Rib and Sea

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος.

Άφησα να περάσουν μερικές μέρες, να «κάτσει η σκόνη» από τον εύκολο σχολιασμό, για να γράψω αυτά που προσωπικά θεωρώ σημαντικά για την επίσκεψη του απερχόμενου αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα.

Είχα τονίσει εγκαίρως σε προηγούμενο άρθρο πως για την επίσκεψη Ομπάμα θα έπρεπε να κρατάμε ως χώρα «μικρό καλάθι», ειδικά στην περίπτωση που η αλλαγή της σκυτάλης στο Λευκό Οίκο δεν θα έφερνε τη Χίλαρυ αλλά τον Τραμπ στην προεδρία. Όπερ και εγένετο. Από τη στιγμή που δεν θα υπήρχε «συνέχεια» των Δημοκρατικών στη διακυβέρνηση, οι όποιες δηλώσεις υποστήριξης του Ομπάμα θα μπορούσαν να εκληφθούν μονάχα ως προσωπικές ευχές και τίποτα περισσότερο.

Του Μανώλη Χριστουλάκη (*)

Σύγκρυο περιλούζει κάθε άνθρωπο όπου γης, όταν ακούει τον εθνικό ύμνο της Γερμανίας.
«Γερμανία πάνω απ΄όλα στον κόσμο!».

Ο ύμνος ενός λαού, που εκφράζει την υπεροψία, την αλαζονεία, την επιθετικότητα, την κατακτητική διάθεση, την περιφρόνηση και υποδούλωση όλων των άλλων.

Το γερμανικό έθνος ένα συνονθύλευμα από εθνότητες, όπως οι Ούνοι, οι Γότθοι, οι Σάξονες, οι Κέλτες, οι Πρώσοι, οι Σουαβοί, οι Σουδήτες, οι Φράγκοι, οι Βάνδαλοι κ.α. μέχρι πριν από 160 χρόνια διαμελισμένοι σε βασίλεια, δουκάτα, κομητείες, βαρονίες, ελεύθερες πόλεις, που αλληλοσκοτωνόντουσαν μεταξύ τους, ενοποιηθήκανε από τον Πρώσσο Μπίσμαρκ, τον «σιδηρό Καγκελάριο», που διακήρυσσε ότι  «ὁποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και ότι «οι διεθνείς διαφορές λύνονται με αίμα και σίδερο» και έκτοτε έγιναν ο φόβος και ο τρόμος της Ευρώπης.

Την βρήκα εκείνο το πρωϊνό του Φλεβάρη του 2016, περιφερόμενος σε μια παραλία της Σάμου ανάμεσα σε σχισμένες βάρκες, σωσίβια και λερωμένα ρούχα. Η ταυτότητα ενός μωρού, πλαστικοποιημένη, αγνώστου φύλου και εθνικότητας. Πώς να διαβάσω, άλλωστε, την αραβική γραφή; Η ημερομηνία γέννησης ήταν μόνο εμφανής και κατανοητή : 25.12.2015

Ένα μωρό δύο μόλις μηνών, λοιπόν, που το πήραν μαζί οι γονείς του στη βίαιη έξοδό τους από κάποια εμπόλεμη χώρα της ανατολής. Συρία; Ιράκ; Αφγανιστάν; Ποιος να ξέρει και τι σημασία έχει; Πώς να μεταφέρουν οι ώμοι ενός νεογέννητου την ευθύνη για την τρέλα του πολέμου; Αυτό έχει σημασία. Πώς να κατανοήσει τη μανία των αμερικανών, των ρώσων, των γάλλων και όλων αυτών οι οποίοι πιστεύουν ότι εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους ισοπεδώνοντας χώρες που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο όνομα της... Δημοκρατίας; Πώς να δεχθεί ότι αναγκάστηκε να διασχίσει με μια φουσκωτή βάρκα το Αιγαίο σε μια αγωνιώδη προσπάθεια των γονιών του να του δώσουν σε μια άλλη χώρα αυτά που οι διεθνείς χωροφύλακες του στέρησαν στη δική του;

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
[πριν κάψουμε το κουρελόπανο, είχαμε κάψει φλάντζα].
Παρακολουθήσαμε και φέτος live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά και όχι «απ’ ευθείας» που λένε οι αναλφάβητοι, ως εγώ, την καύση του «κουρελόπανου» κατά μακαρίτη ηθοποιό Διαμαντόπουλο και κατά ζώντα καθηγητή τού Παντείου Ρούσση της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αυτόν τον τύπο, και άλλους πολλούς, τους πληρώναμε μια ζωή και εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε για να λένε μαλακίες στο όνομα της ελευθερίας του λόγου.