Rib and Sea

Τα συρτάρια ενός παλιού και "χαμένου" αρχείου που έπρεπε κάποτε να ανοίξουν...

Η ζωή μας είναι ένα μαυρόασπρο παζλ. Ένα παζλ που αποτελείται από χιλιάδες λευκούς και μαύρους μικρούς κύβους, χιλιάδες όμορφες και άσχημες ή δυσάρεστες στιγμές και εμπειρίες. Κάποιες απ' αυτές σημαδεύουν το μυαλό και την ψυχή μας με ανεξίτηλα χρώματα. Και αν οι υπηρεσίες που μας προσφέρουν οι όμορφες στιγμές είναι η ψυχική υγεία, η ευεξία του σώματος και οι ευτυχισμένες αναδρομές του μυαλού στο παρελθόν, οι άσχημες στιγμές μας πονούν, μας απογοητεύουν, ενίοτε μας εξοργίζουν, αλλά και μας δίνουν πολύτιμα μαθήματα για το μέλλον...

Με βασάνισε πολύ η σκέψη αν θα έπρεπε να δημοσιεύσω στις "αναμνήσεις" τις δυσάρεστες εμπειρίες της σαραντάχρονης σχεδόν περιπλάνησής μου στον χώρο της θάλασσας. Και κατέληξα στο συμπέρασμα, συνηγορούσης και της επιστολής του φίλου αναγνώστη Κώστα Καραμανή, ότι δεν έχω το δικαίωμα να σιωπήσω αυτή τη φορά. Κυρίως, δεν έχω το δικαίωμα να σιωπήσω απέναντι στον εαυτό μου και τους φίλους μου, απέναντι στη ρότα που χάραξα όλα αυτά τα χρόνια, απέναντι στα νέα κυρίως μέλη ενός συλλόγου που γνωρίζουν την μία μόνο πλευρά του νομίσματος. Και θα μιλήσω γιατί δεν κινδυνεύω πια να χαρακτηριστώ από κάποιον εκδότη "ταραξίας", προκειμένου να δικαιολογηθεί η μη δημοσίευση και αρχειοθέτηση κάποιας επιστολής μου, αφού στο "Rib and Sea" αρθρογράφος, αρχισυντάκτης και εκδότης είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ούτε να χαρακτηριστώ "επικίνδυνος" για τα συμφέροντα του συλλόγου, από εκείνους οι οποίοι ασχημονούσαν επί δύο σχεδόν δεκαετίες και είχαν μέχρι σήμερα συμφέρον να μην δημοσιοποιηθούν κάποια πράγματα...

Λένε πως η ιστορία γράφεται, συνήθως, μετά από πενήντα χρόνια. Όταν όμως υπάρχουν έγγραφα και αδιαμφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία και ο αυτόπτης μάρτυς είναι εν ζωή, τότε και τα είκοσι τρία χρόνια είναι αρκετά. Θα μπορούσε μάλιστα να επιρρίψει κανείς ευθύνες στον αυτόπτη αυτό μάρτυρα που κράτησε τα στοιχεία αυτά στο συρτάρι του επί τόσα χρόνια. Η ιστορία όμως που τώρα μόλις αρχίζω να περιγράφω, δεν είναι συνηθισμένη. Αν τα έγγραφα αυτά έβγαιναν στο φως νωρίτερα και ο αυτόπτης μάρτυς είχε καταφύγει στην Δικαιοσύνη, τότε ο σύλλογος της ιστορίας μας ίσως να ήταν σήμερα παρελθόν. Και τέτοιο δικαίωμα, μπορεί μεν να το είχε ο αυτόπτης μάρτυς, βάσει του νόμου, δεν το είχε όμως αν ήταν κατά τύχην ο ιδρυτής! Γιατί οι σύλλογοι είναι Ιδέες, και σαν Ιδέες κανένα διοικητικό συμβούλιο και κανένας προσωρινός πρόεδρος, νυν ή τέως, δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να τις υποκαταστήσει ή να τις διαγράψει...

Η ιστορία μας αρχίζει γύρω στα μέσα του 1987. Τότε που με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι τριγυρνούσα από αντιπροσωπεία σε αντιπροσωπεία και από κατασκευαστή σε κατασκευαστή, ζητώντας το πελατολόγιό τους. Δεν ήταν άλλωστε και πολλές οι εταιρείες που κατασκεύαζαν ή εισήγαγαν φουσκωτά σκάφη εκείνη την εποχή. Η "Olympic Hellas", η "Mostro", ο Σπύρος Κοτσομίτης ("Jonathan"), ο Θοδωρής Σαμπατακάκης "Ellinion"), οι αδελφοί Περιμένη ("Marshall", "Floating"), ο Γιάννης Φραγκούλης ("Poseidon"), ο Μιχάλης Τούγιας ("Avon"), ο Κώστας Καστάνης ("Asso"), η "Zodiac", η "Bombard", η "Metzeler", ο Πέτρος Πετρούνιας ("Nova Marine") και ζητώ συγγνώμη αν μου διαφεύγει τώρα κάποιος.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχαμε επιστρέψει από κείνο το αξέχαστο ταξίδι στο Γιβραλτάρ, όταν αποφάσισα να υλοποιήσω την ιδέα που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό για την δημιουργία ενός μη κερδοσκοπικού σωματείου, μέλη του οποίου θα ήταν ιδιοκτήτες φουσκωτών σκαφών. Οι άνθρωποι των εταιρειών ήταν όλοι επιφυλακτικοί και με κοιτούσαν καχύποπτα. Κάποιοι μάλιστα με αποπήραν. "Έλα βρε Ιωσήφ τώρα που θα κάνεις σύλλογο. Δεν θα πιάσει..." Κάποιοι άλλοι, για τους δικούς τους λόγους, διέδιδαν πως ο σύλλογος είναι... παρακλάδι της "Olympic Hellas", και κάποιοι άλλοι ούτε που ήθελαν να ακούσουν για ομαδικές εκδηλώσεις! Ακόμη και μερικοί από εκείνους που δέχθηκαν τελικώς να υπογράψουν και να εγγραφούν στον κατάλογο των ιδρυτικών μελών, το έκαναν με κρύα καρδιά! Θυμάμαι, χαρακτηριστικώς, τον Πέτρο Πετρούνια ο οποίος μου είπε. "Καλά, καλά, ξεκινήστε εσείς κι' έρχομαι κι' εγώ αργότερα..."

