Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Σημείωμα του εκδότη
Το δώρο δεν δωρίζεται κύριοι!
Βρίσκομαι στον Άη Στράτη από προχθές, αλλά μόλις προ ολίγου πληροφορήθηκα από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά της Δημάρχου κυρίας Μαρίας Κακαλή, ότι το φουσκωτό σκάφος που είχε δωρήσει τον Ιανουάριο του 2001 στην Κοινότητα (τότε) του Αγ. Ευστρατίου ο Πατραϊκός Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών, πουλήθηκε σε ιδιώτη και τα χρήματα τα πήρε το Δημόσιο!!!
Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Πρόεδρος (τότε) της Κοινότητας κ. Χαράλαμπος Μακρής, κατά την ολιγόωρη παραμονή μου στο νησί το 2000 (όταν επέστρεφα εν πλω από την Κων/πολη, μαζί με τους Γρηγόρη Ντούζο, Σταύρο Βαμβουνάκη και Δημήτρη Χουρμουζιάδη), σε ερώτησή μου τι θα ήθελε περισσότερο να έχει το νησί, εξέφρασε την επιθυμία ότι θα ήθελε να είναι στη διάθεση της Κοινότητας ένα μεγάλο φουσκωτό σκάφος ώστε να είναι δυνατή η επικοινωνία με τη Λήμνο σε έκτακτες περιπτώσεις (μεταφορά ασθενών, φαρμάκων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης).
Επιδότηση στους γλάρους και τα αιγοπρόβατα για να βλέπουν τηλεόραση!
Κατατέθηκε, λέει, το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης για την «πρόσβαση των μόνιμων κατοίκων των περιοχών εκτός τηλεοπτικής κάλυψης στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ελεύθερης λήψης εθνικής εμβέλειας».
Αφορά κυρίως πολίτες που κατοικούν και δραστηριοποιούνται σε δύσβατες και απομακρυσμένες περιοχές της νησιωτικής και της ηπειρωτικής Ελλάδας και αντιστοιχεί, κατά προσέγγιση, σύμφωνα με σχετική μελέτη, σε τετρακόσιες έντεκα χιλιάδες (411.000) πολίτες.
Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, οι δικαιούχοι – μόνιμοι κάτοικοι των εκάστοτε περιοχών, θα λαμβάνουν χρηματική επιδότηση προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση, μέσω παρόχου, στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, ελεύθερης λήψης, εθνικής εμβέλειας.
Πόσο ομιλητική μπορεί να είναι μια χαρτοπετσέτα;
Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.
Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.
Γιατί και το "dislike" έχει τα όριά του!
Η έκφραση δυσαρέσκειας ενός θεατή προς ένα βίντεο και το θέμα ή τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται αυτή στο YouTube, είναι και θεμιτή και λογική. Η δυσαρέσκεια αυτή, που εκδηλώνεται με ένα "dislike", έχει ρυθμιστεί με τέτοιο τρόπο από αυτούς που έστησαν το YouTube ώστε να είναι απρόσωπη. Έχει δηλαδή την ευχέρεια όποιος θεωρεί ότι ένα βίντεο δεν ταιριάζει με την αισθητική, τα πιστεύω ή τα γούστα του να πατήσει τον αντίχειρα προς τα κάτω και να εκδηλώσει με τον τρόπο αυτό τη δυσαρέσκειά του προς αυτόν που το ανάρτησε.
Πολλές φορές όμως το "dislike", ακριβώς επειδή αυτός που το επέλεξε είναι "αόρατος", γίνεται το εργαλείο για την τιμωρία αυτού που ανάρτησε το συγκεκριμένο βίντεο. Δεν μου αρέσει δηλαδή η φάτσα σου ή το όνομά σου; Σε μισώ γιατί κάνεις κάτι που δεν μπορώ να κάνω εγώ; Θέλω να σε εκδικηθώ γιατί με τις τεκμηριωμένες καταγγελίες σου ξεσκέπασες τη γύμνια μου; Σου ρίχνω ένα "dislike" και ησυχάζω! Με τον τρόπο αυτό απαξιώνω τη δουλειά σου και, συγχρόνως, σε κατεβάζω στα μάτια αυτών που δεν σε γνωρίζουν, σερφάρουν στο διαδίκτυο και σε βλέπουν "μαυρισμένο".
Δεν με χωράει πια αυτός ο τόπος...
Η χώρα μου καίγεται, λεηλατείται, εκχωρείται, μοιράζεται, ασφυκτιά. Άνθρωποι πυρπολούνται από φωτιές ανεγκέφαλων. Άλλοι, απελπισμένοι από τα χρέη που τους πολιορκούν και αδυνατούν να πληρώσουν, αυτοκτονούν.
Ένα τμήμα της χώρας μου εκχωρείται στα παζάρια της τάχα μου Ενωμένης Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Λαθρομετανάστες πλημμυρίζουν τη χώρα γράφοντας ένα σενάριο που μόνο σαν στημένο σκηνικό μιας φρικτής τανίας του μέλλοντος μπορεί να χαρακτηριστεί.