Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μολονότι είχα κάθε λόγο να το κάνω, επέλεξα να μην ξεκατινιαστώ στα δικαστήρια με τον δημιουργό της ταινίας "Η ψυχή της Μυκόνου" Νίκο Μαστοράκη https://www.youtube.com/watch?v=Z7QhBDcJL_Q, γιατί σαν συνταξιούχος των 720 ευρώ δεν μου περίσσευαν τα χρήματα για την αγορά δικαστικών ενσήμων, παραβόλων και αμοιβές δικηγόρων. Απ' την άλλη γιατί έχω κάθε λόγο να αμφιβάλλω αν η Ελληνική Δικαιοσύνη θα δικαίωνε έναν ελεύθερο, πλην άσημο, δημοσιογράφο στη δικαστική του διαμάχη με τον "παγκοσμίου φήμης" κινηματογραφικό, τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα, βραβευμένο σκηνοθέτη, δημοσιογράφο, τηλεπαρουσιαστή και πολλά άλλα Νίκο Μαστοράκη.

Αλλά και αν ακόμη η Ελληνική Δικαιοσύνη με δικαίωνε, θα ήταν τόσο μεγάλη η ψυχική μου φθορά και το χρονοβόρο της τελεσίδικης απόφασης, σε σχέση με το υποτιθέμενο χρηματικό μου όφελος, που θα διαπίστωνα στο τέλος το μάταιον του πράγματος. Στο κάτω κάτω της γραφής, τί νόημα θα είχε μια οποιαδήποτε δικαστική απόφαση και μια, ενδεχομένως, χρηματική αποζημίωσή μου επειδή δεν αναφέρθηκε το όνομά μου στον κατάλογο των συνεργατών που συνετέλεσαν στη δημιουργία της ήδη πολυβραβευμένης ταινίας; Ο Νίκος Μαστοράκης γνωρίζει πολύ καλά πως έχω δίκιο (το συμβόλαιο που υπέγραψε είναι ο αδιάψευστος μάρτυράς μου) ενώ, κατ' εμέ, η καλύτερη τιμωρία του είναι η αδιαφορία μου.

Απεδείχθη, τελικώς, πως έχει δίκιο ο λαός που λέει ότι "όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα, ο Θεός γελά" ή όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι "άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει". Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος είπε επίσης κάτι ανάλογο. "Ό μέλλεις ποιείν, μή λέγε. Αποτυχών γάρ καταγελασθήση".

Κάπως έτσι την πάτησα κι' εγώ. Εδώ και δύο χρόνια προσπαθώ να δώσω σάρκα και οστά στο όνειρό μου να κάνω τον γύρο της Ευρώπης με ένα φουσκωτό σκάφος, αλλά φαίνεται πως αυτό το όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Θα μείνει ένα όνειρο θερινής νυκτός, καθώς πέρυσι δεν κατάφερα να βρω τον κινητήρα και τα καύσιμα (έβαλαν κάποιοι το χεράκι τους γι' αυτό), ενώ φέτος, που βρήκα τον κινητήρα, δεν κατάφερα να βρω χορηγό για τα καύσιμα.

Μόλις προ ολίγου με ειδοποίησε το facebook ότι η φωτογραφία που ανάρτησα σήμερα το πρωί στον λογαριασμό μου, και η οποία είναι αυτή ακριβώς που βλέπετε παραπλεύρως, κρίθηκε ως ακατάλληλη και επικίνδυνη (!?) για την κοινότητα αυτού του μέσου κοινωνικής απομόνωσης, και ως εκ τούτου αφαιρέθηκε.

Το περίεργο είναι ότι τη φωτογραφία αυτή τη βρήκα στον λογαριασμό ενός άλλου διαδικτυακού φίλου, θεώρησα ότι περνάει ένα σημαντικό κοινωνικό μήνυμα και έκρινα πως θα ήταν καλό να την ανακυκλώσω αναρτώντας την και στον δικό μου λογαριασμό. Πώς γίνεται όμως η ίδια φωτογραφία να είναι κατάλληλη στον λογαριασμό του φίλου μου και ακατάλληλη στον δικό μου; Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι ο φίλος μου δεν έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το "σύστημα" και τα τσιράκια του, ως εκ τούτου ο ίδιος είναι ακίνδυνος. Συνεπώς είναι ακίνδυνο και το υλικό που δημοσιοποιεί...

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τί θα κάνατε αν σας έλεγαν ότι δεν μπορείτε να κάνετε το ταξίδι των ονείρων σας επειδή το ελληνικό κράτος (λέμε και καμμιά μαλ...) δεν σας έχει χορηγήσει το καρτελλάκι της αδείας χειριστή ταχυπλόου αλλά ένα απλό κωλόχαρτο σε μέγεθος Α4 που ουδεμία ισχύ και αναγνώριση έχει στο εξωτερικό; Τί θα κάνατε, με άλλα λόγια, αν είχατε λύσει όλα τα μεγάλα προβλήματα που συνεπάγεται ένα ταξίδι με σκάφος γύρω απ' την Ευρώπη και ο λιμενικός σάς έλεγε ότι δεν υπάρχει καρτελλάκι για να αντικαταστήσει το κωλόχαρτο;