Rib and Sea

Η ΔΕΗ (ξε)πουλήθηκε, ή (ξε)πουλιέται όπου νάναι.
Οι φρεγάτες που έρχονται δεν ήρθαν και μάλλον δεν θάρθουν.
Τα Ίμια πέρασαν οριστικά στην τουρκική επικράτεια.
Οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες, λαθραίοι ή μη θα κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι σε όλη την επικράτεια μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές, όπου θα τους δωθεί το δικαίωμα να ψηφίσουν το κόμμα της καρδιάς τους για μιά "δεύτερη φορά αριστερά"(!) και για το επίδομα των 400 ευρώ που παίρνουν (κάτι περισσότερο από μιά πετσοκομμένη πλην καλοδουλεμένη και καλοπληρωμένη σε εισφορές και ένσημα σύνταξη ενός έλληνα ιθαγενή).

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Προχθές, που λέτε, βρισκόμουν για μία ακόμη φορά στην ουρά 25 μέτρων έξω από το Εφετείο Αθηνών, για να εισέλθω στο κτήριο, αφού περάσω τον αστυνομικό έλεγχο. Αριστερά μου η παλαιά είσοδος που κατεστράφη προ 4 μηνών από βομβιστική ενέργεια κάποιων υπερδημοκρατών που δεν αντέχουν τη βαρβαρότητα της δημοκρατίας που έχουμε και θέλουν ακόμη περισσότερη δημοκρατία. 4 μήνες και δεν έχει αποκατασταθεί η ισοπεδωμένη είσοδος. Οι εργασίες αποκατάστασης έχουν αρχίσει, αλλά δεν έχουν  ολοκληρωθεί. Έγινε, άραγε, απ’ ευθείας ανάθεση και ο εργολάβος είπε ότι «δεν βγαίνει», εξ ου και πρέπει να γίνει αναθεώρηση τιμών; Μήπως έγινε διαγωνισμός και ο μειοδότης έπεσε έξω, οπότε θα περάσουν μερικά τέρμινα, μέχρι να κηρυχθεί έκπτωτος, ώστε να μπορέσει να αναλάβει άλλος; Μήπως τα χάλασαν στη μίζα; Μικρό το έργο, αλλά ζητούσαν μεγάλη μίζα;

Δηλαδή όταν λέμε "καθαρή έξοδος" απ' τα μνημόνια, αλλά  μετά από λίγους μήνες απ' την "έξοδο" θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις και το αφορολόγητο όριο θα πέσει σε επίπεδα λιμοκτονίας, τί ακριβώς εννοούμε; Πως θα δανειζόμαστε απ' τις αγορές με επιτόκιο πολλαπλάσιο του τωρινού, ενώ ταυτόχρονα θα αποπληρώνουμε με τους ίδιους αποικιακούς (και αντισυνταγματικούς, άρα παράνομους) νόμους και εξοντωτικούς όρους με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων το παλαιό (πλαστό) χρέος των νυν δανειστών-τοκογλύφων-απατεώνων; Και πώς όλο αυτό θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία (ή έστω καλυτέρευση συνθηκών ζωής) για τον λαό; Μάλιστα.

Και το καινούργιο χρέος των πολλαπλάσιων επιτοκίων με τι σκ@τά, πότε και πώς θα το αποπληρώσουμε; Δεν θα γιγαντωθεί και πάλι το παλιό (που ουδέποτε μειώθηκε) και το νέο χρέος μαζί, φέρνοντας την ανάγκη στο σύντομο μέλλον είτε κάποιο είδος νέων μνημονίων, ή την αργή εξόντωση εθνικής οικονομίας και λαού σε βάθος (πολλού) χρόνου, μέχρι και την τυπική μετατροπή της χώρας (ουσιαστική ήδη υπάρχει) σε υποκατάστημα κάποιας ή κάποιων πολυεθνικών;

Γράφει η Ζωή Κυροπούλου (συγγραφέας – δημοσιογράφος).
 
Η Πέρσα στέκεται απέναντι από τον γιατρό του γιού της. Η καρέκλα της είναι εμφανώς χαμηλότερη από την καρέκλα του γιατρού  που ίπταται σχεδόν στα μάτια της από το μεγαλείο των πτυχίων του, της μόρφωσης του και της ειδικότητας του. Άλλωστε, παρακολουθεί στενά την εξέλιξη της υγείας του παιδιού της εδώ και δύο χρόνια. Από τότε που το παλικάρι της έπαθε ένα τροχαίο πάσχει από καταθλίψεις και η ζωή στο σπίτι της άλλαξε.. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το μυαλό του παιδιού της δεν λειτουργεί πια σωστά. Προχθές ήταν επιθετικός μαζί της. Παρανοεί και αυτό το «κουσούρι», του το άφησε αυτό το καταραμένο τροχαίο.

Η σύγκρουση των δύο αυτοκινήτων ήταν μετωπική με υπαιτιότητα του άλλου στον οποίο όμως, το τροχαίο δεν άφησε ούτε μια γρατζουνιά. Αλλά το  σώμα του δικού της παιδιού  άλλαξε για πάντα. Μαζί και το μυαλό του. Ο γιός της, δεν είναι πια το ίδιο παιδί που είχε. Πονάει συνεχώς και ο νους του είναι μπλοκαρισμένος. Προχθές μόλις, σήκωσε το χέρι και την χτύπησε. Και ύστερα γονάτισε και έκλαψε μετανιωμένος  μέχρι να κουραστεί ψελλίζοντας συνεχώς συγνώμη. Μετά τον πήρε ο ύπνος. Δεν έφταιγε το παιδί απλώς από τότε που έγινε το τροχαίο, το μυαλό του κάτι έπαθε και οι γιατροί συμφωνούν ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να διορθωθεί.