Rib and Sea
Αναμνήσεις
Αρμενίζοντας μονάχος.
Θυμάται ο Μανώλης Χριστουλάκης.
Μερικοί θα το χαρακτηρίσουνε επιπολαιότητα, απερισκεψία, ακρισία, ελαφρότητα, άγνοια κινδύνων, αποκοτιά. Κανείς όμως δεν θα έχει δίκιο αφού δεν το’χει δοκιμάσει, δεν έχει την προσωπική πείρα, δεν το ’χει ζήσει. Έτσι τα συμπεράσματά του θα είναι λάθος.
Ο φόβος είναι έμφυτος και θα ήταν εξωπραγματικός όποιος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του άφοβο, ατρόμητο. Ο άνθρωπος σχεδόν πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις αναζητά την παρουσία ενός συντρόφου. Αυτό δυναμώνει το αίσθημα της ασφάλειας και εξασφαλίζει σε δεδομένη στιγμή την βεβαιότητα παροχής βοήθειας.
Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι αυτό ισχύει ως κανόνας με πλήθος όμως εξαιρέσεων. Φοβίζει, πανικοβάλλει, τρομοκρατεί, ακόμη και η σκέψη, ότι μπορείς να βρεθείς μεσοπέλαγα, αρμενίζοντας μονάχος, μ’ένα μικρό σκάφος. Σε διαβεβαιώ όμως, φίλε αναγνώστη, ότι τρομοκρατήθηκα πιο πολύ όταν κάποτε βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο, που έπαθε βλάβη και ακινητοποιήθηκε στη μέση μιας στέπας, που χωρίζει την Μαριούπολη από την Οδησσό. Τετρακόσια χιλιόμετρα από την πόλη που έφυγα και τριακόσια χιλιόμετρα από την πόλη του προορισμού μου. Ένας απέραντος κάμπος χωρίς αρχή και δίχως τέλος απλωνότανε γύρω μου η στέπα, επίπεδος, άκαμπτος, αλύγιστος, χωρίς ίχνος ψυχής, χωρίς πουλί πετάμενο, χωρίς ένα κλαρί. Μου πλάκωνε την ψυχή, μου σφιγγότανε η καρδιά, που πετάριζε άτακτα από τον φόβο. Ήτανε η τέλεια ερημιά, το χάος.
Βομβαρδισμός του Πειραιά στις 11.1.1944
Προσωπική μαρτυρία του ιατρού καρδιολόγου κ. Εμμ. Α. Χριστουλάκη.
Τον Ιανουάριο του 1944 προετοιμαζόμουνα στο Μαθηματικό Φροντιστήριο του μακαρίτη καθηγητή Λαμπρινόπουλου, στην Αθήνα, για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο.
Όπως κάθε μέρα, έτσι και στις 11 Ιανουαρίου 1944, πήρα το τρένο από το Μοναστηράκι για να κατέβω στον Πειραιά. Συνήθως περνούσα από την ΕΘΝΙΚΗ Τράπεζα όπου εργαζόταν η αδελφή μου η Άννα και μαζί «ποδαρόδρομο» πηγαίναμε στο σπίτι μας, στη Φανοστράτους 17, πιο πάνω από την Πηγάδα.
Ξεκινώντας, και πριν προλάβουμε να περάσουμε τον κήπο του Θεμιστοκλή (τον λέμε ακόμη Τινάνειο), ακούστηκε το ανατριχιαστικό ούρλιασμα των σειρήνων συναγερμού. Ο κόσμος ξαφνιασμένος και τρομαγμένος έτρεχε σαν κυνηγημένο αγρίμι, να βρει τόπο να κρυφτεί. Εγώ με την αδελφή μου ξαπλώσαμε και στριμωχθήκαμε πίσω από το χαμηλό περιτείχισμα του κήπου, όπως κι άλλες δεκάδες Έλληνες και Γερμανοί στρατιώτες. Από τη μεριά προς το λιμάνι μας προστάτευε το χαμηλό περιτείχισμα, από την εσωτερική είχαμε αναθέσει τις ελπίδες μας στον Άγιο Σπυρίδωνα.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνά, αν θέλει να διαφέρει απ' τα ζώα.
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
"Αφιερώνεται" στους κατοίκους της ακριτικής Κάσου, και όχι μόνο.
