Rib and Sea

Έλειψα πολύ αυτό το καλοκαίρι, το ξέρω. Και αυτοί οι δύομισυ μήνες αποχής από το "Rib and Sea" ήταν γεμάτοι με αέρα, θάλασσα και... βαθειές εισπνοές. Με το ιπτάμενο "Polaris" στα Χανιά, ολόκληρο τον Ιούλιο, και το δεύτερο ήμισυ του Αυγούστου στη Ζάκυνθο. Με το πεντάμετρο "Selva" και την 70άρα τετράχρονη "Yamaha" στη δική μας "Ιθάκη", την Κάσο,  το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Αναπόφευκτη ήταν η απόφαση να αποδράσουμε από την ασθμαίνουσα πρωτεύουσα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα οικονομικά, στενά, ως η οδός Ξούθου, παραφράζοντας τον αείμνηστο Σουρή, κι' εγώ αδύναμος να περιμένω μοιρολατρικά πότε θα εξασφαλίσω κάποια διαφημιστική καταχώριση στο περιοδικό ή πότε θα τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες για να έχω το άλλοθι της παραμονής και την επιθυμία της συγγραφής νέων άρθρων.

Φύγαμε λοιπόν, άρον άρον, και μάλιστα χωρίς να έχουμε ορίσει χρονικό ορίζοντα επιστροφής! Πήραμε τα αναγκαία, φόρτωσα στο αυτοκινούμενο το παπί και το ιπτάμενο, ή το "Selva" κατά περίσταση, και άλλος για Κρήτη τράβηξε και άλλος για... την Κάσο. Το κόστος των αποδράσεων; Ασήμαντο. Τα εισιτήρια άλλωστε πληρωμένα, από τις ναυτιλιακές εταιρείες που διαφημίζονται στο περιοδικό, ύπνος και φαγητό στο τροχόσπιτο και στο πέτρινο καταφύγιο της Κάσου. Και σαν να μην έφταναν δύο μήνες απουσίας, μόλις επιστρέψαμε στην Αθήνα μετά από τρεις ημέρες φύγαμε για την Ζάκυνθο. Καλομάθαμε βλέπετε στις φτηνές διακοπές και το εναέριο χαρτζηλίκι...

Επιστρέψαμε, τελικώς, προχθές, έχοντας γραμμένες στο log book καμμιά πενηνταριά ώρες πτήσης, πάνω απ' τη θάλασσα, και τα τσιπάκια του μυαλού και της καρδιάς γεμάτα από εμπειρίες, εικόνες και αναμνήσεις. Και τώρα έχω άλλο δίλημμα. Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω! Τι να πρωτογράψω, τι να σας πρωτοδείξω. Για τις όμορφες γωνιές των Χανίων; Το μοναχικό νησάκι Θοδωρού με τους αιγόκερους; Την πλημμυρισμένη, από κόσμο, Γραμβούσα και τον Μπάλλο, όπου κάποτε χαιρόμασταν μόνοι παρέα με τα θαλασσοπούλια και το φως των αστεριών και της σελήνης; Τις κρυφές και απίστευτες γωνιές της Κάσου, τα πανηγύρια και τα γλέντια της; Την γλυκειά γαλήνη της Ζακύνθου με την απίστευτη νηνεμία του Ιονίου που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Αίολος μετανάστευσε οριστικά στο Αιγαίο; Τις πτήσεις με το φουσκωτό πάνω απ' την παραλία του Πλατανιά και το γραφικό λιμάνι των Χανίων ή αυτές πάνω απ' τον κόλπο των Αλυκών και του Τσιλιβή; Από κάπου πρέπει λοιπόν ν' αρχίσω, αφού πρώτα βάλω σε τάξη τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες μου. Υπομονή...

Αυτό που νοιώθω πάντως άμεσα την ανάγκη να σας ευχηθώ, είναι να κρατήσετε τον ήλιο και την θάλασσα του καλοκαιριού στην καρδιά σας για τις δύσκολες χειμωνιάτικες ώρες που θα ακολουθήσουν. Να σκέφτεστε και να αντιδράτε και, όσο περνάει απ' το χέρι σας, να ροκανίζετε τις καρέκλες αυτών που μεθοδεύουν το ξεπούλημα της γης μας, του Αιγαίου και της υπερηφάνειας μας. Να μην βλέπετε και, αν βλέπετε, να μην πιστεύετε τις ειδήσεις στην τηλεόραση και να βγαίνετε στους δρόμους, ακόμη και όταν ψυχανεμίζεστε ότι κάποιοι, δίπλα, σας προδίδουν. Και, ειλικρινώς, πιστέψτε με, αδιαφορώ αν το τίμημα αυτών των παραινέσεών μου είναι να βάλουν κάποιοι λουκέτο σ' αυτόν τον ιστότοπο. Ό,τι δεν μας πεθαίνει, άλλωστε, μας κάνει πιο δυνατούς...

Όσο για μένα; Θα συνεχίσω να γράφω, να περιπλανιέμαι, να φωτογραφίζω και να βιντεοσκοπώ, όσο αντέχουν τα πόδια κι' η καρδιά μου, ακόμη και όταν φαίνεται πως δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να το κάνω. Γιατί, όπως λένε και οι Άγγλοι, "you don't quit racing when you get old. You get old when you quit racing"...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος