Rib and Sea

Γράφει ο Κυτίνος Ευάγγελος.

Και όλοι οι υπήκοοι της Μαμακίας είναι απολύτως βέβαιοι ότι ο δικός τους σταθμός λέει πάντα και μόνο την αλήθεια.

Εισαγωγή.

Επειδή ΔΕΝ έχουμε μια ειδική στήλη για τα μικρά παιδιά, θα μετατρέψουμε σήμερα τη στήλη μας σε παιδική. Θα πούμε μόνο παραμύθια. Καμία αλήθεια.

Πολλές αρχαίες χώρες διατηρούν κάποιους μύθους, κάποια μυθολογία.

Η χώρα στην οποία αναφερόμαστε σήμερα είναι μια χώρα που ζει στα παραμύθια της γι αυτό θα μπορούσε να λέγεται Παραμυθιά ή Ανγκουίλα ή Αρούμπα, ή Βανουάτου ή Νιούε ή Μποτσουάνα. Αυτές όμως είναι υπαρκτές χώρες, με σημαίες, με πρωτεύουσες κλπ.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ακούω συχνά πυκνά τον πρωθυπουργό και υπουργούς του να μας λένε «κάνουμε το παν, για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια». Και κάθε φορά αναρωτιέμαι:  «για ποια κοινωνία μιλάνε; Κι’ αν υπάρχει κοινωνία, ήταν ποτέ όρθια, για να παραμείνει όρθια;». Και εξηγούμαι:

Για τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» εκδόθηκε υπουργική απόφαση πριν από ένα χρόνο [13.10.2016]. Οι ενώσεις των δικαστικών λειτουργών την προσέβαλαν την 14.11.2016 με το σκεπτικό ότι, επειδή ασχολούνται με λεπτές  υποθέσεις, υπάρχει κίνδυνος να λάβουν οι εγκληματίες γνώση των περιουσιακών στοιχείων που διατηρούν στο σπίτι τους και να πέσουν θύματα  κλοπής, ληστείας κ.λπ. Έχουμε και σχετικό παράδειγμα: προ διετίας μπούκαραν κακοποιοί στο σπίτι Προέδρου Πρωτοδικών στη Θεσσαλονίκη και βούτηξαν € 300.000. Δεν γνωρίζω, αν εκλήθη ο εν λόγω να δώσει εξηγήσεις για τον λόγο που διατηρούσε ένα τέτοιο ποσό στο στρώμα, αλλά και πόθεν το έσχε.

Του Σαράντου Καργάκου.

Tον κόσμο δὲν κυβερνᾶν οἱ κυβερνήσεις· τὸν κυβερνᾶν οἱ ψευδαισθήσεις. Καὶ τὸ ξέρουμε αὐτὸ, ἀλλ’ ὅμως πιστεύουμε ὅτι τὴν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν τὰ πράγματα θὰ πᾶνε καλύτερα. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει τόση λαχτάρα ἐκλογῶν. Ἄν ἔλειπαν οἱ ψευδαισθήσεις, ἡ πολιτικὴ θὰ εἶχε σβήσει. Τροφὴ στὶς ψευδαισθήσεις δίνουν ποικίλων εἰδῶν φῆμες. Οἱ φῆμες δὲν ἔχουν πατέρα. Φυτρώνουν σὰν τὰ σαλιγκάρια μετὰ ἀπὸ βροχὴ. Καὶ ρίχνουν μέσα μας ἕνα φῶς ἐλπίδας. Δὲν λέω, ἡ ἐλπίδα εἶναι πράγμα καλό ἀλλὰ δὲν ἀλείφει μὲ βούτυρο τὸ ψωμί.

Κάποιοι ἐπιζητοῦν πιὸ ρεαλιστικὲς ἐλπίδες καὶ πουλᾶνε ἔναντι ἁδρᾶς ἀμοιβῆς τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ ὅσια καὶ ἱερά. Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἰούδας, τὰ τριάκοντα ἀργύρια δὲν θὰ τοῦ ἦσαν ἀρκετὰ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰούδα οἱ τιμὲς γιὰ πράξεις προδοσίας ἔχουν ἀνεβεῖ κατὰ πολλές φορὲς. Μόνο ποὺ οἱ Ἰοῦδες στοὺς νεώτερους καιροὺς δὲν εἶναι κάποια μεμονωμένα ἄτομα, εἶναι μερίδες λαοῦ ἤ καὶ ὁλόκληροι λαοὶ. Δὲν ἀποτελοῦμε ἐξαίρεση ἐμεῖς. Συχνὰ προδώσαμε τὸν ἑαυτό μας καὶ πρόσφατα προδώσαμε τὸν ἐθνισμό μας, δηλαδή ὅ,τι ὡραῖο καὶ σημαντικὸ ἔβγαλε ὁ τόπος αὐτὸς· καὶ συγκεκριμένα ἐννοῶ τὴ γλῶσσα, τὴ γραφὴ, τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἐδαφικὴ του καλλιγραφία. Ποτὲ τὸ ἑλληνικὸ τοπίο δὲν βεβηλώθηκε τόσο οἰκτρὰ καὶ τόσο αἰσχρά. Ἡ Ἑλλάδα, παλαιόθεν, ἦταν συνώνυμη μὲ τὸ κάλλος. Σήμερα, ὅταν κοιτάζω τὰ βουνὰ καὶ τὶς ἀκτὲς τῆς Ἀττικῆς αἰσθάνομαι σὰν τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ: «Ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;».

Του Σαράντου Καργάκου.

ΟΧΙ δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ ὅσα φαῦλα σχεδιάζονται στὸ ὑπουργεῖο ὕπνοπαιδειας καὶ πνευματικῆς ἡμιπληγίας. Ἁπλῶς θὰ ξαναγράψω ὅτι ἡ λέξη «ἔμφυλος» εἶναι κατασκευὴ κάποιας κακῆς κεφαλῆς. Τέτοια λέξη δὲν ὑπάρχει σὲ κανένα ἑλληνικὸ λεξικό, τουλάχιστον μὲ τὴ σημασία ποὺ τῆς δίδεται ἀπό τὸ ἄντρο τῆς πνευματικῆς αὐτοκτονίας.

Ἡ λέξη ἀπαντᾶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ὀδύσσεια (οσ 273-274) μὲ ἔννοια τοῦ ἀνήκοντος σὲ μία φυλὴ ἢ τοῦ ἀνήκοντος στὸ αὐτὸ γένος: «Ἄνδρα κατακτὰς ἔμφυλον» (=Ἀφοῦ σκότωσα ἄνθρωπο ὁμόφυλό μου). Στὸν Θέογνι βρίσκουμε τὴ φράση «Ἔμφυλοι φόνοι ἀνδρῶν» (=Σκοτωμοὶ ἀνάμεσα σε ὁμοφύλους) καὶ στὸν Σοφοκλῆ τὴν ρήση: «Οὐκ εᾶ τοῦμφυλον αἷμά σε (=δὲν σὲ ἀφήνει τὸ συγγενικὸ αἷμα - Οἴδ. ἐπὶ Κολ., στ. 407).