Γράφει η Ρέα Βιτάλη.
Η απίστευτη υπόθεση με τα τρόφιμα που «έκαναν φτερά» από την παιδική κατασκήνωση για ΑμεΑ στον Αγιο Ανδρέα και η άμεση αντίδραση του δημάρχου Μαραθώνα τον ανέδειξε στα μάτια μας ως ένα σοβαρό, αποφασιστικό, αποτελεσματικό, έντιμο, συνεπή, πρακτικό, με ήθος και τσαγανό, χρήσιμο ον.
Πόσο φθηνός; Μάλλον πιο πολύ! Πόσο τσιγκοπάφιλας πρέπει να είσαι, αν, για παράδειγμα, μπορείς να βάλεις χέρι σε τρόφιμα που προορίζονται για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ξεριζώσει τη συνειδησιακή ζυγαριά του; Πώς μπορεί να πορεύεται στην καθημερινότητα της ζωής του και να μην βαραίνει την πλάτη του η αμαρτία; Πώς μπορεί να θεωρεί ότι έχει καπαρωμένο το ότι θα γεννήσει μόνο υγιή παιδιά; Και δεν αντιλαμβάνεται, ότι τον γονιό που κουβαλάει σταυρό, από τον άλλον που καμαρώνει ένας υγιές παιδί, τον χωρίζει μόλις μια τρίχα απόσταση;
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Γεια σου ρε Άννα Κορακάκη με το χρυσό σου εκεί στο μακρυνό Ρίο ντε Τζανέϊρο. Μπράβο και στην οικογένειά σου, τον μοναδικό χορηγό σου. Τον θρίαμβό σου θα καρπωθεί η σημερινή κυβέρνηση του Τσι, ο ΠτΔ που θα σε δεχθεί, ο πρωθυπουργός που θα σε δεχθεί, ο αρμόδιος για τον αθλητισμό υπουργός που αναλώνεται στο ποδόσφαιρο της μάσας και άλλοι παράγοντες που έχουν τόση σχέση με τον αθλητισμό όσο η κυβέρνηση με την πραγματικότητα. Όλοι θα καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για κάτι, για το οποίο δεν κοπίασαν. Ας πάμε, όμως, σ’ αυτά που συμβαίνουν εδώ πίσω στην πατρίδα της υψηλής, της ωραίας και της αληθινής αρπαχτής. Θέλω να πιστεύω πως το δάκρυ σου συμπύκνωσε τη χαρά σου για τη νίκη και την κατάντια της πατρίδας.
Διαχρονική και όσο ποτέ επίκαιρη σήμερα είναι η επιγραφή από το Δελφίνιον της Μιλήτου. Γι’ αυτό θέλησα να την κοινοποιήσω και σε σένα, αναγνώστη. Ανάγεται στα μέσα του 2ο π. Χ. αιώνα και ήταν χαραγμένη σε μάρμαρο. Βρίσκεται σε μουσείο του Βερολίνου και έχει ευρέως σχολιασθεί.
Το θέμα της είναι σχετικό με τις χορηγίες-δωρεές στην υπηρεσία της Παιδείας και τα όσα αναφέρονται σ’ αυτήν, λεπτομερέστατα, αποτελούν σπουδαία διδασκαλία για το πώς έπρεπε να λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Τα φαινόμενα της διαπλοκής και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ήταν αδύνατον να συμβούν με τέτοιους νόμους.
Το αυστηρό νομικό πλαίσιο των Κλασσικών χρόνων, δηλαδή, εξακολουθεί να ισχύει και στην Ελληνιστική εποχή με λαμπρά αποτελέσματα!!!
Του Πέτρου Αργυρίου.
Πηγή : http://agriazwa.blogspot.gr/2016/08/2016.html
Οι ολυμπιακοί του Ρίο είναι η σφραγίδα του τέλους των κοινωνικών επιδιώξεων στη Βραζιλία, η σφραγίδα του νεοαποικειοκρατικού καθεστώτος.
Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις πλατύποδα Φοίβε και Αθηνά, πανηγυρτζή της Αθήνας 2004.
Μην κάνεις πως δεν ξέρεις.
5 δακτύλιοι, 5 κρίκοι αλυσσοδεσίματος στον άκρατο υλισμό κα την επιδειξιομανία του.
Με αθλητές βγαλμένους από εκτροφεία που διαφημίζουν παπούτσια φτιαγμένα από παιδική εξαθλίωση.
Και γκρινιάζεις, γκρινιάζεις.
Τι γκρινιάζεις;
Μπορεί να μη σου 'χει μείνει παρόν και μέλλον.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Στην πολιτική είναι πλέον παγιωμένη η αντίληψη ότι «το νόμιμον είναι και ηθικόν». Ό,τι, δηλαδή, προβλέπει ο νόμος είναι αυτομάτως και ηθικό, ήτοι σύμφωνο με τις περί ηθικής αντιλήψεις του μέσου συνετού ανθρώπου σε ορισμένο τόπο και χρόνο. Νομιμοποιούνται π.χ. με νόμο σωρεία παράνομων πληρωμών, ήτοι πληρωμών που έγιναν κατά παράβαση υφιστάμενων νόμων, και αυτό χαρακτηρίζεται «ηθικό». Νομιμοποιείται με νόμο η τοποθέτηση της κ. Μπαζιάνα κάπου σε κάποιο Πανεπιστήμιο; Η τοποθέτηση είναι ηθική, αφού η γυναίκα έχει όλα τα προσόντα και απλώς του είχε ξεφύγει του νομοθέτη να προβλέψει ότι σύζυγοι ή σύντροφοι ή συμφωνοσυμβιούντες πρωθυπουργού προτιμώνται σε μετακινήσεις, τοποθετήσεις σε ΑΕΙ.
Αυτή η νομιμοποίηση παρανομιών αποτελεί πλέον καθημερινότητα στον σύγχρονο βίο. Δεν υπάρχει αιδώς, συστολή, ερυθρίαση, τσίπα. Ζούμε στην κοινωνία του βολέματος και του δουλέματος.