Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Αφιερωμένο σ' αυτούς που τα "έμαθαν" όλα, σ' αυτούς που Την αψηφούν, σ' αυτούς που υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους...

Η ιστορία των δύο φίλων, που κατάφεραν να φτάσουν το 1983 με την πλαστική πεντάμετρη βάρκα τους στην Κρήτη, ξεκινώντας από την Βουλιαγμένη με μια 40άρα εξωλέμβια, ήταν πολύ επίκαιρη αλλά και διδακτική. http://www.ribandsea.com/articles/45-2009-02-24-08-38-30 Με το δικαίωμα, ωστόσο, που δίνουν σ' ένα φουσκωτοταξιδευτή, "καυχησιάρη καπετάνιο φουσκωτών θωρηκτών" που στις αρθρώσεις του έχει κάτσει η θαλασσινή αλμύρα και στο "κοντέρ" της μνήμης του έχουν καταγραφεί αναμνήσεις και εμπειρίες 60.000 ν. μιλίων και βάλε, δεν μπορώ παρά να δω την ιστορία του Λευτέρη Βιτσαρά και του φίλου του Γρηγόρη Κασωτάκη από λίγο διαφορετική σκοπιά.

Δεν πρέπει, βεβαίως, επ' ουδενί να υποτιμηθεί η προσπάθεια των δύο φίλων, που και τολμηρή ήταν και θαρραλέα. Ήταν όμως, δίχως άλλο, και επιπόλαιη. Και είναι ίσως τυχεροί, που μπορούν σήμερα από "θέση ισχύος" να κομπάζουν για το θάρρος τους και να περνούν το τόλμημά τους στους απογόνους τους αλλά και στους έκθαμβους αναγνώστες, φουσκωτοταξιδευτές και μη, των περιοδικών της θάλασσας.

Της Όλγας Γεριτσίδου.

Πηγή : http://www.humansupport.gr/gr_news_more.php?nid=311

Τα γενόμενα στην Κύπρο δεν είναι τίποτα άλλο από μία μεγάλη κλοπή κεφαλαίων. Το θέμα όμως που διακυβεύεται δεν είναι το απλό χρήμα ούτε βεβαίως ο,τιδήποτε έχει να κάνει με δήθεν χρηματοπιστωτικό τομέα, τράπεζες και χρηματιστήριο. Δεν είναι αυτά τα τρία ούτε ο στόχος ούτε το διακύβευμα. Είναι απλά τα εργαλεία με τα οποία εκτελείται ίσως η μεγαλύτερη και σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες ληστείες όλων των εποχών και τα κλοπιμαία ΔΕΝ προσμετρούνται σε χρήμα, αλλά σε εξουσία, πόρους και ενέργεια.

Πηγή : http://sanejoker.info/

Αποφεύγω να χρησιμοποιώ συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις, που είναι πολύ της μόδας τελευταία, όπως: Προδότες, δοσίλογοι, κρεμάλες, μπουρδέλο, Βουλή. Δεν το κάνω για λόγους ευπρέπειας, καθωσπρεπισμού ή μετριοπάθειας. Ούτε για να πρωτοτυπήσω, αφού «ουδέν πρωτότυπον υπό του ηλίου». Όχι, άλλη είναι η αιτία: Οι λέξεις είναι σαν τις γεύσεις. Η κατάχρηση τις φθείρει. Και κάθε συναισθηματικά φορτισμένη λέξη είναι σαν μπαχαρικό: Αν αρχίσεις να ρίχνεις μοσχοκάρυδο με τη σέσουλα σε όλα τα φαγητά τότε δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις τη φακή απ’ το φασόλι (ή το φουά-γκρα από την τρούφα, για τα πιο εκλεπτυσμένα πορτοφόλια). Ο καλός μάγειρας ξέρει ποιο μπαχαρικό να προσθέσει και σε τι ποσότητα, έτσι ώστε να επιτύχει την ισορροπία των υλικών του και να αναδείξει το κυρίως θέμα του πιάτου του.

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Λοιπόν φιλαράκια μου, εκεί που καθόμουν σε ένα καφέ στη Σκύρο και χάζευα πίσω από το παράθυρο τη ζωή που κυλούσε ήρεμα εκείνο το πρωϊνό, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα μηχανάκι που ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο. Ήταν ένα μικρό μηχανάκι 50 κ.ε., από αυτά τα δίκυκλα που τον αριθμό κυκλοφορίας τους εκδίδει η τροχαία και όχι το υπουργείο συγκοινωνιών, όπως στα μεγαλύτερου κυβισμού δίκυκλα και στα αυτοκίνητα. Την ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν την άκουσα, δεν μου την είπαν, αλλά συνέβη σε μένα τον ίδιο και θεωρώ καθαρά θέμα τύχης το ότι σήμερα δεν βρίσκομαι στη φυλακή, ή έστω δεν με βαραίνει κάποια βαριά καταδίκη.