Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Αναμνήσεις
Η συναυλία του Μάριου Φραγκούλη στην Κάσο (Αύγουστος 2004).
Βιντεοσκόπησε και θυμάται ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όλοι γνωρίζουν τον διεθνούς φήμης Έλληνα τενόρο Μάριο Φραγκούλη. Αυτό που λίγοι όμως γνωρίζουν είναι ότι, από την πλευρά του πατέρα του, ο Μάριος είναι Κασιώτης. Εν τούτοις, οι επισκέψεις του στη μικρή, ιδιαίτερη πατρίδα του στο παρελθόν ήταν σπάνιες. Από το 2003, όμως, μέχρι και το 2009, με την υποστήριξη της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, της Νομαρχίας Δωδεκανήσων και του Δήμου Κάσου, ο Μάριος πραγματοποίησε επτά συνεχόμενες συναυλίες στο ακριτικό νησί, στον ιδανικότερο ίσως υπαίθριο συναυλιακό χώρο του Αιγαίου: το γραφικό λιμανάκι της Μπούκας! Δυστυχώς, με την έφοδο του Δ.Ν.Τ. και των τροϊκανών, σταμάτησαν και οι συναυλίες του Μάριου στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Η "διάρρηξη" του Άϊ Φανούρη στην Κάσο (Αύγουστος 2005).
Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τον Αύγουστο του 2005, όπως και κάθε Αύγουστο άλλωστε από το 1982 και μετά, ήμουν στην Κάσο. Οι ημέρες των διακοπών τελείωναν και αυτό το καταλαβαίναμε, κυρίως, από το ότι πλησίαζε η εορτή του Αγίου Φανουρίου και το πανηγύρι του. Το γραφικό εκκλησάκι, στον οικισμό της Αγίας Μαρίνας, συγκεντρώνει ανέκαθεν πολύ κόσμο που προσέρχεται για να προσκυνήσει, να γευτεί το υπέροχο πιλάφι με κανέλλα και να χορέψει σούστα στον ρυθμό της λύρας και του λαούτου. Είναι, θα έλεγε κανείς, το πανηγύρι του πρώτου αποχαιρετισμού, μιας και το τελευταίο είναι αυτό που λαμβάνει χώρα στο ξωμονάστηρο του Άϊ Μάμμα στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Ο παραδοσιακός γάμος του Αντώνη και της Έλλης στην Κάσο.
Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Αντώνης παντρεύτηκε. Δικαίως θα ρωτήσετε, ποιος Αντώνης; Ο Αντώνης λοιπόν της ιστορίας μας, Κασιώτης στην καταγωγή, που ζει όμως μονίμως στην Αθήνα, γνώρισε την Έλλη, αγαπήθηκαν, και όταν εκείνος της πρότεινε να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί, εκείνη δέχθηκε αλλά του ζήτησε να παντρευτούν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κάσο. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήμουν κι' εγώ. Αποφάσισα, λοιπόν, να ανταποκριθώ στην πρόσκληση και, συγχρόνως, να πάω στην Κάσο εν πλω, με το μικρό φουσκωτό σκάφος που είχα εκείνη την εποχή. Ένα Olympic St μήκους 3.8 μέτρων, με κινητήρα Tohatsu 25 h.p.
Ιούνιος 2005 : Αποστολή Αγάπης του "Ναυτίλου" στα Διαπόντια.
Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τμήμα του άρθρου που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στα περιοδικά "Υποβρύχιος Κόσμος" και "Thalassa", τον Σεπτέμβριο του 2005
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι το παρελθόν δεν έχει σημασία και δεν χρειάζεται να το αναπολεί κανείς ούτε να στηρίζεται πάνω του. Έχω αντίθετη άποψη. Γιατί, απλούστατα, το παρελθόν ήταν κάποτε... παρόν. Στηρίξαμε πάνω του κάποια όνειρά μας. Κάναμε φίλους, ζήσαμε όμορφες και άσχημες στιγμές, δώσαμε και πήραμε, πάθαμε και μάθαμε. Το παρελθόν μας διδάσκει και μας καθοδηγεί στο παρόν. Μας δίνει την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές παγίδες. Αν παθαίναμε ξαφνικά αμνησία, αν ξεχνούσαμε τις τραυματικές μας εμπειρίες, θα επαναλαμβάναμε τα ίδια ακριβώς λάθη, θα εμπιστευόμασταν και πάλι τους ανθρώπους που μας πρόδωσαν. Δεν είναι τυχαίο πως οι ανιστόρητοι ηγέτες κάνουν τα ίδια λάθη που έκαναν άλλοι πριν απ' αυτούς. Τέτοια παραδείγματα έχει πολλά να διηγηθεί η ιστορία. Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά στον πρόλογο αυτού του άρθρου, θα ρωτήσετε. Θα δείτε γιατί...
Όσο κρατάει ένα τραγούδι...
Ένα βράδυ του Απρίλη στο Πόρτο Βρώμη.
Στιγμές είναι η ζωή μας, που έρχονται και φεύγουν. Κάποιες λησμονούνται, γιατί δεν έχουν τον τρόπο να διεισδύσουν στην ψυχή μας. Κάποιες επιδιώκουμε να τις λησμονήσουμε, γιατί μας πληγώνουν. Κάποιες, όμως, μένουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μας, γιατί έχουν μέσα τους αυτό το περίεργο συστατικό της αιωνιότητας που μένει ανέπαφο στον χρόνο. Στιγμές αιωνιότητας που έχουν σχέση με απλά πράγματα. Με το σκοτάδι που πέφτει αργά πάνω απ' τη θάλασσα. Με το τρεμάμενο φως ενός κεριού. Με ένα τραγούδι που ακούγεται στο στερεοφωνικό. Δυο ψάρια που ψήνονται στα κάρβουνα. Μια ανθρώπινη παρέα που συνυπάρχει αρμονικά με τη μαγεία της φύσης...