Rib and Sea

Ταξιδεύει, γράφει και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αυτό το ταξιδιωτικό στη Μήλο έμελλε να ολοκληρωθεί σε ..."τεύχη"! Έχω περάσει βεβαίως, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές, απ' το νησί της Αφροδίτης, με διάφορα φουσκωτά, αλλά μόνο τον περασμένο Φεβρουάριο έμεινα μια ολόκληρη εβδομάδα και ασχολήθηκα, αποκλειστικώς, με την καταγραφή και τη φωτογράφιση των αξιοθέατων του υπέροχου αυτού Κυκλαδίτικου νησιού. Κατά τη διάρκεια εκείνης της εβδομάδας είχα στη διάθεσή μου το αυτοκινούμενο σπίτι μου και ένα παπί, αλλά μου έλειπε το σκάφος! Είναι αυτό που λέμε ότι δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα! Έτσι, δεν κατάφερα να φωτογραφίσω το Κλέφτικο και την... "καμπριολέ" σμαραγδένια σπηλιά της Συκιάς, τοποθεσίες τις οποίες ήθελα οπωσδήποτε να συμπεριλάβω στο φωτογραφικό άλμπουμ της Μήλου, και στις οποίες η πρόσβαση απ' τη στεριά είναι αδύνατη.

Κείμενο και φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το λίκνισμα του Barracuda έπαυσε, καθώς η νύχτα παρέδιδε τη σκυτάλη στο φως της μέρας. Ο σορόκος, καταπονημένος προφανώς από τις υπερωρίες όλων των προηγούμενων ημερών, είχε αποφασίσει να αποσυρθεί στα διαμερίσματά του, μέχρι την επόμενη εξόρμηση. Ήταν σχετικώς νωρίς, κι’ έτσι αποφασίσαμε να μην πάρουμε το συνηθισμένο πρωϊνό μας on board, αλλά να μαζέψουμε τα συμπράγκαλα του ύπνου και να σαλπάρουμε για τη Χίο...

Στίγμα 38 μοίρες 09 πρώτα Βόρειο, 25 μοίρες 17 πρώτα Ανατολικό.

Ψαροντουφεκάδικος συνήθως προορισμός, για παράνομους, οι βράχοι Καλόγεροι, εκεί στη μέση του Αιγαίου. Τους αγνάντευα κάθε φορά που άφηνα πίσω μου τον Καφηρέα έχοντας την πλώρη στο Γρέγο. Άλλοτε πιο κοντά, όταν προορισμός ήταν η Χίος, άλλοτε μακρύτερα, όταν προορισμός ήταν τα Ψαρρά. Πάντοτε όμως έστρεφα το βλέμμα, προσπαθώντας να τους διακρίνω στον ορίζοντα. Τον ένα διέκρινα, συνήθως, το «μεγάλο». Ο άλλος, ο μικρός, βραχάκι σωστό, ζούσε ανέκαθεν στη σκιά του "μεγάλου"...

Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο μικρός οικισμός, που ξαπλώνει στα πόδια της Ολόμαυρης Ράχης, άρχισε να ξεμακραίνει πίσω μας, καθώς τραβήξαμε ανατολικά. Έριξα μια ματιά σ’εκείνο τον γεμάτο θετικό μαγνητισμό τόπο και συγχρόνως έδωσα για άλλη μια φορά την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δεν θα είναι η τελευταία φορά που τον επισκέπτομαι. Πρώτα ο Θεός κι’ Εκείνη βεβαίως...

Ο μεγάλος ορεινός όγκος της βόρειας Χίου καθοδηγούσε την πλώρη του Barracuda, δίνοντας σε δύο ασήμαντους επιβάτες ενός εξάμετρου φουσκωτού τη δυνατότητα να σνομπάρουν επιδεικτικά την πυξίδα και τον ηλεκτρονικό «τυφλοσούρτη». Ο επίμονος Σοροκολεβάντες όλων εκείνων των ημερών συνέχιζε το παιγνίδι του με τη θάλασσα και έπαιζε χαστουκίζοντας την πλώρη και τη δεξιά μάσκα του Barracuda.