Rib and Sea

Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου.

Όταν άκουσα αυτές τις λέξεις θαυμασμού από ένα νέο άνθρωπο της σύγχρονης, πλην όμως ταλαίπωρης  μνημονιακής Ελλάδας, για μια χαβαλέ περσόνα των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης, δεν είχα παρά να πέσω σε μελαγχολία, να προβληματιστώ και να κάνω κάποιες θλιβερές σκέψεις. Για να είμαι ειλικρινής, οι θλιβερές σκέψεις δεν είχαν αποδέκτη μόνο τον "χαριτωμένο" νεαρό θαυμαστή της Lady Gaga, που εκπροσωπεί τη δική του γενιά ή, τουλάχιστον, ένα κομμάτι της. Οι θλιβερές σκέψεις είχαν σαν αποδέκτη και τη δική μου γενιά, τη γενιά του Πολυτεχνείου. Θλίψη, όχι μόνο για τους πιτσιρικάδες με το αόρατο παρόν και το θολό μέλλον, που ενώ αντιμετωπίζουν το φάντασμα της ανεργίας διαθέτουν 100 ευρώ για να πιάσουν πρώτη θέση και να δουν τη Lady Gaga, αλλά και για το συνομήλικό μου "μωρό" του ΠΑΣΟΚ, που τα πήρε όλα κι' έφυγε, τη Μαρία, όχι της σιωπής αλλά του μεγαφώνου με το "εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο", και τόσων άλλων "αγωνιστών" που εξαργύρωσαν τον "αντιστασιακό αγώνα" τους με χρήματα, καρέκλες, μίζες και βουλευτικά αξιώματα.

ΗΠΙΑ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΝΗΣΙΔΑΣ ΑΡΜΑΘΙΑ ΣΕ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ ΕΠ’ ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΟΥ

Η ομιλία του Ιωσήφ Παπαδόπουλου στο "Α΄Κασιολογικό Συμπόσιο" που πραγματοποιήθηκε στην Κάσο το διήμερο 19 και 20 Αυγούστου 2014

Όταν άκουσε στην αρχή η γυναίκα μου τι έχω στο μυαλό μου, άρχισε τη μουρμούρα. «Τι τα θέλεις τώρα αυτά; Καλά δεν ήταν τ’ Αρμάθια τόσα χρόνια; Από το ’81 που περπατήσαμε για πρώτη φορά στα Μάρμαρα, όταν τα παιδιά μας ήταν μωρά, μέχρι σήμερα που παίζουν εκεί τα εγγόνια μας, το μέρος είναι το ίδιο. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τι θέλεις τώρα δηλαδή; Να το χάσουμε κι’ αυτό;».

Μεταξύ μας, δεν έχει άδικο η καπετάνισσα. Έτσι όπως τα λέει είναι. Όμως, φίλες και φίλοι, συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, η δική μου οπτική γωνία, από την οποία βλέπω κάποια πράγματα, είναι λίγο διαφορετική. Πριν από αρκετά χρόνια, ανάμεσα στα άλλα μικρά νησιά του Αιγαίου που επισκεπτόμουν με το φουσκωτό σκάφος μου, ήταν και το Μαράθι. Είδατε; Μοιάζει ηχητικά με τ’ Αρμάθια. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Σχολιάζει, οργισμένος και αηδιασμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Έχουν ξεπεράσει πια κάθε όριο τα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινώς στο κινητό μου από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου για τους παράνομους μετανάστες που "διασώζονται" από πλωτά του Λιμενικού Σώματος και οδηγούνται με ασφάλεια στα λιμάνια της Χίου, της Μυτιλήνης και της Σάμου. Είμαι βλέπετε διαπιστευμένος, σαν δημοσιογράφος, στο Υπουργείο του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος έσπευσε προσφάτως στη Λέσβο για να "αντιμετωπίσει" το πρόβλημα της λαθραίας και αθρόας εισόδου μεταναστών από τα ανατολικά μας σύνορα, κι' εγώ πολύ συγκινήθηκα.

Αν προσθέσει κανείς τους αριθμούς των μεταναστών οι οποίοι, σε καθημερινή βάση, εισβάλλουν παρανόμως στα νησιά, του ανατολικού κυρίως Αιγαίου, σίγουρα θα τρομάξει! Η "φάμπρικα" είναι εξόχως αποδοτική, τα νούμερα απίστευτα και ο κίνδυνος που υπάρχει για τη χώρα μας στο άμεσο μέλλον, εφιαλτικός. Το ισοζύγιο από την  "εισαγωγή" παράνομων μεταναστών δεν ισοσκελίζεται, βλέπετε, με αντίστοιχη "εξαγωγή" τους. Κάθε άλλο μάλιστα. Ενώ η "εισαγωγή" επιτρέπεται - σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις "διευκολύνεται" - η "εξαγωγή" απαγορεύεται ρητώς, κατηγορηματικώς και δια ροπάλου! Ουαί και αλλοίμονο π.χ. εάν σκεφτεί κανείς να "περάσει" παράνομο μετανάστη στην Ιταλία (αφιλοκερδώς έστω) και συλληφθεί!

Σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τώρα που έπεσε ο κουρνιαχτός και κάθισε η σκόνη, τώρα που δεν υπάρχει πια κίνδυνος να κατηγορηθώ – και ίσως όχι άδικα – ότι ρίχνω λάδι στη φωτιά και αναμοχλεύω τα πάθη, είναι νομίζω καιρός να σκιαγραφήσω το προεκλογικό κλίμα που κυριάρχησε σε μια μικρή κοινωνία που αριθμεί μετά βίας 900 ψυχές, αλλά έχει 913 ψηφοφόρους! Την ακριτική Κάσο. Ένα κλίμα το οποίο δυστυχώς βίωσα εκ του σύνεγγυς, τόσο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις στον Πειραιά όσο και σ’ αυτές που πραγματοποιήθηκαν στην Κάσο λίγες ημέρες πριν από την τελική αναμέτρηση. Ένα κλίμα στο οποίο κυριάρχησε η μορφή μιας δοκιμασμένης (υποτίθεται) πολιτικού και το οποίο λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα με την αλλοπρόσαλλη και απαράδεκτη συμπεριφορά της.

Δύο ήταν τελικώς οι μονομάχοι που ζήτησαν την ψήφο των Κασιωτών προκειμένου  να κατακτήσουν τον δημαρχιακό θώκο. Από τη μία πλευρά ο μόνιμος κάτοικος Κάσου, πολιτικός μηχανικός 39χρονος Κώστας Περσελής, και από την άλλη η παλιά «κομματική καραβάνα» 73χρονη Μαίρη Σορώτου Τσανάκη, με περγαμηνές χιλιομέτρων στις νομαρχίες Πειραιά και Αιτωλοακαρνανίας, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, στον χουντικό Δήμο Πειραιά του Σκυλίτση, και όχι μόνο.