Rib and Sea

Σύνδεση με το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1325-i-kallipygos-stous-pente-okeanoys

Σαλπάρισμα.
      
Είπαμε σ' όλους, σαν πρωταπριλιάτικο αστείο, ότι φεύγουμε σήμερα. Τελικά, ο «καρεκλάτος» μαΐστρος, όπως τον λένε οι Μυκονιάτες, και η καθυστέρηση των ανταλλακτικών της μηχανής μας ανάγκασαν να αναβάλουμε την αναχώρηση για την επομένη. Άντε λοιπόν, ένα τελευταίο ούζο, έναν τελευταίο μεζέ και τα τελευταία ψώνια καλαματιανών «σπεσιαλιτέ». Νιώθουμε παράξενα, τα συναισθήματά μας είναι μπερδεμένα, κάτι σαν την τελευταία μέρα φυλακής ενός καταδίκου που έφτασε στο σημείο να φοβάται ν’ αντιμετωπίσει τον έξω κόσμο και την ελευθερία.
   
Τελικά, η οργή που μας προκάλεσαν οι «Αρχές» για την έξοδο από τη χώρα, με τη γνωστή τους θρασύτητα και ευθυνοφοβία, μας βοήθησε να νοιώσουμε λιγότερο άσχημα, να αισθανθούμε λύτρωση με τον απόπλου. Ύστερα από τόσους κόπους, ταλαιπωρίες και απογοητεύσεις, επιτέλους έφτασε η μεγάλη στιγμή: ΦΕΥΓΟΥΜΕ.

Εκμεταλλευόμενος τη μεγάλη τιμή που μου έκανε ο Γιώργος Γκρίτσης, να μου παραχωρήσει τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου του με τίτλο "Η Καλλίπυγος στους πέντε ωκεανούς", αρχίζω να δημοσιεύω σε συνέχειες τη μεγάλη και απίστευτη περιπλάνησή του στους πέντε ωκεανούς του γαλάζιου πλανήτη μας, με την εννιάμετρη "Καλλίπυγο" και πλήρωμα την γερμανίδα ιστιοπλόο Annemarie Biedermann και τη γάτα τους! Το βιβλίο εξεδόθη από την εκδοτική εταιρεία "Πατάκης" τον Οκτώβριο του 1998 και έκτοτε επανεκδόθηκε άλλες τρεις φορές. Η τελευταία έκδοση εξαντλήθηκε και η εκδοτική εταιρεία δεν προτίθεται να προβεί σε νέα έκδοση.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ταξίδευσε και γράφει ο Γιώργος Γκρίτσης.

"Ξέρεις κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και το νερό
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά τον χρόνου
Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος"
                                                 
Οδ. Ελύτης
Προσανατολισμοί

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Πηγαίνοντας την ελληνική σημαία στα πέρατα της Γης αποδείξαμε, εάν χρειαζόταν, ότι μπορούμε σήμερα στην Ελλάδα να φτιάχνουμε σκάφη και να τα οδηγούμε στις χειρότερες θάλασσες. Λέω σήμερα, διότι με τα νέα οικονομικά δεδομένα τα ελληνικά πληρώματα όλο και σπανίζουν, ενώ με την οικολογική καταστροφή της Μεσογείου αργοπεθαίνει και η αλιεία. Έτσι οι αθλητές ιστιοπλόοι είναι πλέον κληρονόμοι των λειψάνων της μαζικής ναυτικής παράδοσης του τόπου.

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κοντεύουν πια να γίνουν θεσμός τα χειμερινά ταξίδια μας στα νησιά του Αιγαίου. Γιατί χειμερινά; Γιατί αυτές τις περιόδους χαμηλής ζήτησης μπορούμε να επιλέξουμε προκειμένου να εκμεταλλευτούμε τα δωρεάν εισιτήρια που μας παρέχουν οι ναυτιλιακές εταιρείες που διαφημίζονται στα διαδικτυακά περιοδικά "Rib and Sea" και "Camper Life". Κάποτε, βεβαίως, όταν οι οικονομικές συνθήκες το επέτρεπαν, τα ταξίδια αυτά τα πραγματοποιούσαμε με φουσκωτά σκάφη. Μ' αυτά ταξιδεύαμε, σ' αυτά διανυκτερεύαμε, σ' αυτά πολλές φορές μαγειρεύαμε και τρώγαμε! Όχι γιατί δεν είχαμε τότε την οικονομική δυνατότητα να διανυκτερεύσουμε σε κάποιο ξενοδοχείο ή να φάμε σε κάποιο εστιατόριο, αλλά γιατί αυτός ο τρόπος ζωής μας ταίριαζε, ανέκαθεν, καλύτερα.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 13-22 Μαίου 2005

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Κάμερα : Νίκος Κονιτσιώτης, Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Στέλιος Μιχαλόπουλος.

Μοντάζ : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το 2004, ενώ ήμουν στο τιμόνι του "Ναυτίλου", πέταξα την ιδέα, στα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, για ένα ταξίδι μέχρι την Κων/πολη. Η ιδέα μου βρήκε απήχηση και έτσι αρχίσαμε να βάζουμε το ταξίδι επί χάρτου. Είχα πάει στη Βασιλεύουσα, με φουσκωτό, άλλες δύο φορές. Το 1990, με τον αείμνηστο φίλο μου Μάκη Παυλάτο και τις γυναίκες μας, και το 2000, με τον καλό μου φίλο Σταύρο Βαμβουνάκη και τους Γρηγόρη Ντούζο και Δημήτρη Χουρμουζιάδη που επέβαιναν στο δεύτερο, δίδυμο με το δικό μου, 22άρι "Απάτσι" του Γρηγόρη. Κατά συνέπειαν, αυτό που μέτρησε για μένα στο ταξίδι που σχεδιάζαμε το 2005, ήταν κυρίως η πείρα.

Ο αρχικός στόχος, λοιπόν, ήταν τα σκάφη που θα έπαιρναν μέρος στο ταξίδι της Κωνσταντινούπολης να μην υπερβούν τα πέντε. Τα μίλια μέχρι την Πόλη ήταν πολλά, συνεπώς δεν μπορούσε παρά ανάλογες να είναι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα έξοδα και οι πιθανότητες για ζημιές και παρατράγουδα, στην περίπτωση που τα σκάφη θα ήταν πολλά. Στην πορεία, όμως, το ενδιαφέρον για συμμετοχή αυξήθηκε και έτσι τα σκάφη έφτασαν αισίως τα δέκα. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να απαγορεύσω σε αγαπητά και ικανά μέλη του συλλόγου να λάβουν μέρος στο ταξίδι;