Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φαίνεται πως η Κάσος δεν είναι η πρώτη σκέψη τής Δημάρχου της αφού απουσιάζει, συνεχώς σχεδόν, απ' το νησί που τόσο πολύ... "αγαπούσε" προεκλογικά. Απούσα από τα πολλά και μεγάλα προβλήματα της όμορφης Κάσου, αρκείται μόνο σε δηλώσεις εντυπωσιασμού και στρέφεται κατά πάντων προκειμένου να καλύψει την δική της απουσία και ανεπάρκεια.

Σκαλίζοντας το αρχείο μου βρήκα το βίντεο της προεκλογικής ομιλίας τής κας Τσανάκη στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, τον Απρίλιο του 2014, κατά την διάρκεια της οποίας είχα θέσει μερικές ερωτήσεις που ενόχλησαν και εκνεύρισαν τόσο την υποψήφια τότε Δήμαρχο όσο και κάποιους παρωπιδοφόρους οπαδούς της απ' το ακροατήριο.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάθε μέρα συμβαίνουν απίστευτα πράγματα σ' αυτή τη χώρα. Πράγματα που είναι αδύνατον να κατανοηθούν και πολύ δύσκολο να περιγραφούν, καθώς η αγανάκτηση τού γράφοντος τού στερεί τη νηφαλιότητα, την ψυχραιμία και την ικανότητα γραφής που απαιτεί η περιγραφή δύσκολων και ψυχοφθόρων καταστάσεων. Ακούστε την απίστευτη περιπέτεια που έζησα - και συνεχίζω να ζω - η οποία άρχισε όταν αποφάσισα να πουλήσω το ιδιόκτητο σπίτι μου στην Ηλιούπολη (μαιζονέτα εμβαδού 130 μ2), για να αγοράσω ένα μικρότερο (εμβαδού 85 μ2) στο Κορωπί. Πίστευα ότι έτσι θα μείωνα το κόστος συντήρησης και τους κεφαλικούς φόρους, με τους οποίους έχουν φορτώσει οι δωσίλογοι κυβερνώντες (νυν και πρώην) τους κατόχους κύριας κατοικίας, και θα αποταμιεύσω τη διαφορά για να αντιμετωπίσω τα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ακούστε λοιπόν.

Σαν εκδότης των διαδικτυακών περιοδικών www.ribandsea.com, www.camperlife.gr και www.followjoseph.com εύχομαι σε όλους τους φίλους, φίλες, συνδρομητές και υποστηρικτές υγεία, αγωνιστικότητα, επαγρύπνηση και αντίσταση σε όσα δεινά μας επιφυλάσσουν οι δυνάστες μας τον νέο χρόνο. Γιατί η ευτυχία, την οποία όλοι με τόση ευκολία ευχόμαστε, θα μείνει μια λέξη χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο αν δεν είμαστε υγιείς, δεν επαγρυπνούμε και δεν αντιστεκόμαστε. Ας είμαστε μακάριοι χωρίς όμως να είμαστε πτωχοί τω πνεύματι.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Πήγα χθες να σε αποχαιρετήσω, στην εκκλησία του Αγ. Τρύφωνα, στην Παλλήνη. Πρώτη φορά σε είδα έτσι σοβαρό ρε φίλε! Και με γραββάτα! Και γύρω σου συγγενείς και φίλοι που ακουμπούσαν τα χέρια σου, χάϊδευαν το φέρετρο και έκλαιγαν. Συγγνώμη, Παντελή, αλλά δεν κατάφερα να διακρίνω ποιοι έκλαιγαν στ' αλήθεια για σένα, ποιοι έκλαιγαν για τον εαυτό τους και ποιοι έκλαιγαν για να κερδίσουν τη συμπάθεια των υπολοίπων που συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων και έκαναν "κοινωνική κριτική" στο προαύλιο του Αγ. Τρύφωνα. Μόνο τη μητέρα σου, τον αδελφό σου και τα παιδιά σου πόνεσα που δεν χώνεψαν και δεν θα χωνέψουν ποτέ το ξαφνικό φευγιό σου. Αλλοίμονο σ' αυτόν που έφυγε όμως λένε οι εξ ανατολών γείτονες. Και δεν έχουν άδικο...

"Έμαθες από τί πέθανε ο Παντελής;", με ρώτησε κάποια στιγμή ένα γνωστός και μη εξαιρετέος μαϊντανός, καθώς στεκόμουν αποχαυνωμένος, θλιμμένος, προβληματισμένος και μελετούσα όλο αυτό το "κοινωνικό γίγνεσθαι". Του έγνεψα αρνητικά, απρόθυμος να εμπλακώ σε συζητήσεις μαζί του. Άσε με ρε Σ..., είπα από μέσα μου. Όχι, δεν έμαθα. Έχει σημασία; Μόνο αν πρόκειται για δολοφονία ή αυτοκτονία θα με ενδιέφερε ίσως. Ήταν κάτι απ' τα δυό; Δεν νομίζω. Δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ και για κανένα λόγο το χαμογελαστό παιδί. Ούτε όμως να τον δολοφονήσει μέσα στο σπίτι του θα μπορούσε κανείς τον Παντελή. Συνεπώς, άει σιχτίρι, αφήστε τον άνθρωπο ήσυχο να ξεκουραστεί... Αυτά ήθελα να πω του μαϊντανού, αλλά κρατήθηκα.