Rib and Sea
Ταξιδεύοντας
Στο νησί του... Γλα.
Κείμενο - Φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για μια λίμνη που δεν υπάρχει πια. Που ούτε καν μνημονεύεται παρά μονάχα από τους ντόπιους και που δεν έχει αναγνωρίσιμη έκταση. Από την άλλη, όμως, είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς την έχετε προσπεράσει χωρίς να δώσετε καμία σημασία, χωρίς αυτή η τοποθεσία να σας έχει δημιουργήσει την ανάγκη της εξερεύνησης. Ωστόσο, αν δεν ψάξει κανείς και δεν διαβάσει, ούτε τη λίμνη Κωπαϊδα θα βρει, ούτε τους ανεκτίμητους θησαυρούς της Βοιωτίας θα ανακαλύψει.
Το αρχαίο καρνάγιο του "Τρυπητού" στη Σητεία.
Κείμενο και φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Η ανατολική Κρήτη, που οριοθετεί ο νομός Λασηθίου, είναι η «άλλη» Κρήτη. Διαφορετική, μορφολογικά, αλλά και πληθυσμιακά, μεταφέρει στον επισκέπτη έντονα την ενετική κουλτούρα με τη μεγάλη υπογραφή του Βιτσέντζου Κορνάρου. Έντονη, όμως, είναι και η αρχαία καταγωγή αυτής της ανατολικής άκρης της μεγαλονήσου. Στο αρχαιολογικό μουσείο της Σητείας υπάρχουν όχι πολλά, αλλά πολύ σπουδαία ευρήματα, τα οποία χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα π.Χ., μάρτυρες ενός μεγάλου πολιτισμού, που αναπτύχθηκε σαν συνδετικός κρίκος εμπορίου με τις χώρες νοτιότερα του Λιβυκού πελάγους.
Οι νεώσοικοι των αρχαίων Οινιαδών.
Κείμενο - Φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο πεδίο ανακαλύψεων. Ανακαλύψεων που δεν έχουν χρονικό όριο. Λένε πως οι Έλληνες δίδαξαν πολιτισμό, ενώ κάποιοι πιστεύουν ότι από αυτό το χώρο της υδρογείου ξεκίνησε ο πολιτισμός. Καλά είναι βέβαια να τα λες όλα αυτά, άντε και να τα πιστεύεις, ωστόσο εκείνο που «βαρύνει» εμάς τους σύγχρονους κατοίκους αυτού του κομματιού γης και που, προσωπικά, δυσκολεύομαι να πιστέψω, είναι το ότι είμαστε απόγονοι εκείνου του λαού που «δίδαξε», Διαβάζοντας τα παρακάτω, πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε και εσείς. Γιατί, η ιστορία μας δεν περιορίζεται στην Ακρόπολη, στην Ολυμπία, στους Δελφούς και στα άλλα γνωστά (αξιοποιημένα τουριστικά) μέρη, αλλά σε κάθε γωνιά του Ελλαδικού χώρου, που κάποιοι φρόντισαν (και φροντίζουν) να φέρνουν στην επιφάνεια. Αρκεί, όμως, αυτό. Γιατί αν δεν υπάρξει γνωστοποίηση και διδαχή, κυρίως στα παιδιά, τότε τι αξίζει να «έχεις» αν δεν γνωρίζεις αυτό που «έχεις»;
Κάσος - Στο σταυροδρόμι της ψυχής (ντοκυμαντέρ).
Ένα 90λεπτο ντοκυμαντέρ του Ιωσήφ Παπαδόπουλου για την Κάσο (Αύγουστος 2004).
Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ακόμη κι' αν προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα να κρύψω την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφω για την Κάσο. Και όχι μόνο επειδή εκεί υπάρχει ένα "κεραμίδι" για να στεγάζουμε τα καλοκαιρινά, και όχι μόνο, όνειρά μας, αλλά γιατί στην Κάσο ανακαλύπτουμε κάθε φορά την καλή πλευρά του εαυτού μας που αδυνατεί να εκφραστεί ελεύθερα στο βρωμερό άστυ. Η Κάσος είναι ένα ιδιαίτερο νησί. Βραχώδες, αλλά με κατοίκους ζεστούς και φιλόξενους. Με έναν αέρα που καθαρίζει τα πάντα και έναν ήλιο που έχει, θαρρείς, άλλη φωτεινότητα, άλλη θαλπωρή στη νοτιοανατολική αυτή γωνιά του Αιγαίου. Περισσότερα στοιχεία για το νησί δείτε και διαβάστε εδώ : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/27-2009-02-04-19-11-24
Πολλές φορές, κατά την διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών που επισκέπτομαι ανελλιπώς την Κάσο, αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που με δένει τόσο πολύ μαζί της. Τι είναι αυτό που με κάνει να αδιαφορώ για το πολύωρο και πολυδάπανο ταξίδι μέχρις ότου πέσω στην αγκαλιά της. Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίλυση των πολλών προβλημάτων που έχει σωρεύσει στο ακριτικό νησί η κρατική αδιαφορία και κάποιοι ατάλαντοι (για να αποφύγω άλλον επιθετικό προσδιορισμό) τοπικοί άρχοντες. Τι είναι αυτό που με "αναγκάζει" να επιστρέφω συνεχώς στα βραχώδη εδάφη και στα κρυστάλλινα νερά της. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στην Κάσο υπάρχει ένας ανεξήγητος θετικός μαγνητισμός που αμβλύνει κάθε "παραφωνία", απαλύνει κάθε πόνο, λύνει πολλά προβλήματα και κάνει τους ανθρώπους της να μοιράζουν απλόχερα την καλημέρα, ξεπερνώντας εύκολα τις όποιες τυχόν κομματικές, οικονομικές, κοινωνικές ή άλλες διαφορές τους.
Ταξιδεύοντας στον κόσμο με camper. Μέρος Γ΄
"Ταξιδεύει", σκαλίζοντας το παρελθόν, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν. Ότι δεν μας βοηθά σε τίποτε η ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν, οι όμορφες ή ακόμη και οι άσχημες στιγμές που ζήσαμε. Δεν συμφωνώ, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον γιατί το παρελθόν είναι συχνά ο μπούσουλας για το παρόν και το μέλλον, και δεύτερον γιατί, υπό τις παρούσες οκονομικές συνθήκες, μόνο μέσω της αναδρομής στο παρελθόν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε!
Συνέχεια λοιπόν στις δύο προηγούμενες αναδρομές είναι και η αναδρομή αυτή. Μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν η οποία επιχειρείται, απλώς, μέσω της δημοσίευσης φωτογραφιών. Φωτογραφίες που, για μένα τουλάχιστον, έχουν φωνή μέχρι σημείου φλυαρίας. Είναι άλλωστε γνωστό ότι όσα μπορεί να πει μια φωτογραφία δεν μπορούν να περιγράψουν χίλιες λέξεις. Οι ταξιδιωτικές εμπειρίες και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που τις συνοδεύουν αποτελούν πια είδη σε ανεπάρκεια. Ελάχιστοι από τους ιδιοκτήτες αυτοκινούμενων τροχόσπιτων ή φουσκωτών σκαφών έχουν πλέον την δυνατότητα να περιπλανώνται στα βουνά και στις θάλασσες, ενώ τα sites των μικρών αγγελιών όπου εκποιούνται αυτοκίνητα και σκάφη σε τιμές ευκαιρίας - τα οποία, ωστόσο, ουδείς αγοράζει - είναι στις δόξες τους.