Rib and Sea
Ταξιδεύοντας
Εξόρμηση του Ο.Φ.Τ.Σ. Σύρου στη Δήλο.
Tην Κυριακή 10/ 10/2021 ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΟΥΣΚΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑΧΥΠΛΟΩΝ ΣΚΑΦΩΝ ΣΥΡΟΥ πραγματοποίησε την πρώτη του εξόρμηση, μετά από δύο έτη απραξίας, στο νησί της Δήλου. Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η πρόθεση της εξόρμησης, υπήρξε έντονο ενδιαφέρον, από μέλη του Ομίλου και μη, το οποίο παρέμεινε σταθερό μέχρι τις παραμονής της πραγματοποίησης της ενώ ο καιρός στάθηκε σύμμαχος στην υλοποίησή της. Έτσι στην μαρίνα της Ερμούπολης, συγκεντρώθηκαν το πρωί της Κυριακής 39 άνθρωποι (μέλη και μη) οι οποίοι επιβιβάστηκαν σε 6 σκάφη και αναχώρησαν για το νησί της Δήλου, πρώτο σταθμό, βάσει προγράμματος, και στη συνέχεια για τη γειτονική Ρήνεια. Η ημέρα εξελίχθηκε σε ηλιόλουστη, παρά την αρχική επιφύλαξη της βροχόπτωσης, και ενθουσιασμός για το πρώτο ομαδικό ταξίδι μετά τις αλλεπάλληλες καραντίνες κυριάρχησε σε κυβερνήτες και πληρώματα.
Η άφιξη στη Δήλο έγινε στις 11.00 το πρωί και μετά την έκδοση των εισιτηρίων συγκεντρωθήκαμε για να γίνει μια συνοπτική αναδρομή στην ιστορία του λαμπρού αυτού νησιού και μια σύντομη περιήγηση στον εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο που είναι γεμάτος από περίλαμπρα μνημεία των περιόδων ακμής της. Για την περιήγηση στο χώρο δόθηκε ένα δίωρο περιθώριο, για να πάρουν οι εκδρομείς μια μικρή γεύση από την βαρύτητα και της αξία του ενώ μετέπειτα επιβιβαστήκαμε στα σκάφη προκειμένου να μεταφερθούμε στη Ρήνεια.
Στο νησί του Ιπποκράτη με τον "Μπάλλο" προ των θυρών. Μέρος Α' Κως.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Επιβιβαστήκαμε στο "Blue Star Patmos" για την Κω, ενώ την Κρήτη κουνούσε ο Εγκέλαδος, η νεροποντή βύθιζε στην απόγνωση τους κατοίκους της καμμένης Εύβοιας και η επερχόμενη θεομηνία με το... χαριτωμένο όνομα "Μπάλλος" απειλούσε ολόκληρη τη χώρα.
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας για τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν στο Αιγαίο, το ταξίδι ήταν εξαιρετικό. Αισθανθήκαμε μόνο για λίγο ότι ταξιδεύαμε με πλοίο στο ύψος της Ικαρίας και αυτό ήταν όλο.
Αμοργιανέ μου έρωτα!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Είναι μερικά πράγματα που με συνδέουν με κάποια νησιά του Αιγαίου, περισσότερο ίσως από κάποια άλλα. Η Αμοργός είναι ένα από αυτά. Κάθε φορά που αποβιβάζομαι στα Κατάπολα ή στην Αιγιάλη αισθάνομαι πως επιστρέφω στο δικό μου νησί. Πως θα συναντήσω και πάλι τον Νίκο Θεολογίτη και την οικογένειά του στα Θολάρια, τον ηγούμενο της Μονής Χοζοβιώτισσας Σπυρίδωνα Δεναξά, τον Βαγγέλη Λουδάρο και τον καπτα Γιάννη Φωστιέρη στα Κατάπολα, τη Μαρία Ρούσσου και τον σύζυγό της Κώστα στην Καλοταρίτισσα, και τόσες άλλες οικείες φυσιογνωμίες.
Σ' αυτό το ταξίδι προστέθηκαν και άλλοι, που θα τους νοσταλγώ μέχρι κάποιο καράβι ή κάποιο φουσκωτό να με φέρει και πάλι στην Αμοργό που είναι αγκυροβολημένη στο νοτιοανατολικό άκρο των Κυκλάδων, δίπλα στην Κίναρο και τη μοναδική της κάτοικο, την αγαπημένη μου Ειρήνη. Ο Νίκος Κωβαίος στο Ξυλοκερατίδι, ο Αλέξανδρος Καλουτάς και ο Βαγγέλης Βασσάλος στη Λαγκάδα, η Μαρία Ρούσσου και ο σύζυγός της Κώστας στην Καλοταρίτισσα, η Μαρία Ρούσσου και ο σύζυγός της Γιώργος (γιος της Κοραλλίας Ρούσσου) στον Πύργο της Κάτω Μεριάς.
Πανέμορφη Αστροπαλιά, πανέμορφοι Αστροπαλίτες!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το κάθε ελληνικό νησί, ξεχωριστά, είναι μοναδικό. Για τη φυσική του ομορφιά, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις του, τους ανθρώπους που το κατοικούν. Υπάρχουν όμως κάποια νησιά που, όσες φορές και αν τα επισκεφτείς, δεν τα χορταίνεις! Ένα από αυτά είναι η Αστυπάλαια ή Αστροπαλιά, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν οι κάτοικοί της.
Επιβιβαστήκαμε στο "Blue Star Patmos", ένα από τα γρήγορα, πολυτελή και αξιόπλοα σκάφη της εταιρείας που υποστηρίζει τα ταξίδια μας στα νησιά του Αιγαίου, και στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα αποβιβαστήκαμε στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Αστυπάλαιας. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που εκτιμούμε την αξία του αυτοκινούμενου σπιτιού μας καθώς δεν μας απασχολεί σε ποιο ξενοδοχείο θα κοιμηθούμε ή πού θα φάμε.
Η Μονή της Χοζοβιώτισσας μέσα απ' τα μάτια της ψυχής του ηγουμένου της και ενός... δύσπιστου επισκέπτη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Γενικώς, όπως είπα χθες στον πατέρα Σπυρίδωνα Δεναξά, τον ηγούμενο της Μονής Χοζοβιώτισσας, είμαι ένας δύσπιστος άνθρωπος. Δεν πιστεύω σε θαύματα, αγίους, "ιερά" λείψανα και στις υπερβολές γενικώς με τις οποίες αμαύρωσαν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ιερατείο τη θρησκεία μας. Όμως, μια επίσκεψη στο εκπληκτικό μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας Αμοργού μπορεί και πρέπει να την κάνει κάποιος, ακόμη και αν είναι ο πλέον δύσπιστος άνθρωπος του πλανήτη!
Το σημείο, κατ' αρχάς, στο οποίο είναι κτισμένο το μοναστήρι μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει. "Κρεμασμένο", θαρρείς, "καρφωμένο" θα έλεγα καλύτερα, σαν ένα κατάλευκο λευκό περιστέρι στα αφιλόξενα σκούρα γκρεμνά της βορειοανατολικής ακτής της Αμοργού. Περισσότερο με απόκοσμη ζωγραφιά μοιάζει παρά με ανθρώπινο κατασκεύασμα!