες του Rib and Sea για να παραπονεθώ επειδή δεν διαφημίζονται εδώ, ενώ διαφημίζονται κάπου αλλού. Δικαίωμά τους είναι! Με τον παρά μου και την κυρά μου, λέει άλλωστε ο σοφός λαός.

Κι’ εκεί που τα είχαμε όλα αυτά και ψάχναμε ένα ευρουλάκι στη δεξιά μας τσέπη, για να πιούμε μια μπύρα μ’ ένα φίλο ή να ρίξουμε ένα εικοσάλιτρο στο ορφανό ρεζερβουάρ του φουσκωτού βρε αδελφέ, να’ σου και οι ευρωεκλογές! Τι του λείπει του ψωριάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι! Και τι να ψηφίσει κανείς; Μήπως θα αλλάξει κάτι; Υπό υψηλή κηδεμονία είμαστε άλλωστε. Μας κοιτάζει και με το άγριο βλέμμα του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και χρωστάμε, εκτός της Μιχαλούς, και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ στους ξένους κηδεμόνες μας, έτσι για να έχουν να πληρώνουν και τα δισέγγονά μας το κάτι τις δηλαδή. Ευτυχώς που συνέπεσε το τριήμερο και βρέθηκε το άλλοθι για να μην περιμένουν κάποιοι ασκόπως στην ουρά της κάλπης...

Τη μόνη ξεκάθαρη πρόταση την άκουσα πάντως απ’ τους αριστερούς. Έξω απ’ την Ενωμένη Ευρώπη, λένε. Είναι τουλάχιστον συνεπείς. Όχι σαν κάτι άλλους που φώναζαν κάποτε Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο (για να κλέψουν την ψήφο και να κάνουν την «αλλαγή»), και σήμερα είναι υπέρμαχοι της πρώτης και πλειοδοτούν μάλιστα σε πρωτοβουλίες και επιτυχίες! Δεν μας είπαν όμως οι φίλοι μας οι αριστεροί, πώς θα γίνει αυτό; Διότι, για να αποχωρήσεις από ένα συνεταιρισμό (περί αυτού ακριβώς πρόκειται, αν κάποιοι δεν το κατάλαβαν ακόμη), πρέπει να πουλήσεις το μερίδιό σου στον συνεταίρο σου, κι’ αυτός να θέλει να το αγοράσει. Μα εμείς το δικό μας μερίδιο το φάγαμε! Και όχι μόνο φάγαμε το δικό μας, αλλά βάλαμε χέρι και στο μερίδιο των συνεταίρων μας! Μια κουβέντα είναι λοιπόν να αποχωρήσουμε. Κι’ εντάξει, τα καταφέραμε και φύγαμε. Πού θα πάμε μετά;

Ήμουνα προχθές που λέτε στην Ευελπίδων, και καθώς έβγαινα απ’ το κτίριο της Εισαγγελίας με τον αριθμό 16 (είχα πάει να υποβάλλω μια μηνυτήρια αναφορά εναντίον ενός «ανήσυχου» όψιμου «ανταγωνιστή» μου), έπεσα πάνω στον Τσοβόλα και μια χούφτα «αξιολύπητους», που πήγαιναν να απολογηθούν στον ανακριτή για το σκάνδαλο της Siemens. Τους την έφεραν καλά οι εθνοπατέρες. Έκλεισαν τη Βουλή για να δρομολογήσουν τις προεκλογικές τους ομιλίες και να προλάβουν το επόμενο μεγάλο φαγοπότι, βάζοντας συγχρόνως ταφόπλακα πάνω στις μίζες που κάποιοι απ’ αυτούς εισέπραξαν για το... καλό της πατρίδας, και τους άφησαν μόνους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Να προσέχετε παιδιά την άλλη φορά. Μια βιντεοκαμερούλα, ένα μαγνητοφωνάκι καλό θα είναι να καταγράφει τις παράνομες δοσοληψίες και συμφωνίες που κάνετε. Για να μη σας πιάνουν στο μέλλον «κότσους» οι εθνοπατέρες και τα τσιράκια τους. Δεν πήρατε μαθήματα απ' τον Ευφραίμ; Αν δεν ξέρετε πώς να το κάνετε πάντως, ρωτήστε τον Μάκη. Ξέρει αυτός. Θα το αναλάβει μάλιστα για λογαριασμό σας, αρκεί να αξίζει τον κόπο...

Τα ίδια πράγματα όμως λέμε διαρκώς τη μία μέρα, και είναι αποδεδειγμένο πως θα τα ξεχάσουμε, με την ίδια ευκολία, την επομένη. Ποιος θυμάται, ας πούμε, τον ευτραφή κύριο Γενικό που έπεσε στο φωταγωγό, αναστάτωσε πριν από κάτι μήνες τη ζωή μας και μονοπώλησε τις μοναχικές χειμωνιάτικες νύχτες μας μπροστά στο χαζοκούτι; Κανείς, εκτός από κάτι άλλους ευτραφείς, οι οποίοι έγιναν κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ πλουσιότεροι. Ποιος θυμάται τα δομημένα ομόλογα; Τον καλόγηρο Ευφραίμ και το Βατοπέδι τα θυμάται κανείς; Τις άγονες γραμμές; Τις πτήσεις των εξ ανατολών γειτόνων μας πάνω απ’ τ' Αγαθονήσι; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε...

Ο φίλος και αδελφός μου την έκανε στα εβδομήντα του για τη Γεωργία με ελαφρά πηδηματάκια. Για να ζήσει τα στερνά του σαν άνθρωπος, λέει, γιατί με τη σύνταξη των 600 ευρώ εδώ, μόνο με σκυλλοτροφές μπορεί να ξεγελάσει την πείνα του. Μα οι Γεωργιανοί έρχονται εδώ, του είπα, ψάχνοντας τη Γη της Επαγγελίας, κι' εσύ πας εκεί; Δεν απάντησε ο φίλος μου, με φίλησε μόνο, χαμογέλασε, κούνησε το χέρι του κι’ έφυγε...

Τι είπατε; Έχω τρικυμία εν κρανίω; Γιατί εσείς νομίζετε ότι είστε καλά; Εγώ τουλάχιστον βρήκα αυτό το ταπεινό «πόντιουμ», ατενίζοντας πλέον το ναδίρ της ασήμαντης ζωής μου, για να γράψω λίγα από αυτά που δεν κατάφερα να γράψω τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μη καταντήσω σαν τον φίλο μου τον Κώστα που έβγαλε βιβλίο με τίτλο "όσα δεν είπα κι' όσα δεν έγραψα"... Αφήστε που δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή να γράφεις και να μη μπορεί κανείς να σε λογοκρίνει. Δόξα τω Θεώ, πρόλαβα να το ζήσω κι’ αυτό!

Υγειαίνετε και πολλές θάλασσες να έχετε (αν σας το επιτρέπουν τα οικονομικά σας)...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.