Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Σε 4 μέρες θα γιορτάσουμε την έξοδο από τα Μνημόνια. Είπα κι’ εγώ να το ρίξω έξω και κατηφόρισα χθες προς το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Όλοι οι χώροι στάθμευσης επί πληρωμή κλειστοί λόγω διακοπών. Πάρκαρα κοντά στην Ομόνοια μπροστά από φωταγωγημένο κτήριο με τους σεκιουριτάδες εν υπηρεσία, ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες να το βρω ακέραιο κατά την επιστροφή μου από την κραιπάλη, καθότι παντού έβλεπα περίεργες μελαχροινές φάτσες να κυκλοφορούν, χωρίς να καταλαβαίνω τί λένε, αφού δεν είμαι polyglotte.
Κάθισα σε ένα κυριλέ εστιατόριο και έφαγα αυτό που ήθελαν οι σερβιτόροι, καθώς ό,τι είχα διαλέξει από τον τιμοκατάλογο δεν διετίθετο ή είχε πάρει άλλη μορφή. Δεν άφησα, βέβαια, φιλοδώρημα, για να μη νομίσουν ότι έμεινα ευχαριστημένος.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, μόλις διάβασα πρωί-πρωί την είδηση ότι οι δύο απαχθέντες από τους Τούρκους στρατιωτικοί μας βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους. Από την άλλη αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την κίνηση της γείτονος. Πάντως, ήδη φημολογείται ότι αυτή η τουρκική κίνηση αποτελεί προάγγελο της απελευθέρωσης του αμερικανού πάστορα Μπράνσον κατόπιν των αφόρητων πιέσεων των πΗΠΑ. Θα δείξει.
Επειδή, όμως, είμαι «κολλημένος» με τη Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, από όλα τα ειδησεογραφικά κείμενα που διάβασα στάθηκα σε τούτο: