Rib and Sea

Ένα αξέχαστο ταξίδι 6.500 ν. μιλίων με φουσκωτό, από τον Πειραιά μέχρι το βορειότερο άκρο της Μεγ. Βρεττανίας.

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ήταν τέλη του '90, αρχές του '91. Η προκήρυξη του αγώνα με τον τίτλο «The Highlands and Islands R.I.B. Race» είχε φθάσει στα χέρια μου μέσω των ενημερωτικών εντύπων που μου έστελνε κάθε χρόνο η Βρεττανική B.I.B.O.A. (British Inflatable Boat Owners Association) της οποίας ήμουνα μέλος. Ξεσηκώθηκα αμέσως στην ιδέα, και από κείνη τη στιγμή κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη μου να τριγυρνά διαρκώς στους καταπράσινους λόφους, τα κάστρα, τις λίμνες και τα ποτάμια της Σκωτίας! Άρχισα λοιπόν να ψάχνω απελπισμένα για χορηγούς. Είχα υπολογίσει το συνολικό κόστος καυσίμων και κάποιων παρελκομένων, γύρω στα δύο εκατομμύρια δραχμές. Ποσό όχι υπερβολικό για ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά σίγουρα όχι και τόσο εύκολο να βρεθεί. Την εποχή εκείνη είχα ένα φουσκωτό "Olympic" 7.40 με μηχανή έσω έξω πετρελαίου "Volvo Penta" duo prop 200 h.p. Έκανα λοιπόν δύο αυτονόητες επισκέψεις. Μία στην "Olympic Hellas" και μία στον Σαρακάκη.

Καβατζάρισα τον κάβο του Αγ. Στεφάνου, έχοντας τον νοτιά να με σπρώχνει δευτερόπρυμα. Δεν είχα όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή δει ακόμη τις πραγματικές διαθέσεις του καιρού, γιατί ο ορεινός όγκος της Κέρκυρας κατέβαζε μεν δυνατές σπηλιάδες, δεν υπήρχε όμως ψηλός κυματισμός. Η συμπεριφορά της τέντας πλεύσης είχε αρχίσει να με προβληματίζει, καθώς λειτουργούσε αυτόνομα, περίπου σαν πανί ιστιοφόρου, αδιαφορώντας πολλές φορές για τους χειρισμούς μου, πιέζοντας την πλώρη του σκάφους προς τα κάτω και ρίχνοντας κουβάδες θάλασσας πάνω μου! Η βροχή συνέχισε να μου πηρουνιάζει το πρόσωπο και, τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι όλα θα ήταν διαφορετικά αν είχα λάβει μέρος στον γύρο της Σκωτίας δύο χρόνια νωρίτερα και είχα ανακαλύψει τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει ένα κράνος...

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος θυμάται και περιγράφει την μαύρη σελίδα του ημερολογίου της θαλασσινής του περιπλάνησης...

Το υγιές παρελθόν είναι ο φάρος που φωτίζει τον ορίζοντα του μέλλοντος. Όταν όμως το παρελθόν είναι τραυματικό, τότε μπορεί οι Ερινύες να διαλύσουν αυτόν που το τραυμάτισε. Εκτός κι' αν ο ίδιος βρει τον τρόπο να επουλώσει τις πληγές θάβοντας το "εγώ" του...

Το καλοκαίρι του '89 με βρήκε πρόεδρο του νεοσύστατου "Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδος", με μεγάλες και επιτυχημένες εκδηλώσεις στο ενεργητικό μου, αναμνήσεις και "περγαμηνές" από μεγάλα θαλασσινά ταξίδια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το υγιές παρελθόν που έλεγα...

Ακόμη και η C.I.A. θα ωχριούσε και θα υποκλινόταν μπροστά σ' αυτή τη συνωμοσία!

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από τον Ιανουάριο του 1991, κι' εγώ απείχα πλέον συστηματικώς από κάθε συλλογική δραστηριότητα. Η όλη ιστορία μου με το δ.σ. του Ο.Φ.Σ.Ε. είχε αρχίσει πια να ξεθωριάζει και να αποτελεί για μένα μια θλιβερή ανάμνηση. Ο Καραγεώργης και η παρέα του έκαναν μόνο για λίγο "αισθητή" την παρουσία τους το 1992, όταν προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ματαιώσουν ένα ταξίδι που επρόκειτο να πραγματοποιήσω στην Κύπρο για λογαριασμό της "Olympic Hellas", και όταν έκαναν ό,τι περνούσε απ' το χέρι τους για να σαμποτάρουν την διεθνή θαλασσινή εκδήλωση που διοργάνωσα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς με το όνομα "The International Aegean R.i.b. Adventure". Λόγω των έντονων πιέσεων που άσκησαν στα μέλη του ΟΦ.Σ.Ε., για να μη δηλώσουν συμμετοχή σ' εκείνο τον γύρο των Κυκλάδων, μόνο δώδεκα ελληνικά πληρώματα έλαβαν τελικώς μέρος. Υπήρξαν όμως τριάντα (!) συμμετοχές από την Αγγλία, την Γερμανία και την Ιταλία, κι' έτσι ο λυσσαλέος αγώνας τους για την αποτυχία εκείνης της εκδήλωσης έπεσε στο κενό...