Rib and Sea

Πέρασαν κι' αυτές οι εκλογές, άλλαξε η κυβέρνηση, και μαζί φάνηκε να πνέει ένας αέρας αλλαγής, απαλλαγής, όπως θέλετε πείτε το. Η τρύπα όμως της οικονομίας και το δημόσιο έλλειμμα παρέμειναν, το ίδιο και ο αξιαγάπητος κ. Αλμούνια, ο οποίος εμμένει πεισματικά στις θέσεις και παραινέσεις του. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Ελάτε στη θέση του. Είναι σαν να έχεις μια οικογένεια, με καμμιά τριανταριά παιδιά, και ένα από αυτά σηκώνεται το βράδυ, όταν τα άλλα κοιμούνται, και κλέβει το γλυκό του κουταλιού απ' το βάζο. Τι να του κάνεις; Να το σκοτώσεις; Δεν γίνεται. Να το διώξεις; Και δεν μπορείς, και δεν σε συμφέρει, αν δεν επιστρέψει στο βάζο το νερατζάκι που έφαγε κρυφά. Να το τιμωρήσεις; Μάλλον αυτό θα επιλέξεις!

Σήμερα έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Περιέργως, όμως, ενώ όταν διώχνει κανείς ένα βάρος από πάνω του νοιώθει ευτυχισμένος, εγώ νοιώθω... συντετριμμένος! Κάθε φορά που κλείνει μια παρένθεση στη ζωή μου, ακόμη και αν έπρεπε όπωσδήποτε να κλείσει, εγώ θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί μαζί με την παρένθεση κλείνει και μια σελίδα της ζωής μου. Γιατί μαζί της θάβονται και ώρες προσφοράς, ξεγνοιασιάς, συντροφικότητας. Γιατί μέσα σ’ αυτές τις παρενθέσεις υπήρξαν άνθρωποι, υπήρξαν γνωστοί, υπήρξαν «φίλοι», υπήρξαν κοινωνοί (υποτίθεται) της ίδιας με μένα  φιλοσοφίας, ώς προς την κοινή μας αγάπη για Κείνη. Μια καλή φίλη, όποτε με βλέπει στενοχωρημένο, μου λέει. «Άφησε πίσω ό,τι σε ενοχλεί και τράβα εμπρός». Αυτό έκανα πάντα, αυτό θα κάνω και τώρα. Μοναχικός είναι άλλωστε ο δρόμος που επέλεξα να βαδίσω όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπως φαίνεται θα παραμείνει μοναχικός, όσο εγώ μένω αμετακίνητος στα πιστεύω και τις Αρχές μου και δεν συμβιβάζομαι για να είμαι αρεστός, "προσαρμοστικός", "συμβατός", "φίλος".

Σύμφωνα με πρόσφατη έγγραφη καταγγελία εκδότη θαλασσινού περιοδικού, κάποια ανταγωνιστικά (με το δικό του προφανώς) έντυπα, τα οποία ωστόσο δεν κατονομάζει, καταχωρούν διαφημίσεις συγκεκριμένων εταιρειών, χωρίς να πληρώνονται! Ο καταγγέλων ισχυρίζεται, με τον δικό του χαρακτηριστικό και γνώριμο τρόπο, ότι οι ανταγωνιστές του συντηρούν κάποιους φίλους-πελάτες που έχουν μεγάλα υπόλοιπα, διαφημίζοντάς τους δωρεάν στα περιοδικά τους, για να δείξουν ότι αυτά υπερτερούν σε αριθμό διαφημιστικών καταχωρήσεων. Ο εν λόγω εκδότης δεν σταματά όμως εδώ. Αποκαλεί «κορόϊδα» τους υπολοίπους διαφημιζομένους, οι οποίοι πληρώνουν διαφήμιση, αφού επιτρέπουν (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) στους ανταγωνιστές τους να τους ανταγωνίζονται, διαφημιζόμενοι στο ίδιο περιοδικό δωρεάν!

Ζούμε, χωρίς αμφιβολία, σ’ ένα κόσμο που έχει ξεφύγει πια απ’ τα πλαίσια της κοινής λογικής. Ένα κόσμο που έχει τρελλαθεί εντελώς. Και αυτό το βλέπουμε γύρω μας καθημερινώς. Το φαινόμενο μάλιστα, ιδίως στο χώρο που κινούμαστε εμείς, οι υποτιθέμενοι λάτρεις της θάλασσας και του φουσκωτού σκάφους, τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας, για να εναρμονιστούμε κάπως και με το σλόγκαν της εποχής. Η γρίππη των χοίρων, βλέπετε, και τα δισεκατομμύρια που εισπράττει η φαρμακοβιομηχανία από τα εμβόλια που πουλάει, είναι το πρώτο θέμα της εποχής. Που για να τα πουλήσει, πρέπει το πράγμα να πάρει δημοσιότητα και να πεθάνουν και μερικοί. Και ποιος θα αναλάβει να δώσει στο θέμα δημοσιότητα; Ποιοι άλλοι; Οι καλοπληρωμένοι «συνάδελφοί» μου, οι his master’s voice κάποιων εκδοτών και καναλαρχών.