Rib and Sea

Νικόλαος Γιαννάκος..... Νικόλαος Γιαννάκος..... Νικόλαος Γιαννάκος... Παπα Νικόλα μου γιατί δεν απαντάς; "Έφυγα, Ιωσήφ παιδί μου, έφυγα. Τα δίχτυα και η βάρκα με περίμεναν στο νησί, το ίδιο και το κτήμα, αλλά Εκείνος με διέταξε χθες να λύσω κάβους και να πάμε μαζί για τη μεγάλη καλάδα, και δεν κατάφερα βλέπεις να αρνηθώ..." Ηχούν αργά οι καμπάνες στα Ψαρά από χθες, μεσίστιες οι σημαίες κυματίζουν, η ολόμαυρη ράχη πενθεί κι' αυτή, καθώς τα πόδια σου δεν θα την ξαναπατήσουν. Δεν άντεξες να με περιμένεις άλλο παπα Νικόλα. Συνεχώς ανέβαλα τον ερχομό μου στο νησί, για το ταξιδιωτικό του περιοδικού, και τώρα που θα έρθω εσύ θα λείπεις... Η δική μου ολιγωρία κάνει τώρα τον πόνο μου διπλό...

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μέχρι πρό τινος γνωρίζαμε ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε μια ακτή με λουόμενους, έχοντας τον κινητήρα του σκάφους μας σε θέση λειτουργίας. Και αναρωτιόμασταν : Πώς θα βγούμε στην όμορφη παραλία που βρέθηκε στη θαλασσινή μας περιπλάνηση στις Κυκλάδες, και η οποία δεν είναι ερημική, αλλά υπάρχει κόσμος εκεί που απολαμβάνει το μπάνιο του; Με τα κουπιά, μιμούμενοι τους κωπηλάτες των Virgin islands; Τραβώντας το οκτάμετρο π.χ. φουσκωτό με τα χέρια, ενώ εμείς έχουμε βουτήξει στο νερό μέχρι το λαιμό; Αγκυροβολώντας αρόδο και, ελλείψει tender, βγαίνοντας στην ακτή κολυμπώντας;

Λίγα σχόλια με αφορμή τον άδικο χαμό των δύο ψαροντουφεκάδων, που χάθηκαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο, και των άλλων τριών που προηγήθηκαν την πρώτη εβδομάδα του Μαίου. Και να σκεφτεί κανείς πως το ψάρεμα απαγορεύεται τον Μάϊο...

Γράφει ο Θανάσης Στρίγκος.

Ήταν ένα καλοκαίρι στη Ζάκυνθο, Αύγουστος του 1987, όταν για πρώτη φορά έπιασα εκείνο το μικρό ψαροντούφεκο με τα αδύναμα λάστιχα στα χέρια μου. Μέχρι τότε, και ένα χρόνο πριν, είχα ένα καμάκι με σκουπόξυλο και, ασφαλώς, εκτός από αχινούς, δεν κατάφερνα να τρυπήσω τίποτε άλλο. Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που ο Τάκης μου έδωσε το 60άρι "Balco" και κρατώντας αυτός στο χέρι του ένα μεγαλύτερο, κολυμπήσαμε στα διάφανα τότε νερά του Πόρτο Ζόρο. Αυτή ήταν και η αρχή, κόλλησα το μικρόβιο και ναι ήταν δύσκολη και αγιάτρευτη εκείνη η ασθένεια.

1ος αγώνας Olympic Rib's στη Ρόδο - 2 έως 3 Μαίου 2009.

Διοργανωτής σύλλογος : "Ροδιακός Όμιλος Ταχυπλόων" (Ρ.Ο.ΤΑ.)

Ήταν στη Ρόδο, είδε, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα περισσότερα πρωταθλήματα εμπεριέχουν, κατά κανόνα και κατά γενική ομολογία, "μαγειρέματα", ίντριγκες, παρασκηνιακές ενέργειες και πάθος για τη νίκη και την πρώτη θέση. Πάθος το οποίο, αρκετές φορές, ξεφεύγει από τα όρια του θεμιτού ανταγωνισμού και της καλώς εννοουμένης άμιλλας, αφού η πρώτη θέση σχετίζεται, εμμέσως πλην σαφώς, με το marketing και τις πωλήσεις. Το πρόβλημα λαμβάνει βεβαίως ανεξέλεγκτες διαστάσεις όταν οι ενέργειες αυτές γίνονται εν γνώσει, με την ανοχή πολλές φορές, ή ακόμη και με την "υποστήριξη" των διοργανωτών, οι οποίοι φροντίζουν να εφαρμόζεται ο ελαστικός, και αυτοσχέδιος Κανονισμός, μόνο όμως επιλεκτικώς ως προς τα άρθρα και τους εμπλεκομένους.

Φέτος περάσαμε τις ημέρες του Πάσχα με φίλους στη Ζάκυνθο. Και ήταν αυτή ακριβώς η "συνταγή" που με έκανε να αλλάξω ρότα στη σύνταξη αυτού του σημειώματος. Γιατί άλλα είχα κατά νου να γράψω, ευρισκόμενος, προφανώς και δικαίως, εν βρασμώ ψυχής, και άλλα τελικώς γράφω. Γιατί επείσθην, βλέπετε, ότι η μιζέρια, η μικροψυχία και η κοντόφθαλμη οπτική θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους κάποιων, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να δηλητηριάσει την αισιοδοξία μας για το αύριο, γι' αυτά που έρχονται.

Γιατί πέρα και πάνω από πλωτές εκθέσεις και διεκδικήσεις πατρότητας "πρωτότυπων" ιδεών, αποκλειστικότητας πρωτοβουλιών και επιλεκτικών αποκλεισμών, υπάρχει εκεί έξω το απέραντο γαλάζιο, τα ταξίδια μας στη φιλόξενη αγκαλιά Της, οι φίλοι μας, αυτοί που περιμένουν να ονειρευτούν με τα όνειρά μας, αυτοί που περιμένουν να ταξιδεύσουν μαζί μας. Γιατί, τελικώς, αυτά μόνο παίρνουμε στις αποσκευές μας, όταν έρθει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου...