Rib and Sea

Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις απασχολούν ακόμη και σήμερα τις κοινωνίες. Φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν και είναι διψασμένα για διακρίσεις και αίμα. Το χρώμα των ματιών και του δέρματος προκαλούν και πάλι τους εκπροσώπους της "αρείας" φυλής. Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και πώς η δασκάλα Jane Elliott αντιμετώπισε το πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής διδάσκοντας τους μικρούς μαθητές ενός σχολείου στην Αϊόβα, αλλά και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους μιας φυλάκης.

Αξιότιμη κυρία Ρεπούση,    

Λόγω προχωρημένης ηλικίας δεν είχα την τύχη να διαβάσω τα σοφά συγγράμματά σας στο σχολείο και να φωτιστώ δεόντως από τις φαεινές απόψεις σας για την Ιστορία αυτού του τόπου, που είχε την ατυχία να σας γαλουχήσει, τόσο εσάς όσο και μερικά άλλα κοινωνικά απόβλητα, που προσπαθούν να μας διδάξουν, νουθετήσουν και να μας υποδείξουν το σωστό δρόμο, αλλοιώνοντας όχι μόνο γεγονότα και Ιστορία αλλά και αυτήν ακόμη την τελειότερη γλώσσα όλων των εποχών.

Στα σχολικά μου χρόνια είχα την ατυχία να χρησιμοποιώ σχολικά εγχειρίδια γραμμένα από φτιαχτούς σοφούς καθηγητές της δεκάρας και σαν καθηγήτρια και εσείς, ξέρετε πώς φτιάχνονται προωθούνται  και διαπρέπουν οι άχρηστοι, για να δημιουργούν την Ιστορία σύμφωνα με ορισμένες απόψεις και σε προκαθορισμένα πλαίσια, ή να εκτελούν εντεταλμένες υπηρεσίες.

Γράφουν η Λαμπρινή Χ. Θωμά και ο Νίκος Βεντούρας.

Πηγή : http://denx3.blogspot.gr/2013/09/blog-post_18.html

Τις θυμάστε; Οι φυλές της Αθήνας. Οι φυλές των διακοπών. Οι φυλές της νύχτας. Όλες κατοικέδρευαν σε κλασσικό λαϊφστάιλ είδος άρθρου, στο οποίο ο συγγραφέας έφτιαχνε κουτάκια για τον υπό εξέταση πληθυσμό. Είδος που ξεχάστηκε, όπως και οι συνεντεύξεις με ανερχόμενα ξέκωλα ή/και σούργελα, οι συμβουλές για τα 20 πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας πριν τα τριάντα και οι διαφημίσεις για σινιέ και γκάτζετ, παρότι κάποτε κοσμούσαν εβδομαδιαίως και μηνιαίως και κάθε τρεις και λίγο κάθε λαϊφστάιλ περιοδικό που σεβόταν τον εαυτό του.

Της Άννας Μπαχτή (Η Α. Μπαχτή είναι πρόεδρος της Ε' ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής).

4-5 Σεπτέμβρη οι καθηγητές στις Γ.Σ για άλλη μια φορά αποφάσισαν απεργία διαρκείας.

Η ώρα της προσωπικής ευθύνης του καθένα έχει φτάσει. Τον ύπνο μας δεν πρέπει άλλο να τον χαλάει ο φόβος και το άγχος για το πού θα βρεθούμε την επόμενη μέρα, αν θα είμαστε οι επόμενοι της διαθεσιμότητας-απόλυσης, αν θα πάρουμε το βαλιτσάκι μας για άλλη γη γι' άλλα μέρη, αν σήμερα μπορούμε να διδάξουμε το ένα μάθημα και αύριο όχι, αν σήμερα διδάσκουμε σε ένα σχολείο και αν αύριο διδάσκουμε σε δύο ή και τρία γιατί ξαφνικά μειώνονται τα τμήματα και πλεονάζουμε. Δεν μπορούμε να μένουμε στο σχολείο και να εκτιμάμε τον συνάδελφο της διπλανής έδρας με βάση τα μόριά του και αν θα είμαι εγώ που θα φύγω ή ο άλλος. Δεν μπορεί να μένουμε στη τάξη, όταν ξέρουμε πως 15.000 μαθητές μας πετάχτηκαν έξω από τα σχολεία τους ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν βίαια ειδικότητα. Δεν μπορούμε να μπαίνουμε στο σχολείο  και να ξέρουμε πως χιλιάδες μαθητές πολύ γρήγορα θα εγκαταλείψουν έστω αυτό το κουτσουρεμένο, πληγωμένο δημόσιο σχολείο για να οδηγηθούν στην  κατάρτιση  και τη μαθητεία δηλ. την απλήρωτη παιδική εργασία, εκεί που το μόνο «μορφωτικό εφόδιο» που θα πάρουν θα είναι η υποταγή στον εργοδότη και η προετοιμασία τους για να γίνουν οι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα.