Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η τύχη της Κάσου είναι άρρηκτα δεμένη με τις τύχες των υπολοίπων μικρών και ξεχασμένων νησιών του Αιγαίου. Με πληθυσμούς συρρικνωμένους, φευγάτους μετανάστες, πότε σε χώρες του εξωτερικού ή στην Αθήνα και πότε αιχμάλωτοι της λαμαρίνας στα πλοία του εμπορικού ναυτικού και της ακτοπλοίας.
Νησιά χωρίς έργα υποδομής, χωρίς αποχέτευση, χωρίς ασφαλή λιμάνια, χωρίς ιατρική περίθαλψη, με ελλείψεις στα σχολεία, τόσο σε διδακτικό προσωπικό όσο και σε κτιριακές εγκαταστάσεις.
Ο "Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδος" (Ο.Φ.Σ.Ε.) είναι το πρώτο μη κερδοσκοπικό σωματείο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα από ιδιοκτήτες φουσκωτών σκαφών. Η ίδρυσή του ήταν ιδέα του Ιωσήφ Παπαδόπουλου και το Καταστατικό του σωματείου εγκρίθηκε τον Νοέμβριο του 1987.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το νεοσύστατο σωματείο, παρά τις αντίθετες προβλέψεις, έγινε γνωστό και παραγματοποίησε πολλές και μεγάλες ομαδικές θαλασσινές εκδηλώσεις που τις υποστήριξαν χορηγοί όπως η ΕΒΓΑ, η HENNINGER, η COCA COLA, το Ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, η SOSCO, η LACOSTE, η TAG HEUER, η Θ.Ε.Σ. και τα έντυπα της ΓΡΑΜΜΗ Α.Ε.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τελικώς η καραντίνα του κορωναϊού, σε εμένα τουλάχιστον, προσέφερε κάτι θετικό. Τέσσερις χιλιάδες περίπου slides, που αναπαύονταν στις θήκες τους από τα τέλη της δεκαετίας του '80, μετετράπησαν σε ψηφιακές φωτογραφίες, αναδύοντας μέσα από το σκανάρισμά τους μαγικές και αξέχαστες εικόνες από ένα όμορφο παρελθόν γεμάτο θάλασσα, ταξίδια και φουσκωτά σκάφη.
Ανάμεσα σ' αυτά και το ταξίδι στη Σκωτία το καλοκαίρι του 1991, όταν μαζί με τον δεκάχρονο τότε γιο μου Γιάννη και τους καλούς μου φίλους Γιάννη Παραδεισιάδη και Θανάση Γλάρο ξεκινήσαμε από τη μαρίνα της Ζέας με ένα φουσκωτό σκάφος μήκους 7,4 μέτρων της "Olympic Hellas" για να φθάσουμε εν πλω μέχρι το Inverness της Σκωτίας όπου θα παίρναμε μέρος στον διεθνή αγώνα "The Highlands and Islands R.I.B. Race". Ένας επίπονος αγώνας αντοχής και ταχύτητας 500 ν. μιλίων γύρω απ' τη Σκωτία.
Πηγή : https://www.tilestwra.com/ena-exeretiko-afieroma-gia-tous-50arides/
Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ανατρέχοντας χθες στο αρχείο των παλαιών φωτογραφιών μου, έπεσα επάνω σε μερικές από αυτές που με έκαναν να νοσταλγήσω κάποιες όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Καθώς όμως το αυθεντικό υλικό ήταν έγχρωμες διαφάνειες (slides), η μετατροπή τους σε ψηφιακή μορφή είχε σαν συνέπεια την ποιοτική τους υποβάθμιση. Θα μοιραστώ μαζί σας την ιστορία κάθε μίας εξ αυτών αφού οι αναμνήσεις ευδοκιμούν ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια μιας υποχρεωτικής καραντίνας όπως αυτή που βιώνουμε εδώ και πάνω από ένα μήνα.