Rib and Sea

Έλειψα πολύ αυτό το καλοκαίρι, το ξέρω. Και αυτοί οι δύομισυ μήνες αποχής από το "Rib and Sea" ήταν γεμάτοι με αέρα, θάλασσα και... βαθειές εισπνοές. Με το ιπτάμενο "Polaris" στα Χανιά, ολόκληρο τον Ιούλιο, και το δεύτερο ήμισυ του Αυγούστου στη Ζάκυνθο. Με το πεντάμετρο "Selva" και την 70άρα τετράχρονη "Yamaha" στη δική μας "Ιθάκη", την Κάσο,  το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Αναπόφευκτη ήταν η απόφαση να αποδράσουμε από την ασθμαίνουσα πρωτεύουσα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα οικονομικά, στενά, ως η οδός Ξούθου, παραφράζοντας τον αείμνηστο Σουρή, κι' εγώ αδύναμος να περιμένω μοιρολατρικά πότε θα εξασφαλίσω κάποια διαφημιστική καταχώριση στο περιοδικό ή πότε θα τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες για να έχω το άλλοθι της παραμονής και την επιθυμία της συγγραφής νέων άρθρων.

Πάει κοντά ένας μήνας που έχω να δημοσιεύσω κάποιο νέο άρθρο στο περιοδικό. Το ξέρω. Και μολονότι δεν οφείλω καμμία εξήγηση στους αναγνώστες, που σερφάρουν σ' αυτό ελεύθερα, οφείλω μια εξήγηση στους λιγοστούς διαφημιζομένους οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς την προσπάθειά μου. Πηγαίνω κάθε μέρα, ανελλιπώς, από τα μέσα του προηγούμενου μήνα στο Σύνταγμα και ενώνω τη φωνή μου με τις φωνές των χιλιάδων αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι απαιτούν να φύγουν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο οι επίορκοι θαμώνες του. Πιστεύω ότι όσο αυτή η κατάσταση παρατείνεται, τόσο θα στενεύουν τα όριά σας, τα όριά μου, τα όρια της αγοράς.

Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει απλώς να εξιστορεί τα γεγονότα όπως τα βλέπει. Χωρίς προσωπικά σχόλια και τοποθετήσεις. Όσο όμως και αν προσπάθησα να μείνω ουδέτερος, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Και ξέρετε κάτι; Ούτε το μετανοιώνω ούτε συγγνώμη ζητώ. Τέλειωσε λοιπόν η χθεσινή "γιορτή". Και όταν λέω "γιορτή", δεν εννοώ βεβαίως αυτήν που, όλοι προφανώς, εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε λαϊκές εξεγέρσεις, πορείες και απεργίες. Αυτή είναι γιορτή. Εννοώ την άλλη "γιορτή, το "πανηγύρι", όπου κυρίαρχη θέση καταλαμβάνουν τα τελευταία χρόνια μερικά πανώ, με "fast food" συνθήματα, κομματικές σημαίες, και μια διαδρομή βγαλμένη θαρρείς με "καρμπόν". Εννοώ το ανθρώπινο ποτάμι που ξεκινάει μπροστά από το Μουσείο και καταλήγει στην Ομόνοια, αφού πρώτα "παρελάσει" στην Πατησίων, τη Σταδίου, το Σύνταγμα και την Πανεπιστημίου και ανταλλάξει καθ' οδόν μερικές "φιλοφρονήσεις" με τα όργανα "προστασίας" του πολίτη.

Στεκόμουν σήμερα στον λόφο όπου βρίσκεται το ξωκκλήσι της Αγ. Κυριακής, στην Κάσο, και απολάμβανα παρατηρώντας την ανθισμένη πλαγιά να κατηφορίζει μέχρι τον Εμπορειό και το Φρυ, σκεφτόμενος, συγχρόνως, ότι ελάχιστα πράγματα έχει πραγματικά ανάγκη ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Μεγάλη Παρασκευή, σήμερα, και αύριο το βράδυ η συμβολική Ανάσταση Εκείνου. Και μετά; Άντε πάλι στο "μαγγανοπήγαδο" και στη θλιβερή ρουτίνα του "μάλιστα κύριε", της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, του φορολογικού κλεφτοπόλεμου, των φραγκολεβαντίνων και των τσαρλατάνων της πολιτικής. Ή μήπως υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια να αντιδράσουμε, να διώξουμε το βάρος, να αναστηθούμε;

Μπορεί, για κάποιους, οι μέρες αυτές να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό. Μπορεί ακόμη να μην πιστεύουν στη νεκρανάσταση του Ιησού. Δεν παύει όμως η Ανάσταση, αυτή καθ' εαυτή, να έχει τον δικό της συμβολισμό. Έναν συμβολισμό που τον έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη όλοι μας, ιδίως τις οδυνηρές αυτές στιγμές που περνάμε σαν λαός και σαν χώρα. Καλή Ανάσταση, λοιπόν, με υγεία. Είθε ο εξαιρετικός συμβολισμός αυτής της θρησκευτικής εορτής να σημάνει και την Ανάσταση του λαού μας, προτού η πέτρα σφραγίσει τον τάφο για τα καλά.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος