Rib and Sea
Σημείωμα του εκδότη
Πάτησαν "pause" στη ζωή και στα όνειρά μας...
"We are only a few day’s into lockdown and it's really upsetting me to witness my wife standing at the living room window gazing aimlessly into space with tears running down her cheeks. It breaks my heart to see her like this. I’ve thought very hard of how I can cheer her up. I've even considered letting her come inside but rules are rules".
Αυτά τα λόγια μου έστειλε σήμερα στο messenger ένας καλός ξάδελφος της καπετάνισσας από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας και έγιναν η αφορμή να γράψω δυο λόγια. Η αιτία, ούτως ή άλλως, υπήρχε και, δυστυχώς, είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα υπάρχει ακόμη...
Παρωχημένο "εν λευκώ", αλλά όχι ξεχασμένο.
Με την ευκαιρία της συνέντευξης που πήρα προσφάτως από τον θρυλικό Κώστα Καββαθά, ανέσυρα από το συρτάρι των αναμνήσεών μου δύο τεύχη του περιοδικού "4 ΤΡΟΧΟΙ", του οποίου η δημιουργία είναι άρρηκτα δεμένη με τον ταλαντούχο αυτόν δημοσιογράφο και εκδότη.
Στο τεύχος Αυγούστου 1997 λοιπόν, τότε που έκανα εμπόριο και είχα αντιπροσωπείες ειδών επαγγελματικής αλιείας ανοικτής θαλάσσης (για τα προς το ζην) και παράλληλα αρθρογραφούσα στο "Νέμεσις" της Λιάνας Κανέλλη (πρώην τέκνο της ΟΝΝΕΔ και νυν του ΚΚΕ), έγραψα ένα άρθρο στους "4 ΤΡΟΧΟΥΣ" για τους αγώνες των σκαφών της Formula I που διεξήχθησαν εκείνο τον χρόνο στον κόλπο της Γαρίτσας, στην Κέρκυρα. Αργότερα, βεβαίως, χάσαμε κι' εκείνη την διοργάνωση και μας την πήραν οι Τούρκοι. Γνωστή πονεμένη ιστορία και διηγώντας την να κλαίς...
Κορώνα - ιός στο κεφάλι μας!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, τα τελευταία ιδίως χρόνια, έχουν πάρει την κατηφόρα. Κάτι η οικονομική κρίση που περιόρισε τις εξόδους στο ελάχιστο, κάτι τα μέσα κοινωνικής απομόνωσης που αντικατέστησαν με τυπικές copy-paste αναρτήσεις τις επισκέψεις στους φίλους που γιορτάζουν, ενέσκηψε και ο κορωναϊός και ήρθε το γλυκό και έδεσε.
Οι προσωπικές επαφές είναι, ούτως ή άλλως, είδος πολυτελείας, αφού έχουν αντικατασταθεί από τα μέσα κοινωνικής απομόνωσης. Τώρα με την υστερία του κορωναϊού κόπηκαν ακόμη και οι εναγκαλισμοί και τα φιλιά, ενώ βλέπεις πια τους ανθρώπους να συζητούν κρατώντας απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων ο ένας απ’ τον άλλον.
Περίεργη, αν όχι ύποπτη, "κινητοποίηση" στο Δ.Σ. της εταιρείας "Σφακιανάκης ΑΕΒΕ".
Την 8η Οκτωβρίου 2019 βρέθηκα τυχαία σε αίθουσα του Πρωτοδικείου Αθηνών, όπου εκδικάζονταν υποθέσεις ασφαλιστικών μέτρων. Την προσοχή μου τράβηξε η υπόθεση μίας μετόχου που ζητούσε από το δικαστήριο την άδεια να συγκαλέσει η ίδια τη Γενική Συνέλευση μίας ανώνυμης εταιρείας. Κράτησα μερικές σημειώσεις και συγκλονίσθηκα, όταν κατάλαβα ότι η αιτούσα είναι η κόρη του Ν. Σφακιανάκη, ιδρυτή τής ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΑΕΒΕ. Ρώτησα μερικούς παριστάμενους δικηγόρους να μου εξηγήσουν, αν καταλάβαιναν και αυτοί, περί τίνος επρόκειτο. Και ιδού το ρεπορτάζ με βάση και τα ελάχιστα στοιχεία που αλίευσα στο διαδίκτυο:
Περί Μ..Α.Τ.ατζήδων, τάξης, αταξίας, ΜΗ.ΚΥ.Ο., εντολέων και εντολοδόχων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο πρόσφατος, χωρίς λόγο και αιτία, συνωστισμός πολλών διμοιριών των Μ.Α.Τ. στη Χίο και στη Λέσβο και ο ανελέητος ξυλοδαρμός και βομβαρδισμός των κατοίκων των δύο νησιών με χημικά, δακρυγόνα και ό,τι άλλο μπορεί να εκτοξευτεί από χαμηλόμισθα όργανα της... αταξίας, που υπακούουν στις προσταγές των εντολοδόχων της εκάστοτε κυβέρνησης (για να μη νομίσει ο Συ.Ριζ.Α. ότι ξεχάστηκαν οι δικές του ασχήμιες), έλαβε τέλος και το λεφούσι των πάνοπλων ματατζήδων με τα λαβωμένα λεωφορεία τους, έβαλαν την ουρά στα σκέλια, επιβιβάστηκαν στα πλοία και όπου φύγει φύγει.