Rib and Sea

Η ωραία... κοιμωμένη!

Θυμάται, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ήταν όμορφη, αφημένη στην αγκαλιά του βυθού, εκατό περίπου μέτρα απόσταση από το εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα, στη Μακρά της Κάσου. Σφουγγάρια και κοχύλια στόλιζαν το κορμί της και ο αμμώδης βυθός συντρόφευε τα όνειρά της...

Την είχε εντοπίσει ένας φίλος μου, καθώς κολυμπούσε κοντά στη νοτιοανατολική ακτή της Μακράς. "Υπάρχει μια μεγάλη παλιά άγκυρα εδώ", μου είχε πει, αλλά δεν του έδωσα σημασία. Όταν όμως την είδα κι' εγώ, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε! Καθώς την παρατηρούσα μέσα απ' το γυαλί της μάσκας, σχημάτισα την εντύπωση πως με περίμενε, πως δεν βρισκόταν τυχαία εκεί, πως το ξύπνημά της έμελλε να είναι το ίδιο αναπάντεχα εντυπωσιακό, όπως ήταν και η τραγική της απώλεια...

Έχουν πλάκα, τελικώς, κάποιες ιστορίες. Μόνο όμως όταν αποτελούν πια παρελθόν. Οι ίδιες αυτές ιστορίες είναι συνήθως απίστευτα ψυχοφθόρες τη χρονική στιγμή που εκτυλίσσονται...

Εκεί λοιπόν που έψαχνα σήμερα το αραχνιασμένο αρχείο μου με το περιπετειώδες πέρασμά μου από τον χώρο των συλλόγων, έπεσε μπροστά μου κάποια επιστολή η οποία, μολονότι εστάλη τον Αύγουστο του 2004 στο περιοδικό "Thalassa", ο εκδότης του έκρινε πως δεν συνέτρεχε λόγος να δημοσιευτεί, δεδομένου ότι ο αποστολέας της, μολονότι είχε όνομα, επώνυμο και διεύθυνση διαμονής, απεδείχθη ότι ήταν και... "άγνώστου" ταυτότητας και αγνώστου διαμονής! Αυτή εδώ η ενότητα του "Rib and Sea" όμως έχει, εκτός των άλλων, και αυτή την αποστολή. Να αφαιρεί την ομίχλη του χρόνου και να ρίχνει φως σε γεγονότα που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, έμειναν στο σκοτάδι, ρίχτηκαν στο καλάθι των "αχρήστων" της ιστορίας, σπίλωσαν συνειδήσεις και δημιούργησαν εσφαλμένες εντυπώσεις εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι, όχι μόνο δεν έφταιξαν σε τίποτε αλλά, αντιθέτως, προσέφεραν αφιλοκερδώς τα μέγιστα στην προώθηση της ιδέας του φουσκωτού σκάφους στην Ελλάδα...

Σωτήριο έτος 1991 και η διακαής επιθυμία μου να πετάξω, με μια από εκείνες τις ιπτάμενες "σακαράκες" της γνωστής κινηματογραφικής ταινίας των παιδικών μας χρόνων, απέκτησε σάρκα και οστά. Δάσκαλός μου στον χειρισμό των μοτοαιωρόπτερων υπήρξε ο Σάκης Φιτσώρος. Δεν μπορώ, ακόμη και σήμερα, 21 χρόνια μετά, να περιγράψω την συγκίνηση που ένοιωσα στην πρώτη εκείνη πτήση solo πάνω απ' το Ναύπλιο. Αν και ήμουν 40 σχεδόν χρόνων μαντράχαλος, οι αντιδράσεις μου ήταν ανάλογες ενός μικρού παιδιού που το βάζεις στο καλάθι ενός αερόστατου και το πετάς πάνω απ' τις πόλεις και την θάλασσα!

Θυμάται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θα μου πείτε : " Μας ζάλισες ρε Παπαδόπουλε μ' αυτές τις παλιές σου περιπέτειες". Ίσως έχετε δίκιο! Σκεφτείτε όμως ότι μπορεί, με την αναφορά στο όμορφο και γεμάτο δράση παρελθόν, να κάνω, όχι μόνο σε σας αλλά και στον εαυτό μου, τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας για το μέλλον. Στο κάτω κάτω δεν ωφελεί να κλαίει κανείς πάνω απ' το χυμένο γάλα ή να μελαγχολεί βλέποντας τα οχήματα των περιπλανήσεών του, είτε αυτά είναι αυτοκίνητα είτε είναι σκάφη, να μαραζώνουν στα πεζοδρόμια ή στις μάντρες ανήμπορα να κινηθούν μέσα σ' αυτή την τραγική οικονομική θύελλα που μας κτύπησε. Αφήστε με λοιπόν να περιγράφω αυτά που κάποτε ζήσαμε και είμαι βέβαιος ότι κάποια μέρα θα με δικαιώσετε γι' αυτή την επιλογή μου. Το να κατεβάσω τα ρολλά αυτού του ιστότοπου είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι, κάτω από αυτές τις τραγικές συγκυρίες, να μείνω εδώ και να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλον, έστω και αν χρειάζεται να αναφερόμαστε πια μόνο στις ημέρες που πέρασαν...