Rib and Sea

Θυμάται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ακούω, διαβάζω και βλέπω, προσφάτως, αστυνομικούς και λιμενικούς να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται ενώπιον της Δικαιοσύνης, με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών, αλλά δεν εκπλήσσομαι. Και δεν εκπλήσσομαι γιατί, όταν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Γεώργιος Ράλλης, πριν από 32 χρόνια δηλαδή, εγώ έγραψα ένα άρθρο στην εφημερίδα "Αυριανή", με τίτλο... "Χωρίς τίτλο", που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 30ής Αυγούστου του 1981. Πρωτόμπαρκος δημοσιογράφος ετών 29, την εποχή εκείνη, έψαχνα να βρω το καταφύγιό μου. Τον χώρο που θα μπορούσε να στεγάσει το πάθος μου για την αληθινή και αδέσμευτη δημοσιογραφία. "Κούνια που σε κούναγε", έλεγε ο πατέρας μου, αλλά εγώ δεν τον άκουγα. Το σλόγκαν "Αυριανή, η εφημερίδα που τα λέει όλα στον λαό", με είχε επηρεάσει, με αποτέλεσμα τα βήματά μου να με οδηγήσουν στα γραφεία του Ταύρου. Από την αρχή όμως φαινόταν το παιδί, άλλο τόσο και ο χώρος στον οποίο πίστεψε και "επένδυσε"...

Μετάφραση - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όλοι βλέπουμε στους αυτοκινητοδρόμους, κυρίως τους ευρωπαϊκούς, αυτοκινούμενα τροχόσπιτα. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα με "σοφίτα" και άλλα χωρίς. Στη διεθνή έκθεση του Ντύσσελντορφ για αυτοκινούμενα τροχόσπιτα, την οποία επισκέφτηκα προ τριετίας, είχα την τύχη και την ευκαιρία να δω και να θαυμάσω κατασκευές που μόνο ένας ευφάνταστος νους θα μπορούσε να συλλάβει. Μέχρι camper σε μέγεθος τριαξονικής νταλίκας, είδα, με δύο ορόφους, mercedes cabrio στο γκαράζ και... τζακούζι με καθιστικό μπαμπού στην... ταράτσα! http://www.camperlife.gr/ektheshsm/55-caravan-salon-dusseldorf-2010.html και http://www.youtube.com/watch?v=-9oT65c4KkI

Θυμάται και γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Περίεργες μέρες περνάμε, αλμυρά μου φιλαράκια, και για να ξεφύγω, κατά κάποιο τρόπο, από την ξεφτιλισμένη πραγματικότητα, το έχω ρίξει στο ποδήλατο. Κάνω ατέλειωτες βόλτες σε όλη την Αθήνα με τα ακουστικά του walkman χωμένα στ’ αυτιά μου, προσπαθώντας έτσι να ξεφύγω και από τους θορύβους της πόλης.

Πριν κάμποσες μέρες σας είχα γράψει τις εντυπώσεις μου από εκείνο το καταπληκτικό βιβλίο του γιατρού Αλέν Μπομπάρντ, που διάβασα και, σας διαβεβαιώνω, ακόμα το μυαλό μου είναι γεμάτο από τις εικόνες της περιγραφής αυτού του απίστευτου ταξιδιού, που το κάνουν ακόμα πιο σπουδαίο οι λόγοι για τους οποίους το πραγματοποίησε εκείνος ο μεγάλος γιατρός.

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Στη μνήμη του φίλου μου Μάκη Παυλάτου που έλυσε κάβους νωρίς...

Με τον Μάκη δεν κάναμε καθημερινή παρέα, αλλά, όποτε κανονίζαμε να συναντηθούμε, "δέναμε" όπως ο τέντζερης με το καπάκι, που λένε. "Πάμε εκεί ρε συ;", του πρότεινα εγώ. "Και δεν πάμε; Το μυαλό θα μας σταματήσει;", απαντούσε εκείνος, χωρίς να το βασανίσει και πολύ. Έτσι έγινε και εκείνο τον Μάη του '95. Δεν είχαμε τρόϊκα τότε. Είχαμε όμως δουλειά και καταφέρναμε να γεμίζουμε το ρεζερβουάρ του φουσκωτού. Μπήκα λοιπόν χωρίς περιστροφές στο ψητό και του είπα : "Άκουσα ότι πήγε ένας παλαβός στη Ρω, Κλήμη Ναυρίδη νομίζω τον λένε, και αντικατέστησε την Κυρά. Ήταν φυσιοθεραπευτής στον Απόλλωνα Αθηνών, χώρισε από την γυναίκα του και αποφάσισε να γίνει ερημίτης στη Ρω, να σηκώνει τη σημαία, όπως η Κυρα Δέσποινα. Του έδωσε μάλιστα η Olympic, όπως έμαθα, ένα 5,25 για να σπάει τη μονοτονία του ψαρεύοντας και πηγαίνοντας μέχρι το Καστελλόριζο. Τι λες, πάμε να τον δούμε;". "Φύγαμε", απάντησε ο αείμνηστος φίλος μου και αρχίσαμε αμέσως τις ετοιμασίες προτού το μετανοιώσουμε.