Rib and Sea
Τα «λάθη» των Μνημονίων βαραίνουν την τρόικα μόνον;
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Πλείστοι όσοι ειδικοί έχουν γράψει επανειλημμένως ότι τα Μνημόνια επεβλήθησαν στην Ελλάδα, προκειμένου να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες αγόραζαν ελληνικά κρατικά ομόλογα, με το προϊόν των οποίων η χώρα μας αγόραζε με τη σειρά της κυρίως οπλικά συστήματα, μερικά εξ αυτών άχρηστα, δίνοντας, έτσι, δουλειά στη γερμανική και γαλλική πολεμική βιομηχανία, αλλά και μίζες στους Έλληνες [τρόπος του λέγειν] ιθύνοντες. Το είχε πει και ο Βαρουφάκης, για να πείσει, ανεπιτυχώς φευ, ότι τα δάνεια σωτηρίας που έδωσε η τρόικα στη χώρα μας δεν έχουν επιβαρύνει τον Γερμανό ή Γάλλο φορολογούμενο, αλλά έσωσαν τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Το Μεγάλο Πλιάτσικο. Γιατί η Ελλάδα είναι μια χαμένη υπόθεση.
Πηγή : http://kourdistoportocali.com/read-this/to-megalo-pliatsiko/
Σε μια καθημαγμένη χώρα από 6 χρόνια αποτυχημένων μνημονίων τα οποία στο σύνολό τους σχεδόν υπερασπίσθηκαν το πελατειακό κράτος ακούγεται σχεδόν ειρωνική η επανάληψη από τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών η φράση ότι το χρέος πρέπει να γίνει σύντομα βιώσιμο. Βαρεθήκαμε να το ακούμε. Στο κάτω-κάτω εάν οι Αμερικανοί δεν μπορούν να πιέσουν την Μέρκελ σ΄αυτή την κατεύθυνση τι νόημα έχει να επαναλαμβάνουν συνεχώς το ίδιο τροπάρι;
Aπό τον Ian Ford.
Αλλά σε ποιο κράτος να γίνει “σύντομα βιώσιμο το χρέος”; Μήπως στην Κολομβία των Βαλκανίων στην οποία το Σάββατο ή την Κυριακή θα πρέπει να έχεις τύχη βουνό για να βρεις ανοιχτό φαρμακείο; Τα επαγγέλματα που έπρεπε να ανοίξουν παραμένουν ερμητικά κλειστά. 6 χρόνια παίζουμε τον παππά με τους δανειστές. Κι εκείνοι καταδέχονται να τους εξαπατούμε. Ποια πρόοδος; Ποιές μεταρρυθμίσεις, ποια απίδια μάντολες; Και πως μπορείς να κάνεις μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος στο οποίο η Δικαιοσύνη νοσεί βαρύτατα; Πως να μεταρρυθμίσεις ένα κράτος του οποίου οι δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται να απογραφούν, πόσο μάλλον να αξιoλογηθούν;
70 χρόνια σε περίμενα.
Του Simple Man.
Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα. Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά, που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα δύσκολη, εκείνη της αρρώστιας.
Έλα να τα πάρεις όλα. Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται. Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Πάρε και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας.
Ο πλανήτης των Pokemon.
Του Γιάννη Λαζάρου. 
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που το μήνυμα είναι σαφές. Ο πλανήτης ολόκληρος αλλάζει ραγδαία. Οι αλλαγές δεν αφορούν την σωτηρία ή όχι του ίδιου του πλανήτη μιας και είναι καταδικασμένος αλλά την πολιτική που ασκείται από την μια άκρη της γης μέχρι την άλλη.
Στις κυβερνήσεις όλων των κρατών τοποθετούνται (εκλέγονται) καρικατούρες απίθανης βλακείας δίποδων τα οποία πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τι λένε και σε πάμπολλες περιπτώσεις τι κάνουν.
Τελευταίο παράδειγμα η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέϊ, που κατόρθωσε να «παγώσει» τα μέλη στη Βουλή των Κοινοτήτων με την μονολεκτική απάντηση που έδωσε σε ερώτηση βουλευτή για τα πυρηνικά όπλα.
Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της συζήτησης στο βρετανικό κοινοβούλιο για την ανανέωση του προγράμματος πυρηνικών όπλων Trident, ο βουλευτής του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (SNP), George Kerevan ρώτησε την πρωθυπουργό: «Είστε διατεθειμένη να επιτρέψετε ένα πυρηνικό χτύπημα που θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά;». Η νέα «σιδηρά καρικατούρα» της Βρετανίας έδωσε μια μονολεκτική απάντηση: «Ναι».
Το μόριο του Καρανίκα και τα μόρια του αριστούχου.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Πάμε για απλή αναλογική λοιπόν. Για την εμβάθυνση [ή μήπως «βάθαιμα»;] της Δημοκρατίας. Για περισσότερο αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Για περισσότερους παρτάκηδες και συνομιλητές ξένων πρεσβειών.
Κόβουμε συντάξεις, προκειμένου να ενισχυθεί η κυβέρνηση στον πόλεμο κατά της διακαναλικής διαπλοκής, ώστε να στήσει το δικό της φιλικό μιντιακό περιβάλλον.
Η διακίνηση τεράστιων ποσοτήτων ηρωΐνης τιμωρείται σε βαθμό πταίσματος, αν συγκρίνει κανείς τις ποινές που επεβλήθησαν με τη ζημιά που υφίσταται η νεολαία και η εθνική οικονομία με τα χιλιάδες ανθρώπινα ναυάγια που κυκλοφορούν πέριξ της πλατείας Ομονοίας των Αθηνών, στα Εξάρχεια, στην πλατεία Βικτωρίας και σε πολλά άλλα στέκια τοξικομανών.