Rib and Sea

Πολύς λόγος γίνεται, κατά καιρούς, για την πολεμική αποζημίωση που έπρεπε να καταβάλει στη χώρα μας η Γερμανία και την οποία ουδέποτε κατέβαλε. Από πού να αρχίσει όμως κανείς και πού να τελειώσει  μ' αυτό το θέμα. Μεταξύ μας, δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με την πολεμική αποζημίωση που έπρεπε να μας πληρώσουν οι Γερμαναράδες για όσα έκαναν, έκαψαν, έκλεψαν και σκότωσαν κατά την διάρκεια των τεσσάρων εκείνων αποφράδων χρόνων στις αρχές της δεκαετίας του '40. Και δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το θέμα αυτό γιατί, απλούστατα, ασχολήθηκα στο παρελθόν με άλλα, λιγότερο σοβαρά, και δεν κατάφερα να βρω άκρη. Και πώς να βρει κανείς άκρη δηλαδή σε μια χώρα όπου πολιτικοί (άπαντες, μηδενός εξαιρουμένου), δικαστές (όχι όλοι ευτυχώς), δυνάμεις καταστολής και δημοσιογράφοι (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που τους ξέρει μόνο ο... ΟΑΕΔ) ανταγωνίζονται ποιος θα την πουλήσει σε καλύτερη τιμή;

Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Φίλε Ιωσήφ,

Υποθέτω γνωρίζεις ότι όχι μόνον δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος αλλά και ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο να δω ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η τύφλα μου πάνω σ’ αυτό το θέμα, δεν ξέρω ποιος παίζει πού. Ωστόσο, όταν η εθνική μας ομάδα φτάνει κοντά σε κάποια ευρωπαϊκή διάκριση με πιάνει κάτι, κολλάω στην τηλεόραση και ενθουσιάζομαι. Ίσως είναι αυτό που κάποτε το λέγαμε  εθνική υπερηφάνεια και που τώρα το έχουμε ξεχάσει.

Όμως, αυτός ο πρόλογος έχει άλλο σκοπό. Αύριο η εθνική μας ομάδα του ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας, και αυτή η αθλητική συνάντηση δεν είναι σαν τις άλλες. Αυτός ο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν είναι άλλη μια αναμέτρηση της εθνικής μας στη διεκδίκηση του ευρωπαϊκού τίτλου του πρωταθλητή, αλλά ένα Εθνικό γεγονός που αφορά όλους μας. Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνη την παλιά κινηματογραφική ταινία «η μεγάλη απόδραση», στην οποία ενώ ο ποδοσφαιρικός αγώνας που οργάνωσαν οι αιχμάλωτοι ήταν σχέδιο της απόδρασης, στην εξέλιξή του αποδείχτηκε σε κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ουσιαστικό. Αυτό, ωστόσο, αν και μπορεί να είχε κάποια δόση αλήθειας, στην ουσία δεν ήταν παρά  ένα σενάριο. Το άλλο γεγονός, όμως, που συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, είναι ιστορία.

"Κηδεία Μπάμπη Μπουζάκη αύριο στις 16.00 στο νεκροταφείο Ηλιούπολης". Αυτό ήταν το μήνυμα που έλαβα στο κινητό μου σήμερα το απόγευμα και, ανήμπορος να πιστέψω ότι δεν ήταν μια κακόγουστη φάρσα, τηλεφώνησα αμέσως στην κόρη του Μπάμπη που μου το έστειλε. "Αληθεια είναι", μου απάντησε εκείνη, και συνέχισε. "Ο πατέρας μου υπέκυψε τελικώς στον καρκίνο...". Υποκύπτουν δηλαδή στον καρκίνο άνθρωποι σαν τον Μπάμπη; μονολογούσα επί ώρα μετά το πέρας εκείνης της τηλεφωνικής επικοινωνίας...

Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε κηδείες γιατί δεν πιστεύω σ' αυτού του είδους τις "τελετές", δεν αντέχω. Αδυνατώ να δεχθώ ότι το σώμα του Μπάμπη, του ψαροντουφεκά, του χαμογελαστού φίλου που το ελεύθερο camping ήταν η δεύτερη φύση του, θα λυώσει στο χώμα. Θα προτιμούσα να μαζευτούμε οι φίλοι του σε κάποια παραλία, εκεί που και ο ίδιος σύχναζε, να πιούμε ένα ποτήρι στη μνήμη του, να θυμηθούμε και να διηγηθούμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί και να σκορπίσουμε την στάχτη του στο πέλαγος που τόσο αγαπούσε. Είμαι βέβαιος ότι αυτόν τον αποχαιρετισμό θα προτιμούσε...

Δεν θα πω άλλα γιατί και στον Μπάμπη δεν άρεσαν τα πολλά λόγια. Μια επανάληψη μόνο της τελευταίας συνέντευξης που μου έδωσε, πριν από δύο ακριβώς χρόνια, και ένα κατευόδιο : Καλές θάλασσες φίλε εκεί στα πελάγη του ουρανού και καλή αντάμωση με τον Παναγιώτη...

http://www.ribandsea.com/face/376-2010-06-10-04-24-18.html

Το θέμα είναι τώρα τι λες, τώρα τι κάνεις, τώρα  τι  θέλεις  και  πού  πας.

Το θέμα είναι τώρα τι λες, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ, μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες.

(Μ. Αναγνωστάκης)

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.