Rib and Sea

Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές

stories

Υπάρχουν πάντα ευκαιρίες να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

Πηγή : http://heraklion1.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2063.html

Eχεις δύο επιλογές. Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα. Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;

Σε ένα δείπνο για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση. "Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;". Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

Περισσότερα...

Να τρως παιδί μου...

Άλλη μια αυτοτελής απολαυστική ιστορία από το βιβλίο του Ανδρέα Φουράκη "Θαλασσινές Ιστορίες".

Σκίτσο : Στέλιος Περράκης.Σαν τον τσίρο ήταν από όταν γεννήθηκε ο Αντώνης και κρέας δεν έπιανε πάνω του με τίποτα. Η μάνα του τον τάϊζε κουρασάνι με τις χούφτες μην έχει ταινία κι' ο καημός της ήταν να τονε παχύνει. Όλη μέρα τον κυνηγούσε από πίσω με ένα πιάτο φαγητό κι' αυτός όλο της ξέφευγε γιατί ντρεπόταν εμάς να τον ταίζει η μάνα του ακόμα και την ώρα που παίζαμε. "Να τρως παιδί μου", του έλεγε, "να παχύνεις", κι' εμείς τον πειράζαμε και του είχαμε κολλήσει τη φράση αυτή σαν παρατσούκλι. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο τον βάζαμε τερματοφύλακα γιατί ήταν ψηλός και αντεροπόδης μα συχνά αναγκαζόμαστε να κάνουμε ημίχρονο να τον μπουκώσει η κυρα Ευανθία γιατί αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε και καμιά φάβα κοροϊδίστικη, να χάσουμε και το πρωτάθλημα από την άλλη γειτονιά.

Περισσότερα...

Το "Ν" και η κατάργησή του.

"Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα".

Σπύρος Μάρκου
Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης.


Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.

Το "Ν"  συντονίζει τον εγκέφαλο.

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος  «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου - στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα». Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.

Περισσότερα...

Τα πρώτα βήματα... (του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα).

Τα πρώτα βήματα των παιδικών μας αταξιών; Τα πρώτα βήματά μας στο ψάρεμα; Τα πρώτα βήματα του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα; Ό, τι και να είναι, τα πρώτα εκείνα βήματα της αθωώτητας χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μας σαν μια ρομαντική περιπέτεια...

Από το βιβλίο "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.

Σκίτσο : Στέλιος ΠερράκηςΧανιά 1955. 58 χρόνια πίσω. Ο καταβρεχτήρας του Δήμου ανηφορίζει τη Ζυμβρακάκηδων αγκομαχώντας με τις ρόδες του καρφωμένες κυριολεκτικά στο παχύ στρώμα σκόνης του χωματόδρομου. Από νωρίς την έχουμε στημένη στον οδηγό που μας έχει μάθει πια. Προσπαθούμε να του σπάσουμε τα νεύρα. Χοροπηδούμε μπροστά του, του βγάζουμε τη γλώσσα και του φωνάζουμε το παρατσούκλι του "Άρκαλε, άρκαλε!". Κάποτε θα χάσει την υπομονή του και θα πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Να πατήσει γκάζι, ν' αυξήσει την πίεση του νερού και μια ομάδα από 10-15 ξυπόλητα πιτσιρίκια θα ξεκινησει τη μέρα της με πρωϊνό μπάνιο, δι' εξόδων του Δήμου μάλιστα.

Περισσότερα...

Παραμύθι χωρίς τέλος...

Αναδημοσίευση από το άρθρο του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Οκτωβρίου 1998 στο περιοδικό "Νέμεσις".

Παραμύθι χωρίς τέλος...

Ένα αδιόρατο πικρό χαμόγελο κρατούσε το στόμα του ανοιχτό...Έμεινα να κοιτάζω το ακίνητο δελφίνι και άθελά μου γύρισα πίσω στα παραμύθια που μου έλεγε ο παππούς, όταν, ικετεύοντάς τον για λίγη... προφορική περιπέτεια, στρίμωχνα το κοκαλιάρικο κορμί μου στην κουνιστή πολυθρόνα του. Κι' εκείνος, που δύσκολα χάλαγε χατίρι στο συνονόματο εγγόνι και βαφτιστήρι του, γνωρίζοντας την αγάπη μου για Εκείνη, τη θάλασσα, άρχιζε τις περιπλανήσεις του, αραδιάζοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου καράβια και μέρη άγνωστα, εξωτικά.

Περισσότερα...