"Σε δέκα χρόνια θα το έχουν ξεχάσει κι' αυτό", είχε πει προ ετών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αναφερόμενος στις διαμαρτυρίες συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών προκειμένου η ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων να μην περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" ή παράγωγά της. Και είχε δίκιο, δυστυχώς, παρ' όλο που αυτή καθ' εαυτή η δήλωση, ιδίως όταν βγαίνει από τα χείλη ενός έμπειρου πολιτικού, είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Η μνήμη είναι μια ξεχωριστή ανθρώπινη ιδιότητα που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει "ποιοτικά" από τα υπόλοιπα ζώα, μολονότι και αυτά δεν στερούνται μνήμης. Σύμφωνα με την "Βικιπαίδεια", "μνήμη καλείται ο χώρος του εγκεφάλου στον οποίον αποθηκεύονται και από τον οποίον ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά. Μια πρώτη κωδικοποίηση επιτρέπει σε πληροφορίες από τον έξω κόσμο να φθάσουν στα αισθητήρια όργανά μας. Για παράδειγμα, μια σειρά ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε κάποιο εύρος συχνοτήτων μεταφέρει σε μας, μέσω του αέρα, την πληροφορία πως «μια λάμπα φωτίζει».
Το βίντεο της Αποστολής Αγάπης στον Άη Στράτη και την Ίμβρο (Αύγ.2001)
Με μια μικρή καθυστέρηση (μετά την δημοσίευση και του σχετικού άρθρου εννοώ) ανέβηκε στο YouTube και το βίντεο της Αποστολής Αγάπης στον Άη Στράτη και την Ίμβρο που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2001. Περιλαμβάνει πλάνα από την Συνέντευξη Τύπου, που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο "Metropolitan" τον Ιανουάριο του 2001, το κόψιμο της πίτας του Πατραϊκού Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών (Δεκέμβριος 2000), τις δύο τηλεοπτικές εκπομπές του ALPHA, στις οποίες μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής και η Σοφία Σακοράφα αναφέρθηκαν στην Αποστολή, πριν και μετά την ολοκλήρωσή της, καθώς και πλάνα από την πλεύση των φουσκωτών σκαφών από την Αλόνησο μέχρι τον Άη Στράτη, από τις εκδηλώσεις υποδοχής και από την παράδοση του φουσκωτού σκάφους στην Κοινότητα του Άη Στράτη την 6η Ιανουαρίου του 2003 που προεβλήθησαν και από τα κρατικά κανάλια. Το βίντεο αυτό, διάρκειας 1 ώρας και 17 λεπτών, θα προστεθεί στο τέλος του Β΄μέρους του οικείου άρθρου : http://www.ribandsea.com/memo/2048-oli-i-alitheia-gia-tin-apostoli-agapis-ston-ai-strati-kai-tin-imvro-2001-meros-v
Όλη η αλήθεια για την Αποστολή Αγάπης στον Άη Στράτη και την Ίμβρο (Αύγουστος 2001) - Μέρος Β΄
Συνέχεια από το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/memo/2047-oli-i-alitheia-gia-tin-apostoli-agapis-ston-ai-strati-kai-tin-imvro-2001-meros-a
"Ύπνο δεν είχα εκείνη τη νύκτα στο μικρό λιμάνι του Άη Στράτη. Ο αέρας τρύπωνε διακριτικά από το φινιστρίνι του "Απάτσι" ενώ το νερό ερωτοτροπούσε με τη γάστρα του αφήνοντας ήχους παράξενους. Όλα χόρευαν τρελλά μπροστά στα μάτια μου, που ματαίως προσπαθούσα να κρατήσω κλειστά.
Συνέβησαν πολλά πριν και κατά την διάρκεια εκείνης της Αποστολής. Τρέξιμο, ένταση, έξοδα, χαρές, λύπες. Περιελάμβανε ακόμη και ίντριγκες το μενού. Αναμενόμενο. Πώς να λείψουν αυτές; Στα δένδρα που κάνουν καρπούς πετούν τις πέτρες όσοι δεν τους φθάνουν, έλεγε θυμάμαι ο παππούς. Έτσι, αν και τα σκάφη που ξεκίνησαν από τη Στενή Βάλα και έφθασαν στον Άη Στράτη περιορίστηκαν στα 30 (είχαν δηλώσει αρχικώς συμμετοχή 53), η επιτυχία της Αποστολής ήταν, κατά γενική ομολογία, αναμφισβήτητη, με δεδομένα τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, την έλλειψη χορηγών για τα καύσιμα, το ανηλεές κυνηγητό και τους εκβιασμούς του Τάσου Πορτοκάλογλου και την σύμπτωση του χρόνου της Αποστολής με τις καλοκαιρινές διακοπές.