Rib and Sea

Πρέπει να συμβαίνει μια εθνική τραγωδία κάθε τόσο, κοντά στα μικρά και ξεχασμένα νησιά του Αιγαίου, για να στρέψουν την προσοχή τους σ' αυτά οι "συνάδελφοί" μου των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης-εξαθλίωσης. Αρκούσε λοιπόν η πτώση ενός ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού και η απώλεια τριων παλληκαριών για να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητας στην Κίναρο και την μοναδική (σήμερα) κάτοικό της, την αγαπημένη μου Ειρήνη Κατσοτούρχη.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια η Ειρήνη ζούσε στον βράχο αυτό μαζί με τον σύζυγό της, τον αξέχαστο Μικέ, παίρνοντας την σκυτάλη από τους γονείς της. Τον Γιώργο και την Ακαθή Θηραίου. Τους είχα γνωρίσει όταν η Ειρήνη και ο Μικές ήταν ακόμη μετανάστες στην Αυστραλία. Τελευταία επιθυμία του κυρ Γιώργη να μη μείνει μόνο του το νησί μετά τον θάνατό του. Ζήτησε λοιπόν από την Ειρήνη, γνωρίζοντας πως λόγω του χαρακτήρα της θα ήταν το μόνο από τα παιδιά του που δεν θα του χαλούσε αυτό το χατήρι, να μετακομίσει στην Κίναρο όταν αυτός θα αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι.

Αν και φοβόμουν ότι θα συμβεί κάποια στιγμή ένα τέτοιο ατύχημα, δεν κρύβω ότι σοκαρίστηκα όταν διάβασα ότι ένας μηχανοκίνητος αετός (trike), λίγο πριν δύσει το 2015, έπεσε στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου χωρίς ευτυχώς να τραυματιστούν οι δύο επιβαίνοντες. Δεν θα αναφερθώ στο όνομα του κυβερνήτη, όπως άλλωστε επιμελώς και για ευνόητους λόγους το απέφυγαν όλα τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που δημοσιοποίησαν το συμβάν, γιατί δεν είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή, μολονότι ο συγκεκριμένος πιλότος, "έμπειρος" θεωρητικώς, πετάει συχνά υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του και τις δυνατότητες του τροχοφόρου μηχανοκίνητου αετού του (υπάρχουν και αμφίβια), χωρίς να τηρεί στην πράξη τους κανόνες ασφαλούς πτήσης, τους οποίους ο ίδιος καλά γνωρίζει αλλά και διδάσκει : http://www.efenpress.gr/2015/12/trike.html

Έπεσε λοιπόν το trike στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, κοντά στο αεροδρόμιο της τοπικής αερολέσχης, σε μια αναγκαστική προσγείωση που επιχείρησε να κάνει ο κυβερνήτης όταν "κράτησε" ο κινητήρας. Έτσι τουλάχιστον ανέφεραν τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που δημοσιοποίησαν το ατύχημα, συμπληρώνοντας πως υπήρξε και κάποια, ανεπιθύμητη προφανώς, επαφή του ιπτάμενου με τα καλώδια της ΔΕΗ που περνούν πάνω απ' το κανάλι. Δεν θα μείνω στη βλάβη του κινητήρα και στα καλώδια της ΔΕΗ, ακόμη και αν υποτεθεί ότι κακώς αυτά περνούν πάνω απ' το κανάλι, γιατί το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, επικεντρώνεται στην επιμονή του συγκεκριμένου πιλότου να επιχειρεί πτήσεις σε χαμηλό ύψος πάνω απ' το νερό, ενώ το σκάφος του προορίζεται για γήϊνες μόνο προσγειώσεις.

Μισώ όλους εσάς, τους κακο-διαχειριστές της εξουσίας των τελευταίων 40 ετών, γιατί μισείτε την πατρίδα μου και σας εγκαλώ για εσχάτη προδοσία! Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά : http://www.ribandsea.com/waves/286-2010-03-07-06-45-00

Μισώ όσους από εσάς εξαγοράσατε τον αντιδικτατορικό σας "αγώνα" για μια υπουργική θέση στο Κυ(οι)νοβούλιο.

Σας μισώ γιατί μετατρέψατε την Πολιτική, την υψίστη των επιστημών κατά τους αρχαίους ημών προγόνους, στο ειδεχθέστερο των εγκλημάτων (αρνούμαι να το ονομάσω καν επάγγελμα).

Σας μισώ γιατί κλέβετε όλα αυτά τα χρόνια την ψήφο ενός αφελούς και εαυτούλη ψηφοφόρου, ο οποίος σας ψηφίζει επειδή τον προσλάβατε στο δημόσιο.

Σας μισώ γιατί βοηθήσατε να αναρριχηθούν σε θέσεις κλειδιά της κρατικής μηχανής άνθρωποι χωρίς προσόντα και ηθικές αξίες.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού, έλεγαν οι αρχαίοι και σοφοί ημών πρόγονοι. Παρ' όλα αυτά, 2.500 χρόνια μετά, εμείς ούτε τους ακούμε ούτε τους δίνουμε πια σημασία, προκαλώντας την επανάληψη της ίδιας τραγωδίας. Και ας μη νομιστεί ότι βγάζω την ουρά  μου απ' έξω! Στο ξεκίνημα τουλάχιστον αυτής της ιστορίας. Γιατί το 1981 έδωσα βάση στον Ανδρέα, και συμφωνούσα μαζί του όταν τοποθετούσε την Ε.Ο.Κ. και το ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο. Τον πίστεψα όταν υπεσχέθη ότι θα έδιωχνε τις βάσεις. Τον εκτίμησα όταν απεκάλεσε τους υπερήλικες ψηφοφόρους "υπερήφανα γηρατειά". Δάκρυσα όταν τον άκουσα να υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο για τους νέους. Ένοιωσα εθνικά υπερήφανος όταν τον άκουσα να δηλώνει πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Πίστεψα την υπόσχεσή του για "αλλαγή". Έδωσα βάση σε όλα αυτά, το ομολογώ, και τον ψήφισα. Νέος ήμουν όμως τότε, με την ορμή των 29 μου χρόνων, οργισμένος για τα ρουσφέτια, το αστυνομικό κράτος, τον γαργαντούα του δημοσίου τομέα, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, την γραφειοκρατία, τους σκυφτούς δημοσιογράφους "συναδέλφους" μου και τους δικαστές, έξαλλος με τα λαμόγια και τους μεγαλοεργολάβους που έβαζαν χέρι, χωρίς αιδώ, στο βάζο με το νερατζάκι. Ντροπή για τους αστυνομικούς που, αντί να καίνε τα ναρκωτικά, τα πουλούσαν για να "συμπληρώσουν" το μεροκάματο.