Rib and Sea
Αναμνήσεις
Όταν το χιόνι έφθασε το 1 μέτρο ύψος στον Πειραιά!
Θυμάται ο Μανώλης Αρ. Χριστουλάκης.
Παγερό εκείνο το απόβραδο. Η χωνεμένη καρβουνόσκονη στο μαγκάλι έστελνε τις τελευταίες της αναλαμπές κι εμείς πέντε άτομα στριμωγμένοι γύρω από το γύφτικο μαγκάλι προσπαθούσαμε να ζεστάνουμε τα παγωμένα χέρια μας, που τα δάκτυλά τους, πρησμένα σαν λουκάνικα από τις χιονίστρες, μας βασάνιζαν ανείπωτα.
Η μάνα είχε βάλει μια μεγάλη κατσαρόλα γεμάτη νερό πάνω στην γκαζιέρα, έριξε μερικά κλωνάρια φλισκούνι και σε λίγο μια γλυκιά μυρουδιά γέμισε τη μικρή μας κουζινίτσα. Λεπτές φέτες μαύρο ψωμί, ακουμπισμένες στην τσιμπίδα πάνω από τη χόβολη, σκόρπιζαν την ευωδιά του καψαλισμένου ψωμιού.
Στο χείλος του τάφου...
Από τον καρδιολόγο Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Οι ναυτικοί μας δεν δοκιμάζονται από σκληρές περιπέτειες μόνο όταν βρίσκονται στη γέφυρα, στην κουβέρτα ή στο στόκολο αλλά και στη στεριά, αν η μοίρα το ζητήσει.
Χειρουργικές περιπέτειες και γνωριμία με τον χειρουργό Σοφοκλή Μαυραντώνη.
12 Δεκεμβρίου 1980.
Γνωστός γιατρός της πόλης μας εισάγεται κατεπειγόντως σε μια Κλινική της Αθήνας για να χειρουργηθεί. Δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις ιδιωτικές Κλινικές αλλά στην απόφασή του βάρυνε το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη χειρουργούσε ο γνωστός του από άλλη, παλαιότερη, χειρουργική περιπέτειά του (τον Φεβρουάριο του 1960), που τον έσωσε κυριολεκτικά από του «Χάρου τα δόντια». Μια παραμελημένη «ρήξη σκωληκοειδούς», που προκάλεσε μια «εγκεκυστωμένη» περιτονίτιδα, (ευτυχώς!), παρ΄ολίγο να αποβεί μοιραία για τον φίλο μας.
Γιατί έπεσε το ελικόπτερο στα Ίμια το 1996;
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ακούω, όλες αυτές τις ημέρες, με αφορμή την επέτειο των 20 ετών από την αποφράδα εκείνη νύχτα των Ιμίων, την πτώση του ελληνικού ελικοπτέρου και τον θάνατο των τεσσάρων επιβαινόντων, να αναβιώνουν διάφορα σενάρια, που "έπαιξαν" και τότε. Ένα από αυτά τα σενάρια ήταν ότι το ελικόπτερο κτυπήθηκε από τους τούρκους κομμάντος, ενώ ένα άλλο ότι υπήρξαν ηλεκτρονικές παρεμβολές στα όργανα πλοήγησής του. Στην προδοτική στάση του τότε "thanks America" Σημίτη και του "μαζί τα φάγαμε" Θόδωρου Πάγκαλου, δεν θέλω να αναφερθώ γιατί θα κάνω εμετό.
Δεν ήθελα να ασχοληθώ ξανά με το θέμα αυτό, το οποίο απασχόλησε και μένα τότε, μόνο και μόνο για να είμαι μέσα στην "επικαιρότητα" ή για να αντιγράψω την "επικαιρότητα" μέσω των άρθρων άλλων συναδέλφων. Και δεν ήθελα, κυρίως, γιατί στα ερωτήματα που είχα για εκείνο το συμβάν πήρα πριν από 4 χρόνια υπεύθυνες απαντήσεις από τον άνθρωπο που καταδύθηκε τότε στο κουφάρι του ελικοπτέρου. Τον καλό μου φίλο, εξαιρετικό Άνθρωπο και ταλαντούχο αυτοδύτη Κώστα Θωκταρίδη : http://www.ribandsea.com/face/857-2013-01-06-08-08-28
Στρατιωτικές αναμνήσεις.
Του Ιατρού Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Ένα πρωτοφανές περιστατικό.
Μισώ τον πόλεμο, τόσο από βιώματά μου όσο και από πεποίθηση. Δικαιολογημένα, θα με ρωτήσετε. «Μα υπάρχει άνθρωπος που "φιλεί" τον πόλεμο;».Η προσωπική μου απάντηση είναι «ΝΑΙ». Μπορεί να είναι λίγοι αλλά είναι ισχυροί, παντοδύναμοι, δικτάτορες, μονοκράτορες, πλανητάρχες, εξουσιαστές και καταπιεστές των λαών (οικονομικοί, στρατιωτικοί, θρησκευτικοί κ.ά.), πολεμοχαρείς και πολεμοκάπηλοι, βιομήχανοι πολεμικών όπλων κλπ.
Οι α χαίοι μας, αυτόν που μισούσε τον πόλεμο τον ονόμαζαν μισοπόρπακα. Πόρπαξ (-ακος) λεγότανε η εσωτερική λαβή της ασπίδας. Ίσως αυτή η λαβή να βασάνιζε, να τραυμάτιζε, να κούραζε τόσο πολύ το χέρι, που ο οπλίτης την μισούσε, και μ' αυτήν και την ασπίδα του, το κύριο αμυντικό όπλο του και, κατ' επέκταση, και τον πόλεμο. Παιχνίδιασμα μιας γλώσσας κι ενός πνεύματος ανεπανάληπτου.
Ποια ήταν η μυστηριώδης γυναίκα που κοσμούσε τα πακέτα των Sante.
Είτε καπνίζει κάποιος, είτε όχι, είτε είναι μικρός σε ηλικία είτε μεγαλύτερος είναι μάλλον απίθανο να μην έχει πιάσει στα χέρια του ένα πακέτο τσιγάρων «Sante». Τη θρυλική κόκκινη παραλληλόγραμμη κασετίνα δηλαδή που μέσα της έκρυβε 20 άφιλτρα τσιγάρα.
Οι παλαιότεροι σίγουρα θα τα έχουν δοκιμάσει. Οι νεότεροι θα έχουν μνήμες διότι όλο και κάποιος παππούς θα ήταν θαυμαστής των συγκεκριμένων τσιγάρων. Τα «Sante» μαζί με τον «Άσσο» είναι από τα μακροβιότερα τσιγάρα της ελληνικής αγοράς.
Το ταξίδι του κόκκινου πακέτου, με το όνομα η ρίζα του οποίου προερχόταν από τη λατινική λέξη sanitas που σημαίνει… υγεία, ξεκίνησε το 1931 στην οδό Λυκούργου στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί ήταν η έδρα της εταιρείας που δημιούργησε ο Χαρίλαος Κωνσταντίνου. Η παρασκευή των τσιγάρων, ωστόσο, γινόταν στο δημόσιο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν.