Rib and Sea

Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.

Λιόκουρνο, το κέρατο του φιδιού.

Πολλές φορές, κατά παραφθορά της λέξης, μπορεί να το ακούσουμε σαν λιόκρινο ή λιόκρουνο. Η σωστή ονομασία όμως είναι «λιόκουρνο». Έτσι αναφέρεται και στο «Ερμηνευτικό και ετυμολογικό λεξικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος» του Αντώνη Ξανθινάκη, στο οποίο ετυμολογείται από το λατινικό cornum.

Σκοπός μου δεν είναι μόνο να διαχωρίσω την αλήθεια από τη φαντασία και τα πραγματικά γεγονότα από το μύθο, που είναι βαθιά ριζωμένος, αλλά και να καταθέσω τη μαρτυρία μου για ό,τι βίωσα σχετικά, με την ελπίδα ότι κάποιοι που γνωρίζουν περισσότερα θα συμπληρώσουν πιθανόν πολύτιμες πληροφορίες ή στοιχεία για το λιόκουρνο. Αναμφισβήτητα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και κατά τη δική μου εκτίμηση θα πρέπει να διανύουμε ήδη πολλές γενιές, ίσως πάνω από 5 έως 7, από την εξαφάνιση αυτού του είδους του φιδιού, αν εξαιρέσει κανείς τη μοναδική εμπειρία που είχα το έτος 1952, να δω με τα ίδια μου τα μάτια το φίδι αυτό.

Από το βιβλίο "Θαλασσινές Ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.

Αφιερωμένο στους απλούς και ταπεινούς του μόχθου καπετάν-Μανώληδες και καραβομάστορες που διαιώνισαν τις πανάρχαιες ελληνικές τέχνες της θάλασσας χτίζοντας μια αλμυρή ανεκτίμητη, πολιτιστική κληρονομιά, αιώνιο βάρος για τις επόμενες γενιές.

Τη σκάρωσε προ 90 χρόνους, ένας από τους δεκάδες ανώνυμους καραβομάστορες των Χανιών, παραγγελιά του Μανώλη του ψαρά. Κυνηγημένος από τους Τούρκους έφυγε από την Κρήτη ο πρόγονος του μάστορα και έμαθε τα μυστικά της τέχνης στα καρνάγια των Σπετσών, της Ύδρας και της Σύρας. Σαν το νησί ελευθερώθηκε γύρισε πίσω να δουλέψει την τέχνη του και να διηγάται νοσταλγικά πόσα μπρίκια, σκούνες, γολέτες, γαϊτες, τρεχαντήρια  και βαρκαλάδες είχε σκαρώσει. Έτσι με τους χρόνους πέρασε η τέχνη γενιά τη γενιά, χέρι με χέρι και στο δικό μας μάστορα, μα τώρα χωρίς τα παλιά μεγαλεία. Πού μπρίκια και σκούνες πια! Καμιά ψαρόβαρκα και αραιά και πού καμιά τρεχαντήρα. Μα, ας πάμε στην παραγγελιά.

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού.

Ο Διάβολος ζωντάνεψε στη Ρώμη.

Αναμφισβήτητα ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Μια τέτοια ενδιαφέρουσα εξέλιξη των καιρών μας είναι και η "αναπάντεχη" παραίτηση του Πάπα. Μια παραίτηση, της οποίας η σημασία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από κάποιον, ο οποίος δεν διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις ...Συνδυασμό γνώσεων, συγκεκριμένα, οι οποίες αφορούν τόσο τα περί της λειτουργίας του συστήματος εξουσίας όσο και τα περί θεολογίας. Γι' αυτόν τον λόγο και οι αναλύσεις, οι οποίες αναμένεται να "κυκλοφορήσουν", είτε στον τύπο είτε στο διαδίκτυο, θεωρούμε εκ των προτέρων ότι θα είναι στην πλειονότητά τους εσφαλμένες και στην καλύτερη περίπτωση ελλιπείς. Θα στερούνται της "διεισδυτικότητας" και του "εύρους" εκείνου, που απαιτεί η ανάλυση του μεγέθους αυτού του φαινομένου.

«Δεν είμαι υπήκοος, είμαι ΠΟΛΙΤΗΣ»
Μόμσεν

Του Γ. Σταραντζή, δικηγόρου.

Ο φίλος μου Παπαγαρυφάλλου, διακεκριμένος Ακαδημαϊκός Δάσκαλος και πολυγραφότατος πολιτικός επιστήμων, βροντοφωνάζει επί είκοσι χρόνια, διακηρύττει και υπογράφει τα κείμενά του, όχι μόνο με το επίθετό του, αλλά και με το συνοδευτικό ΠΟΛΙΤΗΣ. Όπως ο Μόμσεν βροντοφώναξε σε εξουσιαστές: «Δεν είμαι υπήκοος, είμαι ΠΟΛΙΤΗΣ», έτσι και ο επαναστατημένος διανοούμενος Παπαγαρυφάλλου τοποθετείται σήμερα στην πόλη των ιδεών και στο δημόσιο βίο της χώρας με αυτό τον τιμημένο τίτλο.