Rib and Sea

Αναρωτιέστε εάν οι ένοχοι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, αυτοί που τα πήραν δηλαδή "χοντρά" και ευθύνονται για το δημόσιο χρέος και την κατάντια της χώρας, θα αποκαλυφθούν κάποια μέρα, θα λογοδοτήσουν και θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία; Ε λοιπόν, μην αναρωτιέστε, γιατί είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι ούτε θα αποκαλυφθούν, ούτε θα λογοδοτήσουν, ούτε θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Και πού το ξέρεις εσύ; θα μου πείτε. Το ξέρω γιατί διαθέτω, απλώς, κοινό νου. Αυτόν που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να μου στερήσουν οι νερατζοκλέφτες, με τα ψέματα, τις κάλπικες υποσχέσεις και τις θεατρινίστικες εμφανίσεις τους στα παράθυρα των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης. Και δεν μου τον στέρησαν, γιατί τον είχα σε διαρκή επιφυλακή, σκεπτόμενος απλώς και αντιδρώντας στην απομόνωση. Διαβάστε λοιπόν, γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτοί που τα πήραν, και αυτοί που συνεχίζουν να τα παίρνουν (γιατί αυτού του είδους τα φαγοπότια δεν έχουν τελειωμό) δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν, να λογοδοτήσουν και να επιστρέψουν βεβαίως τα κλοπιμαία.

Ακούμε, κατά καιρούς, κάποιους πολιτικούς να λένε : "μη γενικεύετε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Δεν μας λένε όμως, γιατί αφού δεν είναι ίδιοι, δεν αντιδρούν, δεν διαχωρίζουν εμπράκτως τη θέση τους απ' τους "άλλους", δεν τους καταγγέλλουν και δεν κατεβαίνουν απ' το τραίνο; Μα, για να καταγγείλλεις κάποιον σαν κλέφτη, καλοί μου αναγνώστες, θα πρέπει να μην είσαι κλέφτης κι' εσύ! Γιατί το λες τώρα πάλι αυτό; θα ρωτήσετε ευλόγως. Όλοι κλέφτες είναι δηλαδή; Ναι, είναι όλοι κλέφτες, και θα σας εξηγήσω αμέσως και θα τεκμηριώσω αυτόν τον ισχυρισμό μου.

Κατά κανόνα, αυτού του είδους οι κλέφτες, σαν αυτούς δηλαδή που συν-διαχειρίζονται τη χώρα και που τύχη καλή (κακή για μας) τους έφερε να κάθονται στα έδρανα της Βουλής, προτού προβούν στην αξιόποινη πράξη της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, φροντίζουν να εξαλείψουν κάθε πιθανότητα αποκάλυψής τους. Και το καταφέρνουν αυτό, με τους εξής δύο πολύ απλούς και δοκιμασμένους τρόπους. Καταθέτουν τα κλοπιμαία σε "παρένθετους λογαριασμούς" (εξόχως καυλιάρες αυτές οι δύο λέξεις, δεν νομίζετε;) και δημιουργούν συνενόχους. Τόσο στο ύψος των δικών τους κλιμακίων, όσο και στους κατιόντες. Από τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων και τους υπαλλήλους τους, μέχρι τον απλό λαό. Ναι, καλά ακούσατε. Έβαλαν κι' εμάς στο παιγνίδι (χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γιατί είμαι βλέπετε ευγενής) με διορισμούς στο δημόσιο, κάποια... τοστιέρα, ίσως, ή ένα δυνατό πιστολάκι για τα μαλλιά, μια καλή και προσοδοφόρα μετάθεση. Γι' αυτό τόσα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν διαμαρτυρόταν, γι' αυτό δεν έβγαινε στους δρόμους. Γιατί οι νερατζοκλέφτες φρόντιζαν να αφήνουν κάποιες σταγόνες σιρόπι να πέφτουν, σκοπίμως, στο πάτωμα. Και τρέχαμε εμείς και γλύφαμε τις σταγόνες, και γλυκαινόμασταν, και σιωπούσαμε, φοβούμενοι μήπως θυμώσουν οι νερατζοκλέφτες και μας τις στερήσουν κι' αυτές...

Δεν δίνουν βεβαίως οι κλέφτες πολιτικοί σε όλους τα ίδια ποσοστά, ούτε μοιράζονται τα κλοπιμαία, γιατί είναι αχόρταγοι. Γνωρίζουν όμως ότι, είτε λίγα δώσουν είτε πολλά, αυτοί που θα δεχθούν να τα πάρουν, το ίδιο συνένοχοι θα είναι μ' αυτούς, συνεπώς και ακίνδυνοι. Όσοι πάλι αρνηθούν να τα πάρουν, θα μετατεθούν, θα διωχθούν ή θα στηθεί κάποια, υπηρεσιακού τύπου, πλεκτάνη εις βάρος τους ώστε να μπουν στη γωνία και να παροπλιστούν.

Συνένοχοι όμως δεν είναι μόνο όσοι παίρνουν χρήματα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, είδη οικοσκευής και ο,τιδήποτε άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου (όπως θα έλεγε και ο "θείος" Μάκης), αλλά και οι ελεγκτές (υποτίθεται) των παρανόμων πράξεων της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι. Αυτοί, ωστόσο, δεν προσεγγίζονται απ' ευθείας, αλλά μέσω των εργοδοτών τους. Ξέρετε, αυτοί που κρατούσαν τα ασέληνα βράδυα τη σκάλα για να φτάσουν οι νερατζοκλέφτες το ράφι με το νερατζάκι και να το μοιραστούν στη συνέχεια μεταξύ τους. Μας ζάλισες με το νερατζάκι, θα μου πείτε. Άλλο γλυκό του κουταλιού δεν υπάρχει; Πώς, αμέ, υπάρχει. Στους πολιτικούς και την παρέα τους, όμως, αυτό αρέσει, τι να κάνουμε; Γιατί "νερατζάκι" λέγεται η κατ' επιλογήν ανάθεση ενός δημοσίου έργου, η ανάθεση είσπραξης διοδίων σε εθνικούς δρόμους (που κάθε άλλο παρά "εθνικοί" είναι) σε ιδιώτες μεγαλοεργολάβους, εκδότες και καναλάρχες, οι διορισμοί γενικών γραμματέων σε Οργανισμούς που αυτοί θα εφεύρουν και πάει λέγοντας...

Αυτές τις ημέρες συζητείται, λέει, και ψηφίζεται στη Βουλή το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Ο Γιωργάκης ψυχανεμίζεται ότι μπορεί να του σκάσει ο πρώτος λαχνός και να του βγουν στην ψηφοφορία πέντε-έξι αντιδραστικοί, οι οποίοι θα θυμηθούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους και θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Ξέρει όμως, κατά βάθος, καλά, ότι αφ' ενός μεν διαθέτει πλειοφηφία "ασφαλείας", αφ' ετέρου οι δικοί του δεν έχουν τα κότσια να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πουν "όχι". Γνωρίζει ο Γιωργάκης ότι δεν είναι εύκολο να κατέβει κανείς από ένα τραίνο που τρέχει, ή να βγει από τη ζεστασιά μιας στάνης, και να μείνει ξαφνικά εκτεθιμένος και απροστάτευτος, χωρίς άδηλους (και γι' αυτό αφορολόγητους) πόρους, χωρίς το γλυκό ποτό και την ηδονή της μεθυστικής εξουσίας, χωρίς την αδιαπέραστη ασπίδα της βουλευτικής ασυλίας. Καλού κακού, όμως, ακούσατε τι είπε; Αν χρειαστεί, θα κάνει χρήση της κομματικής πειθαρχίας. Κι' εσύ, καλέ μου αναγνώστη, τρέφεις ακόμη φρούδες ελπίδες ότι το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό μπορεί να καταψηφιστεί; Αμ δε...  

Θα με ρωτήσετε τώρα. Δηλαδή, δεν υπάρχει σωτηρία; Ο τελευταίος που θα το δεχθεί αυτό, είμαι εγώ. Υπάρχει ένα μικρό φως στο βάθος του θεοσκότεινου τούνελ, γιατί όλοι αυτοί οι νερατζοκλέφτες έκαναν ένα τραγικό λάθος, λόγω της απληστίας τους. Στέρησαν απ' τον λαό το σιρόπι απ' το νερατζάκι, που τόσα χρόνια με τρόπο άφηναν το βράδυ να τους πέσει στο πάτωμα. Και του το στέρησαν, γιατί από την απληστία τους το έγλυψαν κι' αυτό! Και ως γνωστόν, η επανάσταση ξεκινάει απ' τους πεινασμένους! Υπάρχουν λοιπόν σοβαρές αποχρώσες ελπίδες ότι θα βγει μια μέρα σύσσωμος ο λαός στους δρόμους, και τότε κανένας τσάμπα μάγκας απαίδευτος "σα-ματ-ατζής", που οπλισμένος σαν τον αστακό βγάζει τα απωθημένα και τη "μαγκιά" του στον αγανακτισμένο νεαρό διαδηλωτή (που θα εκτοξεύσει εναντίον του ένα πλαστικό μπουκάλι, ένα νεράτζι, ένα ζαρζαβατικό, άντε και μια πέτρα απ' τα Λαλάρια) δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει. Και, ίσως, η μέρα αυτή του παλλαϊκού ξεσηκωμού να μην είναι και πολύ μακριά. Είθε...