Εγώ όμως συνέχιζα απτόητος, κρατώντας το στυλό και το χαρτί στο χέρι, και συμπλήρωνα σιγά σιγά τον κατάλογο των πρώτων ιδρυτικών μελών που απαιτούσε ο νόμος. Ελλείψει άλλων, έγραψα πρώτο το δικό μου όνομα στην αρχή, έτσι, για να μην είναι και το χαρτί άδειο, και συνέχισα με τα ονόματα κάποιων φίλων που είχαν φουσκωτό σκάφος. Του Σίμου Γεωργαλά, του Κώστα Ρουμπάνη, του αείμνηστου Πέτρου Πανταζή, του Παναγιώτη Μακαρούνη και του Τάσου Καραγεώργη.

Και όταν με την συνδρομή του Μίλτου Βρεττού της "Olympic Hellas" (ήταν ο μόνος που είδε με καλό μάτι την προσπάθειά μου) συμπλήρωσα κάποια στιγμή τον κατάλογο των είκοσι ενός πρώτων ιδρυτικών μελών, κτύπησα την πόρτα του γραφείου του φίλου μου Πάνου Κουρνούτου. Δικηγόρος ήταν ο Πάνος, στην Ακαδημίας, και μου έριξε μια ματιά όλο νόημα, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, όταν μπήκα φουριόζος στο γραφείο του και του είπα εν τάχει τι είχα στο μυαλό μου : "Είσαι σίγουρος γι' αυτό που πας να κάνεις Ιωσήφ"; "Τι εννοείς ρε συ Πάνο;" τον ρώτησα. "Να, θα μπλέξεις φιλαράκο. Καλά δεν είσαι μόνος σου, με τους φίλους, τα ταξίδια και τα ωραία σου; Τι τον θέλεις τον σύλλογο; Μπελάδες θα βάλεις στο κεφάλι σου..." Ίσως έπρεπε να πάρω τότε στα σοβαρά εκείνα τα σχόλια του φίλου μου, αλλά εγώ δεν έβλεπα τίποτε άλλο μπροστά μου! Του είπα λοιπόν βιαστικά. "Καλά, καλά, άστα τώρα αυτά, πάμε παρακάτω", και του έδειξα το προσχέδιο του Καταστατικού που είχα ήδη ετοιμάσει...

Ο Πάνος ένα απλό "κτένισμα" έκανε στο προσχέδιό μου, για τυχόν δικονομικά λάθη, και κατέθεσε τα χαρτιά, με χαρτόσημα, υπογραφές και σφραγίδες στο Πρωτοδικείο για έγκριση. Ο σύλλογος δεν άργησε να πάρει σάρκα και οστά. "Το παρόν καταστατικό αποτελείται από 21 άρθρα και εγκρίθηκε και κατ' άρθρο και στο σύνολό του σήμερα ομόφωνα από τους ιδρυτές του σωματείου και υπογράφεται από αυτούς". Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 1987. Οι ιδρυτές : Παπαδόπουλος Ιωσήφ, Αλαφούζος Σπυρίδων, Γεωργαλάς Συμεών, Καραγεώργης Αναστάσιος, Ρουμπάνης Κωνσταντίνος, Μακαρούνης Παναγιώτης, Φαλέκας Δημοσθένης, Μπουζάκης Χαράλαμπος, Παππάς Ιωάννης, Πουλόπουλος Παναγιώτης, Περιμένης Ηλίας, Περιμένης Θεόδωρος, Δημολάς Δημήτριος, Χονδρόπουλος Γεώργιος, Λυμπερόπουλος Σωτήριος, Μηλιώρης Ερρίκος, Πανταζής Πέτρος, Ραδαίος Νικόλαος, Εκμεκτζόγλου Δημήτριος, Παραδεισιάδης Ιωάννης και Καμπάς Ιωάννης.

Από αυτούς, οι Πέτρος Πανταζής, Γιάννης Παππάς και Παναγιώτης Πουλόπουλος έλυσαν προσφάτως κάβους και μεθόρμισαν στις μαρίνες του ουρανού, οι υπόλοιποι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, μετά την δική μου παραίτηση και οικειοθελή αποχώρηση τον Ιανουάριο του 1991, και μόνο ο Τάσος Καραγεώργης είναι ακόμη μέλος, και μάλιστα "επίτιμο", σαν ελάχιστο δείγμα... ευγνωμοσύνης για τις "πολύτιμες" υπηρεσίες που προσέφερε στον σύλλογο...

Σημείωση : Οι Τάσος Καραγεώργης, Σίμος Γεωργαλάς και Μπάμπης Μπουζάκης έφυγαν προσφάτως κι' αυτοί απ' την ζωή, νικημένοι απ' την επάρατη νόσο.

Συνεχίζεται...

http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/268-2010-02-15-17-23-07