Rib and Sea
Περί μεγάλων ζητημάτων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο φίλος Ιωσήφ Παπαδόπουλος μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα του blogger mandatoforos.
Οι αμοιβάδες.
Όχι, το blog δεν κουράστηκε ούτε στέρεψε.
Απλώς έχει απογοητευτεί οικτρά απ' τους συμπατριώτες του.
Οι αμοιβάδες θα είχαν αντιδράσει περισσότερο.
Θα επανέλθει όταν του περάσει...
Πόσο δίκηο έχει. Είναι τόσο κουραστικό να γράφεις μερικές αράδες σοβαρές που ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και ο κόσμος να είναι καρφωμένος στα ξεκωλάδικα της εκμαυλιστικής τηλεόρασης και τις χαριτωμενιές και ατακούλες του απομονωμένου από τον λαό σιδερόφρακτου πρωθυπουργού τύπου «δεν θα σφίξετε άλλο το ζωνάρι», «βγαίνουμε από την κρίση», ενώ γύρω του ένα νησί βουλιάζει από τους λαθρομετανάστες, τον ΦΠΑ και τις ΜΚΟ/διακινητές που ροκανίζουν τα ευρωπαϊκά, αλλά και τα ελληνικά, κονδύλια στοιβάζοντας όλο και περισσότερους λαθρομετανάστες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου στα όμορφα νησιά του Αιγαίου.
Οι αμοιβάδες.
Όχι, το blog δεν κουράστηκε ούτε στέρεψε.
Απλώς έχει απογοητευτεί οικτρά απ' τους συμπατριώτες του.
Οι αμοιβάδες θα είχαν αντιδράσει περισσότερο.
Θα επανέλθει όταν του περάσει...
Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.gr/2018/05/blog-post.html
Σχόλιο "Rib and Sea".
Συμφωνώ και τάσσομαι στο πλευρό σου, φίλε Κώστα, μόνο ως προς το πρώτο σκέλος της τοποθέτησής σου. Την κούραση που σε έχει καταβάλλει να γράφεις, να διαμαρτύρεσαι, να καυτηριάζεις τα κακώς κείμενα, να αντιστέκεσαι και όλη αυτή η προσπάθεια να μην οδηγεί πουθενά. Εξ ίσου κουρασμένος είμαι κι' εγώ, μην έχεις καμμία αμφοβολία.
Μεγάλων ανδρών εγκώμιον.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Οι αξίες αναγνωρίζονται και μετά θάνατον εις πείσμα της νοημοσύνης μας. Τ’ άκουσες Κριμιζή που θέλεις να μας πείσεις πως πρόλαβες σ’ ένα μήνα να ανακαλύψεις ότι το Δημόσιο είναι γεμάτο από κλεφτρόνια [κλεφτρόνιο κατά το νετρόνιο];
Επιτύμβιον.
Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός, o λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων, εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Ένας άγνωστος στον Άγνωστο.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
ΔΕΗ: πυλώνας του κωματικού πελατειακού συστήματος. Η μεγαλύτερη κρατική επιχείρηση ανέκαθεν πωλητικό φέουδο και όμηρος των υπαλλήλων της που διορίζονταν με μπιλιετάκια υπουργών και βουλευτών. Θυμάμαι τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, τότε που το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό, επισήμως τουλάχιστον, και διορίζονταν στη ΔΕΗ πολλοί ποδοσφαιριστές, ώστε αφ’ ενός να μην έχουν άγχος δια τον επιούσιον, αφ’ ετέρου να έχουν χρόνο για προπόνηση.
Πάνω σε δημόσιες Υπηρεσίες και επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ, χτίστηκε το κωματικό κράτος. Όπως η Ολυμπιακή και τόσες άλλες.
Και τώρα που η ΔΕΗ ξε-πουλιέται, οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν κατέβηκαν σε διαδήλωση. Διότι, αν ιδιωτικοποιηθεί, θα χάσουν τόσα προνόμια, τόση βολή. Αναρωτήθηκα, αν οι εργαζόμενοι του ΑΒ θα διαμαρτύρονταν με πορείες και συγκεντρώσεις, σε περίπτωση που η επιχείρηση άλλαζε χέρια. Σιγά μην… Ενώ στη ΔΕΗ…
Φρεγάτα μου πανέμορφη.
"Φρεγάτα μου πανέμορφη, φρεγάτα μου πανώρια,
σε βλέπουν και ζηλεύουνε τα άλλα τα βαπόρια."
Αμ πώς; Τ' άκουσες πολί μου; Είναι να μη δούνε γυναίκα όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, νοικοκυρά, και προπαντός με πολιτικό λόγο, κι αμέσως να την γλωσσοφάνε.
Πάντως είμαστε αχάριστοι. Τέτοια συγκυρία όπου σε μιά κυβέρνηση είναι μαζεμένοι τόσοι γελοίοι, βλάκες, ανίκανοι, καραγκιόζηδες καριέρας, κι εμείς να μην το εκτιμούμε παρά να στεκόμαστε σε κάτι ΦΠΑδες, ΕΝΦΙες, συντάξεις, Ίμια, Μακεδονίες, επιδοτήσεις ενοικίου σε πάμπλουτους υπουργούς, πλειστηριασμούς, κατασχέσεις αφαίρεση χρημάτων από κάποιους λογαριασμούς, τρόϊκες που γίναν "θεσμοί", πλεονάσματα που πριν το '15 ήταν "ματωμένα" και τώρα έγιναν ιστορική επιτυχία, το λες και μιζέρια. Αντί να το φχαριστιόμαστε κάθε μέρα, να κάνουμε καινούργιο συκώτι απ' τα γέλια, καθόμαστε και μεμψιμοιρούμε που δεν μπορούμε πιά να ζήσουμε αξιοπρεπώς.