Rib and Sea

Πηγή : http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/07/blog-post.html

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου.

Πώς ροκάνισαν ό,τι ζωντανό υπήρχε στη χώρα...

Ακούω πολλούς που με ρωτούν ή συχνά απορούν γιατί έκλεισαν οι μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες αμαξωμάτων, οι οποίες συμπαρέσυραν εκατοντάδες μικρότερους αμαξοποιούς, βιοτεχνίες που εργάζονταν ως προμηθευτές στην παραγωγική εφοδιαστική αλυσίδα λεωφορείων και λοιπών οχημάτων.

Η αλήθεια είναι η Ελλάδα πλέον έχει φθάσει σε τόσο οριακό σημείο, ώστε δεν χρειάζεται να χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός. Μόνο με γεγονότα και επιχειρήματα, χωρίς παραπολιτικές παρωπίδες και ιδεοληψίες, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα.

Θυμάται και αφηγείται ο Μανώλης Χριστουλάκης.

Αυγουστιάτικη βραδιά, ασέληνη, έτος 1948. Το σκοτάδι είχε τυλίξει μέσα στο μαύρο του χιτώνα όλη τη γύρω φύση. Μπροστά-πίσω, δεξιά-ζερβά, όσο πιάνει ανθρώπινο μάτι, ούτε για δείγμα ένα φωτάκι.    Μόνο κάπου-κάπου κάποια κωλοφωτιά (πυγολαμπίδα) και πάνω ψηλά, στη σκοτεινή οροφή του ουρανού κρέμονται σαν φαναράκια τρεμουλιαστά τα άστρα. Κάτω, μπροστά μας η λίμνη, ήρεμη, ατσαλάκωτη, ακύμαντη λες και κοιμάται χωρίς να αναπνέει. Γύρω-τριγύρω απλωμένη νεκρική σιγή. Ούτε αγρίμι ακούγεται μηδέ και αυτός ο γρύλος. Μονάχα η ανάσα μας. Του Λάκη και η δική μου ακούγεται, που φυλάμε διπλοσκοπιά σ’ ένα ύψωμα πάνω από την Καστοριά. Η πολιτεία φαντάζει νεκρή. Όλοι έχουν κλειδαμπαρωθεί μόλις έπεσε ο ήλιος. Το φως είναι απαγορευμένο. Η Καστοριά είναι στο μάτι του κυκλώνα! Σκοτάδι και σιγή που σου πλακώνουν σαν ταφόπλακα την ψυχή. Το μόνο που αντιφεγγίζει στο βάθος του ορίζοντα, πέρα μακριά είναι η κορφή του Βίτσι.

Θυμάται ο γιατρός Εμμ. Αρ. Χριστουλάκης.

Νησιώτης την καταγωγή και παράλιος μικροαστός, πρωτοαντίκρισα καστανιές τον Ιούνιο του 1948 στο χωριό Πεντάλοφο του νομού Κοζάνης. Ήταν η εποχή που είχε ανάψει ο Εμφυλιος με «κατά μέτωπο» συγκρούσεις. Μεγάλες στρατιωτικές μονάδες προωθούντο και συγκεντρώνονταν απ'τη μια και την άλλη μεριά της νοητής γραμμής του μετώπου.

Οι καστανιές είναι όμορφα δένδρα με πανύψηλους κορμούς και πυκνή φυλλωσιά. Αχόρταγα τα μάτια απολαμβάνανε την πράσινη γοητεία, καθώς καθισμένοι στην καρότσα ενός «Τζέϊμς» (GMC) ανεβαίναμε τις
στροφές του ανηφορικού χωματόδρομου (την εποχή εκείνη) που οδηγούσε στο Πεντάλοφο. Το χωριό, κτισμένο πάνω στις πλαγιές μιας βουνίσιας καμπούρας, με τα πέτρινα καλοκτισμένα σπίτια του, που απ' την μια μεριά ήταν τριώροφα και απ' την άλλη ισόγεια, εντυπωσίαζε κι έδειχνε πως κάποτε πρέπει να ‘τανε ένα σημαντικό κεφαλοχώρι πλούσιο κι ονομαστό.

Θυμάται ο ιατρός Μανώλης Αρ. Χριστουλάκης.

Στη "ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ" δημοσιεύτηκε μια "ανακοίνωση" της Δ/νσης της Ραλλείου, που ασφαλώς θα χαροποίησε πολλούς, ιδιαίτερα εκείνους που στο παρελθόν, πριν 16 χρόνια, με τις αξιοπρεπείς προσπάθειές των, προστάτευσαν τον Ιπποδάμειο αρχαιολογικό χώρο και διαφύλαξαν την αξιοπρέπεια, το γόητρο και το κύρος της Ραλλείου. Η είδηση ότι η Ράλλειος θα φιλοξενήσει αλλοδαπούς καθηγητές και μαθήτριες, στα πλαίσια του προγράμματος ΕΡΑΣΜΟΣ, και με την ευκαιρία αυτή θα τους ξεναγήσει στο νεότευκτο σχολικό συγκρότημά της. Σκεφθείτε αυτό να γινότανε στο κτίριο που επιθυμούσε η τότε Νομάρχης (κα Τσανάκη), πάνω στα αρχαία. Τι καταισχύνη!

Αποτελεί αναπόφευκτο, το να απολαμβάνουν οι νεώτεροι τους καρπούς των προσπαθειών των προηγουμένων. Οφείλουν όμως οι νεώτεροι, εάν τους διακρίνει σεβασμός, ευσυνειδησία και ειλικρίνεια, να εκφράζουν τουλάχιστον στους παλαιότερους, στοιχειωδώς, ευγνωμοσύνη.